Το να είσαι ΑμεΑ, δηλαδή άτομο με αναπηρία, και όχι άτομο με ειδικές ανάγκες-ειδικές ανάγκες έχει ο καθένας μας- είναι μια κατάσταση που δεν επιλέγουμε.
Συμβαίνει για το χι, ψι λόγο και καθορίζει αρνητικά εκ πρώτοις άποψης το μετέπειτα βίο.
Ταυτόχρονα και μιλώντας από εμπειρία είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα βιοπολιτική συνθήκη που....
συναισθηματοποιεί τόσο τις ατομικές πορείες μας όσο και τις κοινωνικές σχέσεις. Αν το θέσω πιο απλά αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα βιοπολιτική συνθήκη μας κάνει πιο καλούς ανθρώπους, πιο ευαίσθητους ανθρώπους, πιο ανθρώπους. Που όμως σε συνθήκες κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης, σε συνθήκες μιας βαθιάς συστημικής παρακμής η εν λόγω βιοπολιτική συνθήκη της συναισθηματικοποίησης του βίου είτε μπορεί να ατσαλώσει το υποκείμενο ΑμεΑ, είτε μπορεί να συντρίψει…
Το όλο πλαίσιο βέβαια θα εξαρτηθεί από το συνολικό κοινωνικό γίγνεσθαι που κινείται ο ΑμεΑ, οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένεια του, ιδιαίτερα θα εξαρτηθεί από το αν και κατά πόσο αντιμετωπίσει αυτές τις συνθήκες μόνος του ή στα πλαίσια συλλογικοτήτων.
Δεν περιμένουμε τίποτε….Τι μπορούν να περιμένουν άραγε τα ΑμεΑ από μια τελείως αφερέγγυα και ανάπηρη πολιτεία. Από ένα κράτος που είναι υποχείριο της δικτατορίας των τραπεζών και των δανειστών του; Που έχει διαλύσει τελείως τις προνοιακές του δομές, την ειδική αγωγή και εκπαίδευση;; Που ζητά να πληρώσουν χαράτσια ΑμεΑ με 67% αναπηρία;
Μάλλον δεν μπορεί να περιμένουν, μάλλον δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά, μάλλον δεν μπορεί, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. Όπως δεν περιμένουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, έφεδροι, φτωχοί, απόκληροι, άστεγοι και μετανάστες. Όπως δεν περιμένουν οι εκατοντάδες χιλιάδες κολασμένοι αυτής της βάρβαρης φάσης αυτού του άδικου συστήματος.
Το κράτος, η κυβέρνηση που υπάρχει τώρα, η κυβέρνηση που υπήρχε πριν από λίγο, οι δομές της πολιτείας δεν πράττουν τίποτε άλλο παρά να ακούν τους αφεντάδες τους, να πληρώνουν τους τόκους των γλεντιών τους και να στέλνουν τα ματ ενάντια σε όποιον αντιδρά, σηκώνει το κεφάλι και υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια του.
Τι πρέπει λοιπόν να πράξουν τα ΑμεΑ, οι οικογένειες τους σε αυτή την φάση της γενικευμένης βαρβαρότητας για να κρατήσουν, να εξασφαλίσουν, να διεκδικήσουν όχι μόνο την επιβίωση τους που μπαίνει σε δοκιμασία αλλά την αξιοπρέπεια τους και γιατί όχι την αυτονομία τους;
Τι πράττουν οι μαζικοί φορείς τους, οι οργανώσεις τους, οι ομοσπονδίες τους; Πέρυσι σε μια προηγούμενη φάση της κρίσης η ΕΣΑμεΑ οργάνωσε πράγματι ένα μαζικό φανταστικό πανελλαδικό συλλαλητήριο με αντιφατικά αποτελέσματα. Που όμως δεν είχε συνέχεια, δεν είχε την αγωνιστική συνέχεια που έπρεπε να είχε. Πόσο μάλλον φέτος που οι συνθήκες είναι ακόμη πιο δύσκολες, ακόμη πιο δραματικές, άρα θα έπρεπε οι κινητοποιήσεις να είναι πιο δυναμικές.
Σωστές και άγιες οι ανακοινώσεις, σωστές και άγιες οι παρεμβάσεις, μα όσο ποτέ άλλοτε μόνο οι κινηματικές παρεμβάσεις μπορούν και δίνουν αποτελέσματα. Φυσικά κάνεις δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την αδράνεια, ούτε ο υποφαινόμενος, ως οργανωτικός γραμματέας του συλλόγου αναπήρων νομού Ιωαννίνων.
Όπως επίσης είναι πολύ κατανοητό πως όσο δύσκολο είναι να αντιδράσει ένας εργαζόμενος ακόμη πιο δυσκολότερο είναι ένας ΑμεΑ, ένας ανάπηρος να αντιδράσει, να αγωνιστεί. Καθώς είναι δύσκολο τόσο ο ίδιος, όσο και οι δικοί του άνθρωποι- συχνά οι τελευταίοι έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα- να βγουν από τα αυτοαναφορικά κλουβιά τους και τα τόσο καλά θωρακισμένους μικρόκοσμους τους. Απόρροια τόσο των δικών μας προβλημάτων να αντιμετωπίσουμε την αναπηρία, όσο και του κοινωνικού ρατσισμού, έμμεσου ή άμεσου.
Θεσμίζωντας την ευτυχία….Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από αυτόν του συλλογικού αγώνα. Ναι σίγουρα πρόκειται για ένα δρόμο δύσκολο, δύσβατο, επικίνδυνο, άλλα γοητευτικό και σε μεγάλο βαθμό αναγκαίο. Είναι θα έλεγα ταξική, πολιτική και αγωνιστική αναγκαιότητα ο ΑμεΑ, τα άτομα με αναπηρία να συναντηθούν με κάθε αγωνιζόμενο κλάδο, φορέα, άνθρωπο
Ένας δρόμος συλλογικός, χειραφετικός για την ψυχή και το σώμα, ένας δρόμος αγάπης για τον εαυτό σου και τον πλησίον μας. Και αυτό δεν συμφέρει καμιά εξουσία, ούτε των μικροεξουσιών, ούτε των μεγαλοεξουσιών, ανάπηρων ή μη.
Τι σημαίνει άραγε αγωνιστική συμπεριφορά και στάση τόσο για ένα ΑμεΑ, όσο και ένα μη ΑμεΑ; Σίγουρα δεν σημαίνει να βρίσκεσαι διαρκώς στο δρόμο κάνοντας πορείες, ούτε να συγκρούεσαι με την αστυνομία, πόσο μάλλον που για ένα ΑμεΑ μάλλον είναι και δύσκολο να το πράξει.
Είναι πρωτίστως να οργανώνεις, να αυτοοργανώνεις την ζωή σου, την ατομική και την συλλογική ζωή σου με τέτοιο τρόπο που δεν θα τους υπολογίζεις, που δεν θα τους έχεις ανάγκη. Πόσο μάλλον σήμερα που όπως είπαμε δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς.
Δύσκολο; ναι δύσκολο στο βαθμό που όλες οι κοινωνικές λειτουργίες διαμεσολαβούνται από ένα ανάπηρο κράτος και ανάπηρη πολιτεία. Ή από ένα δημοτικό και περιφερειακό κράτος που έχει συνηθίσει στις πελατειακές σχέσεις και στην φιλανθρωπία, αλλά όχι στην κοινωνική, αγωνιστική και ταξική αλληλεγγύη.
Ή από μκο που είτε κάνουν εμπόριο την φιλανθρωπία, είτε από καλή πρόθεση αναλαμβάνουν τον ρόλο του φιλάνθρωπου. Όχι δεν διαφωνώ με την φιλανθρωπία, μα δεν φτάνει για να οικοδομήσει υποκείμενα ελεύθερα και αυτόνομα, είτε πρόκειται για τα ίδια τα ΑμεΑ, είτε για τις οικογένειες τους.
Άρα η οικοδόμηση αντιθεσμών, αντιεξουσιών είναι ένα επίπονο και αντιφατικό πέρασμα για να μπορέσουν τα ΑμεΑ, οι δικοί τους άνθρωποι, μαζί ή και παράλληλα με άλλες συλλογικότητες απόκληρων και καταπιεσμένων να δημιουργήσουν κοινότητες αξιοπρέπειας, κοινότητες αξιών χρήσης, κοινότητες κοινών αγαθών.
Όχι δεν πιστεύω πως το σύστημα αδειάζει, το σύστημα ανατρέπεται., Μόνο που προτού ανατρέψεις κάτι πρέπει να δοκιμάσεις με τι θέλεις να το αντικαταστήσεις. Και ταυτόχρονα να δοκιμάσεις τις βιολογικές, σωματικές και ψυχολογικές σου δυνάμεις και δυνατότητες από τα σήμερα και όχι στο μέλλον, μακρινό ή μη.
Να δοκιμάσεις, να δοκιμάσουμε να συγκροτήσουμε τον καμβά των αξιών που θα μιλάνε την γλώσσα της κοινωνίας όπως την θέλουμε..αγάπη, έρωτας, αλληλεγγύη, συναδέλφωση, ισότητα, ελευθερία.
Και αυτό είναι ένα στοίχημα αφορά τους πάντες, μα πιο πολύ αφορά τα πλέον αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, άρα αφορά πρωτίστως και τα ΑμεΑ….
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
.webp)
.jpg)
