Το Μουσείο Μπενάκη ιδρύθηκε το 1930 στην Αθήνα με δωρεά του Αντώνη Μπενάκη προς το Ελληνικό Δημόσιο στη μνήμη του πατέρα του, Εμμανουήλ Μπενάκη, οπότε και στεγάστηκε στη νεοκλασική αρχοντική οικία της οικογένειας Μπενάκη.

Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους πολιτιστικούς οργανισμούς στην Ελλάδα με πάνω από 100.000 εκθέματα ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού, ενώ από το 2000 οι συλλογές του διαχωρίστηκαν θεματικά με την χρήση περιφερειακών μουσείων.

Είναι Ίδρυμα Ιδιωτικού Δικαίου και θεωρείται το παλαιότερος οργανισμός μουσείων στον ελληνικό χώρο.

Ιστορία

Ο Αντώνης Μπενάκηςείχε ξεκινήσει να συλλέγει τα μετέπειτα εκθέματα στην Αίγυπτο 30 χρόνια πριν την ίδρυση του Μουσείου.

Το 1926 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα οπότε και αποφάσισε τη δωρεά του Μουσείου Μπενάκη στο ελληνικό κράτος μαζί με το πατρικό του σπίτι, κατόπιν της οποίας τελέστηκαν τα εγκαίνια του Μουσείου στις 22 Απριλίου 1931. 

Κεντρικό κτίριο

Το κυρίως μουσείο στεγάζεται στο νεοκλασικό κτίριο της οικογένειας Μπενάκη, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1867-1868 για τον έμπορο Ιωάννη Πέρογλου στη διασταύρωση της οδού Κουμπάρη και της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, έναντι του Εθνικού Κήπου.

Το 1895 ο Παναγιώτης Χαροκόπος το αγόρασε για να οικοδομήσει το Μέγαρο Χαροκόπου, ενώ το 1910 , διατηρώντας τον προηγούμενο αρχιτέκτονα Αναστάσιο Μεταξά, το κτίριο περιήλθε στον Εμμανουήλ Μπενάκη και ανακαινίστηκε με στόχο τον επαναπατρισμό της οικογένειάς του σε αυτό από την Αλεξάνδρεια.

Μεταξύ 1929 και 1931 έγινε επέκταση στη δυτική του πλευρά για τη λειτουργία του ως μουσείο.

Ο Αλέκος και ο Στέφανος Καλλιγάς ολοκλήρωσαν το 1997 μια σειρά επεκτάσεων που κράτησε δύο δεκαετίες ώστε να μπορέσει να στεγαστεί η ολοένα αυξανόμενη συλλογή του Μουσείου.

Το κτίριο υπέστη ζημιές από σεισμό και μετά από αποκατάσταση που στοίχισε 20.000.000$ άνοιξε πάλι στο κοινό το 2000.

Η μάχη των Φαρσάλων έγινε στις 23 Απριλίου του 1897 στην ομώνυμη πόλη, ανάμεσα στις ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, και ήταν μέρος του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Η μάχη έληξε με ήττα και υποχώρηση των ελληνικού στρατού στο Δομοκό.

Τα πριν τη μάχη

Μετά τις ανεπιτυχείς μάχες στα (τότε) ελληνοτουρκικά σύνορα και την άτακτη υποχώρηση του στρατού στη Λάρισα, ο αρχιστράτηγος, Διάδοχος Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του, με την σύμφωνη γνώμη της νεο-διορισθείσας κυβέρνησης του Δημητρίου Ράλλη αποφάσισαν να ανασυντάξουν τον στρατό και να ορίσουν νέα γραμμή άμυνας την περιοχή των Φαρσάλων.

Στα Φάρσαλα ο ελληνικός στρατός έφτασε από την Λάρισα στις 12 Απριλίου, και ενώ υπήρχε χρονικό περιθώριο να υλοποιηθεί το σχέδιο οχύρωσης και άμυνας της πόλης και των γύρω διαβάσεων που συνέταξε ο ανθυπολοχαγός Παπαβασιλείου και το επεξεργάσθηκε, τελικώς, ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Μεταξάς, κάτι τέτοιο δεν έγινε με αποτέλεσμα ο Διάδοχος να παρατάξει τις μονάδες του εκ του προχείρου. 

Στις 14 Απριλίου 1897 το επιτελείο του ελληνικού στρατού έδωσε διαταγή να συγκροτηθεί ένα σώμα από πέντε ευζωνικά τάγματα. Το σώμα αυτό Θα αποτελούσε την προχωρημένη ζώνη ασφάλειας μπροστά στα Φάρσαλα, καταλαμβάνοντας τα χωριά Δρίσκιοϊ, Τατάρι (σημ. Ζωοδόχος Πηγή Φαρσάλων), Αλχανί καί Μπεκίδες (σημ. Δασόλοφος Φαρσάλων). Επίσης, τοποθέτησε προφυλακές και στα υπόλοιπα γύρω υψώματα για ασφάλεια των οδών από Λάρισα και Βελεστίνο.

Στο σώμα αυτό, πού τέθηκε υπό τις διαταγές τού διοικητή τής 2ης μεραρχίας συνταγματάρχη Μαυρομιχάλη, δόθηκαν δύο ορειβατικές πυροβολαρχίες. Η 1η μεραρχία εγκαταστάθηκε σε αμυντική διάταξη στον οικισμό Ρίζι. Την 2η μεραρχία τη διέταξε να καταυλιστεί στο τμήμα τής πεδιάδας μπροστά από τα Φάρσαλα με μέτωπα προς το βορειοδυτικά τής οδού Φαρσάλων - σιδηροδρομικού σταθμού. Οι προφυλακές της κάλυπταν τους δρόμους Βελεστίνου και Καρδίτσας. Όλες οι πεδινές πυροβολαρχίες θα καταυλίζονταν σε παράταξη πέρα και κατά μήκος τής οδού Φαρσάλων - Δομοκού.

Η μάχη

Μετά τις πρώτες μάχες στο Βελεστίνο, ο Τούρκος αρχιστράτηγος Ετέμ Πασάς, αφού έμαθε που βρισκόταν ο κύριος όγκος του ελληνικού στρατού, αποφάσισε να επιτεθεί στα Φάρσαλα.

Στις 23 Απριλίου, στις 8:00 το πρωί, τα προκεχωρημένα ελληνικά φυλάκια αναγνώρισαν τις τουρκικές μεραρχίες που κατευθύνονταν στα Φάρσαλα. Στις 9:00, η τουρκική μεραρχία του ιππικού προπορευόμενη της τουρκικής 2ης μεραρχίας πλησίασε τις προφυλακές τού 11ου ευζωνικού τάγματος που βρισκόταν στο Δρίσκτοϊ. Η φάλαγγα πού ακολουθούσε το εχθρικό ιππικό άρχισε να αναπτύσσεται. Ο διοικητής του 11ου ευζωνικού τάγματος συγκέντρωσε τις προφυλακές του, παρέταξε το τάγμα του στο λόφο πού βρισκόταν προς βορρά τού χωριού Δρίσκιοϊ και κράτησε για εφεδρεία την «Λεγεώνα των Φιλελλήνων]]». Όταν οι πληροφορίες αυτές μεταφέρθηκαν στο επιτελείο, δόθηκε εντολή να αναπτυχθούν τα τμήματα που στρατοπέδευαν ήδη από τις 14 Απριλίου στο χωριό Τάταρι (σημ. Ζωοδόχος Πηγή Φαρσάλων). 

Στο Δρισκιοϊ, το πυροβολικό της τουρκικής μεραρχίας άρχισε να βάλλει κατά των ελληνικών θέσεων. Το 9ο ευζωνικό αγωνίσθηκε συνεχώς πολλές ώρες, ενώ τα άλλα τμήματα υποχώρησαν πρόωρα. Το 2ο ευζωνικό τάγμα, όταν άρχισε ή μάχη συγκεντρώθηκε και κατέλαβε θέσεις άμυνας προς το δρόμο τού Αλχανί. Μετά από δίωρη αντίσταση οι Εύζωνοι αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και σύμπτυξη στο ύψωμα Τατάρι.

Κατά τις 13:00 σχεδόν τρεις τουρκικές μεραρχίες και η «Φάλαγγα των Αλβανών» επιτίθονταν κατά των θέσεων στον Τεκέ πού κατείχε το 9ο ευζωνικού και η Λεγεώνα των Φιλελλήνων. Αφού οι Τούρκοι ακροβολιστές πλησίασαν σε απόσταση 400 μ., ο διοικητής του τάγματος μην έχοντας αρκετή δύναμη για να παρατείνει περισσότερο την αντίσταση, διέταξε το τάγμα του vα υποχωρήσει κλιμακωτά. Κατά τις 14:00 οι τουρκικές μεραρχίες κατέλαβαν τα υψώματα του Τεκέ και αφού τοποθέτησαν έξι μεραρχιακές πυροβολαρχίες, άρχισαν να πυροβολούν τούς ευζώνους, πού όχι μόνο υποχωρούσαν σταθερά προς τα Φάρσαλα με πλήρη τάξη αλλά επανειλημμένα σταμάτησαν και πυροβόλησαν κατά τού εχθρού. 

Μετά τις 16:00 οι Τούρκοι κατείχαν τη νότια πλευρά των υψωμάτων σε μια έκταση περίπου 4.000 βημάτων γύρω από το Τατάρ. Στα υψώματα είχαν στηθεί πυροβολαρχίες και χτυπούσαν τα Ελληνικά τμήματα. Κατά τις 17:00 οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τις διαβάσεις του ποταμού Ενιπέα, και έστρεψαν την προσοχή τους στο σιδηροδρομικό σταθμό τον οποίο κατέλαβαν εύκολα μετά μία ώρα, αναγκάζοντας την 1η ελληνική μεραρχία του στρατηγού Μακρή να εγκαταλείψει τις θέσεις της και να υποχωρήσει. Με την υποχώρηση οι Τούρκοι σταμάτησαν να πυροβολούν και η μάχη τελείωσε.

Το ελληνικό επιτελείο αποφάσισε την υποχώρηση ολόκληρου του στρατού μέσα στην νύχτα στην ισχυρότερη θέση του Δομοκού. Έτσι ο ελληνικός στρατός αποχωρούσε από την πόλη τα χαράματα της 24ης Απριλίου, ενώ ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος τηλεγραφούσε προς την Αθήνα: 

Ο Κώστας Κρυστάλλης ή Κρουστάλλης (1868-22.4.1894) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος της Νέας Αθηναϊκής σχολής.

Βίος

Ο Κώστας Κρυστάλλης γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1868. Ο πατέρας του, Δημήτρης Κρουστάλλης, ήταν έμπορος κτηνοτροφικών προϊόντων του Συρράκου, με έδρα τα Ιωάννινα, σε όλη την Ήπειρο. Μητέρα του ήταν η Ιωάννα Ψαλλίδα και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, ενώ ο ίδιος ήταν πρωτότοκος.

Τα στοιχειώδη γράμματα τα μαθαίνει στο μεικτό δημοτικό σχολείο του χωριού του. Το 1880 γράφτηκε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων.Την ίδια χρονιά η μητέρα του πεθαίνει.Φοιτά στις τέσσερις τάξεις του Ελληνικού Σχολείου της Ζωσιμαίας και στην Α΄ τάξη του Γυμνασίου, οπότε και έμεινε επανεξεταστέος, στα 1885. Διακόπτει και αυτό σχετίζεται μάλλον με την ασθενική του υγεία.

Κατ΄ άλλους βιογράφους του, ο πατέρας του τον χρησιμοποίησε υπάλληλο στο μαγαζί του.

Το 1887 δημοσίευσε το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», που αναφερόταν σε επεισόδια της Επανάστασης του 1821. Εξαιτίας αυτού διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές και κατέφυγε στην Αθήνα (Ιανουάριος 1889), ενώ τα τουρκικά δικαστήρια τον καταδίκασαν ερήμην σε εικοσιπενταετή εξορία στη Βαγδάτη.

Στην Αθήνα άλλαξε το οικογενειακό του όνομα σε Κρυστάλλης. Στην Αθήνα εργάστηκε αρχικά στο τυπογραφείο των εκδόσεων «Φέξη» και παράλληλα δημοσίευε ποιήματα. Το 1891 προσλήφθηκε ως συντάκτης στο περιοδικό Εβδομάς του Ιωάννη Δαμβέργη, αλλά η συνεργασία του έληξε τον ίδιο χρόνο εξαιτίας διαφωνιών με τη διεύθυνση του περιοδικού. Έπειτα διορίστηκε ως υπάλληλος στους σιδηροδρόμους της Πελοποννήσου. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής του είχαν αποτέλεσμα να προσβληθεί από φυματίωση. Μετακόμισε στην Κέρκυρα, ελπίζοντας ότι εκεί θα βελτιωθεί η υγεία του, η οποία όμως επιδεινώθηκε και τελικά πέθανε στις 22 Απριλίου του 1894 στην Άρτα, όπου έμενε η αδερφή του. 

Έργο

Θα πάρω έναν ανήφορο να βγω σε κορφοβούνι,

να βρω κλαράκι φουντωτό και ριζιμιό λιθάρι,

να βρω και μια κρυόβρυση, να ξαπλωθώ στον ίσκιο,

ν'αρχίσω να συλλογισθώ της ξενιτιάς τα πάθη 

Τα πρώτα του ποιήματα, Αι σκιαί του Άδου (1887), με το οποίο εξυμνεί τους αγωνιστές του 21'και Ο Καλόγηρος της Κλεισούρας του Μεσολογγίου (αρχές του 1890), είχαν επικό χαρακτήρα, με επίδραση από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Αντιθέτως, με τις δύο ποιητικές συλλογές του που δημοσιεύτηκαν τα επόμενα χρόνια, εντάχθηκε στο πνευματικό κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής: επίδραση από το δημοτικό τραγούδι, λαογραφική θεματολογία. Η πρώτη του συλλογή, Αγροτικά (Μάιος του 1891), πήρε έπαινο στο Δεύτερο Φιλαδέλφειο Ποιητικό Διαγωνισμό αφού το βραβείο το κέρδισε το πεζογράφημα του Κωστή Παλαμά Τα μάτια της ψυχής μου. Η δεύτερη και τελευταία συλλογή του, Ο τραγουδιστής του χωριού και της στάνης (1893), διακρίθηκε παίρνοντας και αυτό έπαινο επίσης στον φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ το βραβείο το κέρδισε το ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη Έρως και ψυχή. Το πεζογραφικό του έργο (συγκεντρωμένο στον τόμο Πεζογραφήματα), συμβαδίζει με το κλίμα της πεζογραφίας της γενιάς του 1880: δημοτική γλώσσα, ηθογραφία, καλλιέργεια του διηγήματος.Το Ηλιοβασίλεμα είναι και αυτό ένα από τα έργα του που αναφέρεται στην ομορφιά της ελληνικής υπαίθρου και για την αγνότητα των ανθρώπων του αγροτικού μόχθου.

Το λαογραφικό του έργο

Ασχολήθηκε επίσης με τη συλλογή ιστορικού και λαογραφικού υλικού: ήθη και έθιμα, δημοτικά τραγούδια, παραδόσεις. Το πρώτο του πεζογράφημα ήταν το "Vie De Montage"που το εξέδωσε στο Παρίσι το 1895 με το οποίο σατιρίζει τα ελληνικά πολιτικά έθιμα ενώ έδινε και σκηνές από την ληστοκρατία στην Ελλάδα. Η ενασχόλησή του αυτή αποτυπώνεται σε άρθρα του, όπως στους Γ΄ και Δ΄ τόμους του Ἐγκυκλοπαιδικού Λεξικού των Μπαρτ και Χιρστ (1892 και 1893), όπου δημοσίευσε πενήντα οχτώ ηπειρωτικά άρθρα. Επίσης σε αφηγηματικά πεζογραφήματά του, διηγήματα, όπως Ο γάμος της στάνης όπου περιγράφει τα γαμήλια έθιμα στα τσελιγγάτα ηπειρωτικής περιοχής με παράθεση σχετικών τραγουδιών, ή το διήγημά του Το πανηγύρι της Καστρίτσας, το οποίο περιέχει εκτενείς ενδυματολογικές πληροφορίες ή πάλι, με πιο ειδικές εργασίες του, όπως, Οι Βλάχοι της Πίνδου, Γραμμενοχώρια, Τρεις Δρακολίμναι επί των κορυφών της Πίνδου. Ενώ και στις Σημειώσεις του νεανικού ποιήματός του  Ἀι σκιαί του Άδου και στις επιστολές του προς φιλικά του πρόσωπα.  

Οι επιδράσεις που έχει δεχθεί

Οι επιδράσεις που έχει δεχθεί είναι από το δημοτικό τραγούδι, έργα κλασικών ποιητών ὀπως του Ομήρου, τον Ερωτόκριτο, συγχρόνους του, όπως τον Βαλαωρίτη, τον Ζαλοκώστα, τον Βηλαρά, τους ρομαντικούς της Αθηναϊκής Σχολής , όπως του Αχιλλέα Παράσχου.

Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα[i] (Miguel de Cervantes Saavedra, 29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616) ήταν Ισπανός συγγραφέας, ο οποίος θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος συγγραφέας στην ισπανική γλώσσα και ο κατ'εξοχήν μυθιστοριογράφος παγκοσμίως. Το έργο του ανήκει χρονικά στην «χρυσή εποχή» (περ. 1492-1648) της Ισπανίας, κατά την οποία παρατηρήθηκε εξαιρετική άνθηση στις τέχνες. Το διασημότερο μυθιστόρημά του, ο Δον Κιχώτης, συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες και έχοντας υποβληθεί σε συστηματική ανάλυση και κριτικό σχολιασμό από τον 18ο αιώνα. 

Ο Θερβάντες γεννήθηκε στο Αλκαλά ντε Ενάρες, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μαδρίτης, τέταρτος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του. Τα νεανικά του χρόνια, για τα οποία διαθέτουμε ελάχιστες πληροφορίες, χαρακτηρίστηκαν από τις πολυάριθμες μετακινήσεις της οικογένειας σε διαφορετικές ισπανικές πόλεις. Τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα του χρονολογούνται το 1568, ενώ το πρώτο μυθιστόρημα του, Γαλάτεια, εκδόθηκε το 1585. Από το 1570, και για αρκετά χρόνια, πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως επαγγελματίας στρατιώτης, λαμβάνοντας μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου ως υπαξιωματικός του πολεμικού πλοίου Μαρκέσα (Marquesa), στην πολιορκία της Κέρκυρας (1571), καθώς και στην εκστρατεία της Τύνιδας. Κατά την επιστροφή του στην Ισπανία, εργάστηκε στην Αυλή του Φιλίππου Β'ως φοροεισπράκτορας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του Δον Κιχώτη (1605), έργο που τον καθιέρωσε στο λογοτεχνικό κόσμο. Το 1607 εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού έργου του και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Βιογραφία

Καταγωγή και νεανικά χρόνια

Ο Θερβάντες γεννήθηκε πιθανώς στις 29 Σεπτεμβρίου του 1547, ενώ η βάπτισή του, όπως γνωρίζουμε από αρχειακά έγγραφα, πραγματοποιήθηκε στις 9 Οκτωβρίου. Λαμβάνοντας υπόψη την πρακτική της εποχής εκείνης να βαπτίζονται τα νεογνά λίγες μόνο ημέρες μετά τη γέννησή τους, καθίσταται πιθανό και το ενδεχόμενο να γεννήθηκε μία εβδομάδα νωρίτερα, κατά τον μήνα Οκτώβριο. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό της βάπτισής του, ως τόπος γέννησής του θεωρείται σήμερα με βεβαιότητα η ισπανική πόλη Αλκαλά ντε Ενάρες, αν και για αρκετά χρόνια πολυάριθμα χωριά ή πόλεις της Ισπανίας διεκδίκησαν τον τίτλο της γενέτειράς του. Καταγόταν από οικογένεια πρώην ευγενών, γιος του χειρουργού και πρακτικού ιατρού Ροδρίγο ντε Θερβάντες και της Λεονόρ ντε Κορτίνας, πιθανώς εβραϊκής καταγωγής που αργότερα μεταστράφηκαν στον καθολικισμό.

Επιφανή μέλη της οικογένειας Θερβάντες υπήρξαν ο προπάππους του, Ροδρίγο Ντίαθ ντε Θερβάντες, ασχολούμενος με το εμπόριο υφασμάτων και ο παππούς του Χουάν ντε Θερβάντες, νομικός και κατώτερος δικαστικός υπάλληλος. Για τα νεανικά του χρόνια, τα οποία χαρακτηρίστηκαν από συχνές μετακινήσεις της οικογένειάς του σε πολυάριθμες ισπανικές πόλεις όπου εξασκούσε το επάγγελμά του ο πατέρας του, διαθέτουμε λίγες πληροφορίες, όπως και για την εκπαίδευσή του. Σύμφωνα με μία διαδεδομένη αντίληψη, εκπαιδεύτηκε για ένα διάστημα στο περιβάλλον Ιησουιτών, πιθανώς στην Κόρδοβα, στη Σεβίλη ή στη Σαλαμάνκα, ενδεχόμενο που ωστόσο παραμένει υπό αμφισβήτηση. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ισπανών λογοτεχνών της εποχής του, ο Θερβάντες δεν φοίτησε στο πανεπιστήμιο[3], αν και από νεαρή ηλικία εκδήλωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία και εξελίχθηκε σε δεινό αναγνώστη λογοτεχνικών έργων. Την περίοδο κατά την οποία η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, φοίτησε κοντά στον ουμανιστή Χουάν Λόπεθ ντε Όγιος (Juan López de Hoyos), ο οποίος ξεχώρισε τον Θερβάντες για την κλίση του στα γράμματα. Σε μια ποιητική συλλογή που εξέδωσε ο Όγιος το 1569, με κεντρικό θέμα το θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ του Βαλουά, τον χαρακτήρισε ως «αγαπημένο μαθητή» του. Στην ίδια συλλογή συναντώνται τα τέσσερα πρώτα δημοσιευμένα ποίηματά τού Θερβάντες, συνολικά τέσσερις συνθέσεις, μεταξύ των οποίων μία ελεγεία και ένας επιτάφιος στη μορφή σονέτου.

Ο Ρίτσαρντ Μίλχαουζ Νίξον (αγγλικά: Richard Milhous Nixon, 9 Ιανουαρίου 1913 – 22 Απριλίου 1994) ήταν Αμερικανός πολιτικός, που υπηρέτησε ως 37ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1969 έως το 1974, όταν και έγινε ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Επίσης υπηρέτησε ως 36ος Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, από το 1953 έως το 1961, υπό τον πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Ήταν μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Προηγουμένως, υπηρέτησε ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για την πολιτεία της Καλιφόρνιας, από το 1950 έως το 1953, καθώς και ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 12η κογκρεσιακή περιφέρεια της Καλιφόρνιας.

Είναι μέχρι στιγμής ο μοναδικός που έχει εκλεγεί ως πρόεδρος και αντιπρόεδρος σε δύο διαφορετικές περιόδους, αλλά και ο μόνος πρόεδρος που παραιτήθηκε από τη θέση του. Η παραίτησή του ήρθε ως συνέχεια του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, σε μια απόπειρα να αποφύγει την καθαίρεσή του από το αξίωμα του Προέδρου. Η θητεία του συνδέθηκε τόσο με την κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ, όσο και με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί το 1973.

Τον αντικατέστησε ο δεύτερος αντιπρόεδρός του, Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος και του απέδωσε χάρη για οποιοδήποτε αδίκημα διέπραξε επί θητείας του, από τις 20 Ιανουαρίου 1969 έως τις 9 Αυγούστου 1974. 

Βιογραφία

Ο Ρίτσαρντ Μίλχαουζ Νίξον, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1913, στην Γιόρμπα Λίντα (μια προαστιακή πόλη της κομητείας Όραντζ) της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ. Μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια Κουακέρων και ήταν γιος του Φράνσις Νίξον και της Χάνα Μίλχαουζ. Τα πρώτα του χρόνια, μεγάλωσε στην Γιόρμπα Λίντα, και στη συνέχεια από το 1922 και έπειτα στο Ουίτιερ του Λος Άντζελες. Αποφοίτησε από το Λύκειο «Whittier High School» το 1930. Με την αποφοίτησή του από το Λύκειο, έλαβε υποτροφία για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όμως παρέμεινε στην γενέτειρά του για να σπουδάσει, προκειμένου να εργάζεται στο κατάστημα της μητέρας του.

Σπούδασε Ιστορία στο Κολλέγιο Ουίτιερ στο Ουίτιερ της Καλιφόρνιας, και έλαβε πτυχίο (BA) το 1934 με διάκριση. Το ίδιο έτος με την αποφοίτησή του από το Κολλέγιο Ουίτιερ, έγινε δεκτός στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Ντιούκ στην Βόρεια Καρολίνα, στο οποίο σπούδασε Νομική, λαμβάνοντας πτυχίο (LLB), το 1937, και αποφοίτησε τρίτος με διάκριση.

Καριέρα

Αρχικά, όταν αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ντιούκ, επιδίωκε να ενταχθεί στο FBI, όμως δεν έλαβε απάντηση και έτσι επέστρεψε πίσω στην Καλιφόρνια, προκειμένου να πραγματοποιήσει πρακτική άσκηση δικηγορίας. Από το 1938 έως το 1942, εργάστηκε ως δικηγόρος.

Το 1942, μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ουάσινγκτον Π.Κ., και εντάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών, ως υπολογαχός.

Ήταν ενεργός αξιωματικός, από το 1942 έως το 1946. Στη συνέχεια, έως το 1966, ήταν έφεδρος αξιωματικός, και έφτασε έως τον βαθμό του αντιναυάρχου.

Προσωπική ζωή

Ο Νίξον, ήταν νυμφευμένος από το 1940 έως τον θάνατό της (1993), με την Θέλμα «Πατ» Ράιαν. Μαζί απέκτησαν δύο κόρες, την Πατρίσια Νίξον (γ. 1946) και την Τζούλι Νίξον (γ. 1948).

Η μητέρα του Ρίτσαρντ Νίξον, ήταν απόγονος του Τόμας Κορνέλ (ιδρυτή του Πανεπιστημίου Κορνέλ) και προγόνου των Τζίμι Κάρτερ και Μπιλ Γκέιτς.

 

Ξεκίνησε στην Κρήτη η τελική φάση της άσκησης αντισεισμικής προστασίας «ΜΙΝΩΑΣ», της μεγαλύτερης επιχειρησιακής άσκησης πεδίου πλήρους ανάπτυξης που έχει σχεδιαστεί ποτέ στη χώρα για την αντιμετώπιση μεγάλου σεισμού, την οποία διοργανώνουν το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, ο Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού & Προστασίας (ΟΑΣΠ) και η Περιφέρεια Κρήτης.

Το σενάριο για εικονικούς σεισμούς 6,4 και 7,2 Ρίχτερ

Το σενάριο της άσκησης, αφοά την εκδήλωση ισχυρής σεισμικής δόνησης μεγέθους 6.4 R με επίκεντρο στον υποθαλάσσιο χώρο, 20km ΒΑ της πόλης των Χανίων, που επηρεάζει τις Π.Ε. Χανιών και Ρεθύμνης. Το πρωί της Τρίτης, 24 ώρες περίπου μετά το πρώτο ισχυρό σεισμικό γεγονός, εκδηλώνεται – βάσει πάντα του σεναρίου της άσκησης – νέος σεισμός μεγέθους 7.2 R με επίκεντρο 30 km στον υποθαλάσσιο χώρο βόρεια της πύλης του Ηρακλείου, ο οποίος γίνεται εντονότατα αισθητός σε όλη την Κρήτη και στην ευρύτερη περιοχή, επηρεάζοντας ιδιαίτερα τις Π.Ε. Ηρακλείου και Λασιθίου, ενώ ταυτόχρονα προκαλούνται και θαλάσσια γεωδυναμικά κύματα (τσουνάμι) τα οποία προσβάλλουν τις βόρειες ακτές της Κρήτης.

Μήνυμα από το 112

Στο πλαίσιο της άσκησης εστάλη μέσω του 112 μήνυμα στους κατοίκους των Χανίων και του Ρεθύμνου για προειδοποίηση για μεγάλο σεισμό: «ΑΣΚΗΣΗ – ΑΣΚΗΣΗ – ΑΣΚΗΣΗ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ – 22/04/2024 – ΩΡΑ 10:20 – Ισχυρή σεισμική δόνηση αισθητή στις Περιφερειακές Ενότητες Χανίων και Ρεθύμνου – Έναρξη διεξαγωγής άσκησης σεισμού ΜΙΝΩΑΣ 2024. ΑΣΚΗΣΗ – ΑΣΚΗΣΗ – ΑΣΚΗΣΗ» – «EXERCISE – EXERCISE – EXERCISE – MINISTRY OF CLIMATE CRISIS AND CIVIL PROTECTION -22/04/2024 – TIME 10:20 – A strong earthquake in the regional units of Chania and Rethymno – Start of earthquake exercise MINOAS 2024. EXERCISE – EXERCISE – EXERCISE».

Εκκένωση δημοσίων κτιρίων και σχολείων

Άμεσα ξεκίνησε η εκκένωση δημόσιων υπηρεσιών, κτηρίων και υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης, σχολείων, με τους εργαζόμενους, πολίτες και μαθητές λόγω κινδύνου για σεισμό 6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ να σπεύδουν σε σημεία συγκέντρωσης.

Εκκενώθηκε, παράλληλα, το κτήριο της Αντιπεριφέρειας και των δικαστηρίων και, παράλληλα, ξεκίνησαν επιχειρήσεις επεγκλωβισμού ατόμων από κτήρια που κατέρρευσαν, με το ΕΚΑΒ και την Πυροσβεστική να δρουν στις εγκαταστάσεις του πρώην Στρατόπεδου Μαρκοπούλου, στο Ξυλόσκαλο, στο Φαράγγι Σαμαριάς όπου υποθετικά υπάρχουν κατολισθήσεις, με την παρουσία τους να είναι αισθητή σε όλο αυτό το σκηνικό που σεναριακά λειτουργεί στην άσκηση.

Η ίδια κατάσταση ξεδιπλώνεται και στο Ρέθυμνο, με το σενάριο να προβλέπει συμβάντα στο Φαράγγι Κοτσιφού και «τραυματισμούς» πολιτών, «τροχαία με ανατροπές και απεγκλωβισμούς», εκκενώσεις σχολείων και κατάρρευση του μνημειακού φουγάρου στον Κουμπέ, με τραυματισμούς και απεγκλωβισμούς.

Στο Ρέθυμνο και στα Χανιά, τα συντονιστικά κέντρα που έχουν στηθεί έχουν άμεση συνεργασία με το κεντρικό συντονιστικό του Ηρακλείου στο οποίο βρίσκονται και οι θεματικοί αντιπεριφερειάρχες Πολιτικής Προστασίας των δύο νομών για τη διαχείριση της κρίσης με βάση τα προβλεπόμενα της άσκησης.

Θα αναρωτιέστε πως οι διάσημοι του Hollywood χάνουν τα κιλά τους προκειμένου να ανταπεξέλθουν στους ρόλους τους σε κάποιες ταινίες.
Πως ο Brand Pitt απέκτησε το κορμί που είδαμε στη «Troy» ή πως η Angelina Zolie έφτασε στο αποτέλεσμα που όλοι θαυμάσαμε στο Lara Croft και πως η Beyonce αδυνάτισε τόσο γρήγορα για τις ανάγκες της πρόσφατης ταινίας «Dreamgirls»?....
Αντζελίνα Ζολί (Lara Croft)
Για να ετοιμαστεί για την ταινία Λαρα Κροφτ ακολούθησε ειδικό διαιτολόγιο βασιζόμενο κυρίως στην πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας (άπαχο κρέας, γαλοπούλα, κοτόπουλο, ασπράδι αυγού, άπαχο γιαούρτι) και στα λαχανικά. Το συνηθισμένο γεύμα της ήταν κρέας και λαχανικά στον ατμό. Καθιέρωσε το πρωινό στο διαιτολόγιο της και προτιμούσε το γάλα σόγιας ως καλή πηγή πρωτεΐνης και βιταμίνης Β12. Παράλληλα με το γάλα σόγιας προσλάμβανε Ca και βιταμίνη D χωρίς να παίρνει ταυτόχρονα και λιπαρά (και μάλιστα κορεσμένα) από το γάλα αγελάδας. Με τον τρόπο αυτό μείωνε και τους υδατάνθρακες στο διαιτολόγιο της, ενώ απέφευγε ανεπιθύμητα φουσκώματα. Επίσης μείωσε τη ζάχαρη στο διαιτολόγιο της, όπως επίσης και τα γλυκά. Αγαπημένο της γεύμα ήταν και είναι η τσιπούρα. Τέλος για τις απαιτητικές ανάγκες της ταινίας ακολουθούσε ένα εξαντλητικό πρόγραμμα γυμναστικής και αναγκάστηκε να διακόψει το τσιγάρο.

Paris Hilton
Συνηθίζει να τρώει σε fast-food τόσο αμερικάνικα όσο και μεξικάνικα και είναι φανατική των λιπαρών φαγητών, της σοκολάτας και λατρεύει τα λαζάνια. Δεν πίνει αλκοόλ και προτιμά στις εξόδους της να πίνει Red bull. Δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να κάνει κάτι για το σώμα της καθώς είναι «προικισμένη» με αυτό το προνόμιο να έχει αδύνατο σώμα. Ωστόσο συστήνει στον κόσμο να τρώνε σούσι και να αποφεύγει τα αναψυκτικά διαίτης.

Jessica Simpson (Dukes of Hazzard)
Συνήθιζε να εφαρμόζει δίαιτα Atkins, αλλά πολύ σπάνια μπορούσε να την ακολουθήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Της προκαλούσε έντονη σύγχυση πνευματική κυρίως καθώς της ίδιας της αρέσουν ιδιαιτέρως οι υδατάνθρακες και η ζάχαρη. Έτσι πια πριν από κάθε ταινία τρώει από όλα, αλλά από λίγο τροφές όπως το ψωμί, μπισκοτάκια, ρύζι, ενώ της αρέσουν τα ιταλικά γεύματα, πάντα όμως συνδυασμένα με σαλάτα. Το πιο δύσκολο για αυτήν όταν έκανε Atkins ήταν η αποχή από τη ζάχαρη. Της δημιουργούσε έντονο στρες και στέρηση. Έτσι συζητώντας με το διαιτολόγο της αποφάσισαν ότι η Atkins δεν της ταιριάζει και έκαναν τον προγραμματισμό τους για τις ανάγκες του Dukes of Hazzard πάνω σε μια πιο μακροχρόνια βάση, αλλά πιο σωστή, αυτή της ισορροπημένης διατροφής. Τέλος για τις ανάγκες της ταινίας γυμναζόταν 2 ώρες τη μέρα.

Madona
Είναι φανατική της μακροβιοτικής δίαιτας και είναι αυτή που τείνει να κάνει μόδα τη δίαιτα των ωμών τροφών (raw food diet) στο Hollywοod. Τρώει κατά βάση οργανικά προϊόντα ολικής άλεσης και πρωτεϊνούχες τροφές χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά όπως ψωμί, μακαρόνια ολικής άλεσης, ωμούς ανάλατους ξηρούς καρπούς, ωμά λαχανικά. Ωστόσο μια φορά την εβδομάδα τρώει κανονικό φαγητό αφού της το επιτρέπει ο πατέρας της πρώτης κόρης της και γυμναστής της. Δεν συνηθίζει να τρώει σε εστιατόρια γιατί δεν είναι σίγουρη για την ποιότητα του φαγητού που τρώει.
Η μακροβιοτική δίαιτα στηρίζεται στη φιλοσοφία ότι οι «ακατέργαστες τροφές προμηθεύουν τον οργανισμό με συστατικά αναλλοίωτα, ενώ παράλληλα μας προμηθεύουν και ένζυμα που βοηθούν το σώμα μας να λειτουργήσει καλύτερα. Η επεξεργασία των τροφών καταστρέφει τα ένζυμα των τροφών και έτσι αυτά δεν επιτελούν το έργο τους». Στηρίζεται σε δημητριακά ολικής άλεσης, όσπρια, λαχανικά και πρωτεΐνη φυτικής προέλευσης αντί για ζωικής.

Jenifer Lopez
«Αυστηρές και στερητικές δίαιτες δημιουργούν έντονη στέρηση και είμαι σίγουρη ότι με το τόσο έντονο πρόγραμμα μου θα είχα προβλήματα υγείας αν ακολούθησα κάποια από αυτές». Τρώει τα πάντα σε μικρές ποσότητες ακόμα και γλυκά και δεν στερεί από τον οργανισμό της τίποτε όποτε νιώσει την ανάγκη να το φάει. Γυμνάζετε πολύ και τακτικά και της αρέσει η ζάχαρη. Η υγιεινή διατροφή είναι θέμα ισορροπίας, τρώγοντας από όλα. Πιστεύει ότι το μυστικό για την απώλεια βάρους κρύβεται στο ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε το σώμα μας όταν αυτό ζητά κάτι.

Christina Aguilera
Συνήθιζε να τρώει junk foods και ήταν γνωστή για τον εθισμό της στις τηγανιτές πατάτες. Μάλιστα στις περισσότερες συνεντεύξεις πήγαινε με ένα σακουλάκι πατατάκια ή nachos βουτώντας τα σε σάλτσα είτε από τυρί ή από ντομάτα. Όταν το πρόγραμμα της βάραινε και οι συναυλίες της πύκνωσαν αντιμετώπισε έντονο πρόβλημα αδυναμίας και δεν μπορούσε να ανταπεξέλει στις απαιτήσεις του δύσκολου προγράμματος της. Έτσι ο διαιτολόγος της προσπάθησε σταδιακά να αλλάξει τις συνήθεις της προσλαμβάνοντας έναν μάγειρα που παρασκεύαζε τα αγαπημένα της φαγητά με πιο υγιεινό τρόπο. Έτσι συνέχιζε να τρώει burger και πατάτες τηγανιτές αλλά φτιαγμένες με πιο σπιτικό-υγιεινό τρόπο. Το ανοσοποιητικό της σύστημα τονώθηκε και πλέον μπορεί να κινείται και να γυμνάζεται περισσότερο.

Brand Pitt (Troy)
Σχεδόν μεταμορφώθηκε για τις ανάγκες της ταινίας Τροία. Για να αποκτήσει το σώμα της ταινίας γυμναζόταν για 1 χρόνο 2-3 ώρες καθημερινά στο γυμναστήριο και επιπρόσθετα άλλες δύο ώρες στη ξιφομαχία. «Οι πρώτοι 3 μήνες ήταν κόλαση. Έπρεπε να απαρνηθώ τα αγαπημένα μου fast food και το τσιγάρο και τη μπύρα και να ακολουθήσω αυστηρά μια δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες και ψηλή σε πρωτεΐνη» Έτρωγε 4 κύρια γεύματα τη μέρα με βάση το κρέας και τα λαχανικά. Μετά την προπόνηση στους τελευταίους μήνες της προετοιμασίας του προτιμούσε υδατάνθρακες σύνθετους ώστε να αυξήσει τον όγκο του. Άλλωστε με όλη αυτή την προσπάθεια κατάφερε όχι μόνο να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό λίπους στο σώμα του, αλλά παράλληλα να αυξήσει το βάρος του, κατά βάση προερχόμενη από αύξηση μυικής μάζας κατά 5 περίπου κιλά.

Beyonce (Dreamgirls)
Για τις ανάγκες της ταινίας Dreamgirls έπρεπε να χάσει γρήγορα 10-12 κιλά. Έτσι εφάρμοσε ένα ειδικό πρόγραμμα, τη δίαιτα του σφενδανόζουμου (maple syrup diet) ή γνωστότερη ως αποτοξινωτική δίαιτα του λεμονιού διάρκειας 10 ημερών. Η βάση της δίαιτας είναι ένας ειδικός χυμός παρασκευασμένος ως εξής:
750 ml νερό
1 φλ. χυμό λεμονιού
1 φλ. σιρόπι από σφένδαμο
1 κουτ. γλυκού καγιέν (κάτι σαν το κόκκινο πιπέρι)
Τα ανακατεύεις καλά και πίνεις 8-12 ποτήρια τη μέρα. Οι εμπνευστές της δίαιτας τη συστήνουν για την καταπολέμηση των ιώσεων με ενισχυμένη δόση λεμονιού και καγιέν.
Πράγματι έχασε τα κιλά που ήθελε αλλά μετά η ίδια δήλωνε: «Μετά τη δίαιτα αυτή είχα μια ακατάσχετη όρεξη και έτρωγα waffles, τηγανιτό κοτόπουλο, cheeseburgers, french fries, οτιδήποτε μπορούσα να βρω και είχα στερηθεί»
Πολύ σύντομα πήρε πίσω 7 περίπου κιλά.
www.nutrimed.gr

Κοιτάζω στον καθρέφτη & προσπαθώ να πετύχω το ύφος του πολιτικούπου νοιάζεται για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, φίλε, θέλει φοβερή προπόνηση.

Οι άνθρωποι είναι σαν το κρασί... με τον καιρό οι καλοί ωριμάζουν και οι κακοί ξινίζουν!!!

Με τόσα προβλήματα μαθηματικός έπρεπε να γίνω!

Βλέπω φίλο εισοδηματία το πρωί.
Καλημέρα, μου λέει, δύσκολη μέρα σήμερα.
Λογικά θα κάνει πλάτη – πόδια στο γυμναστήριο σήμερα.....

Ένα μεγάλο ευχαριστώσε αυτούς που μας έδωσαν σφαλιάραγια να ξυπνήσουμε και συνεχίσαμε να κοιτάμε μπροστά.

Όταν ήταν μικρός ο Μητσοτάκης, έπαιζε με τους φίλους του ”χάρος ή αλήθεια”.

Από το χιούμορ μέχρι την αναίδεια μια παιδεία δρόμος.

Σας έχουμε πολύ ψηλά αλλά ποτέ μην ξεχνάτε ότι στην άλλη μεριά της τραμπάλας καθόμαστε εμείς

Η αμήχανη στιγμή που ο Παπακαλιάτης βλέπει ξέκωλο πιτσιρίκι στο δρόμο και λέει: “Αυτή μάνα δεν έχει;”

“Εχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει” Γ.Ρίτσος

N’ακούτε τους κολλητούς όταν σας συμβουλεύουν για γκομενικά σας.
Σίγουρα κάτι παραπάνω βλέπουν, που τα δικά σας ενθουσιασμένα μάτια αγνοούν.

Όταν ένας άντρας δεν μιλάει, σκέφτεται.
Όταν μια γυναίκα δεν μιλάει, είναι έξαλλη..

Οι τζαμαϊκανοί πηγαίνουν κομμωτήριο για να κάνουνρίζλα.

To πιο τρομακτικό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι πως κάποιοι Αμερικάνοι φοιτητές θα μορφωθούν απ’τον Γιώργο Παπανδρέου και κάποιοι Τούρκοι από τον Αλέξη Τσίπρα

Στο γυμναστήριο ανεβαίνω στο στατικό ποδήλατο και κάθομαι.
Όταν μου λένε γιατί δεν κάνεις τους λέω ότιείμαι σε κατηφόρα τώρα..

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πρώτης Σερρών, στη συνέχεια στο ημιγυμνάσιο της Νέας Ζίχνης, κωμόπολης της περιφέρειας, και ύστερα (1920) στο Γυμνάσιο Σερρών. Το 1923 μετακόμισε στην Αθήνα. Αρχικά φοίτησε στο Λύκειο Μεγαρέως για να αποφοιτήσει από το 8ο Γυμνάσιο Αθηνών (στην Κυψέλη). Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1925-1929) απ'όπου έλαβε το πτυχίο της νομικής στις 13 Δεκεμβρίου του 1929. Αφού υπηρέτησε στρατιωτική θητεία 4 μηνών ως μέλος πολύτεκνης οικογένειας, άσκησε δικηγορία στις Σέρρες από το 1930 έως το 1935. Με έντονη ροπή στον δημόσιο βίο και ενδεικτικά μίας ισχυρής προσωπικότητας, έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη σε ηλικία 28 ετών πληρεξούσιος Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές για τη συντακτική συνέλευση του 1935, από την οποία απέσχε το Κόμμα Φιλελευθέρων. Η εδραίωσή του στην τοπική πολιτική επιβεβαιώθηκε όταν επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές για τη Γ΄ αναθεωρητική Βουλή του Ιανουαρίου του 1936, οπότε συμμετείχαν και οι βενιζελικοί και ίσχυσε σύστημα απλής αναλογικής.
Η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936 διέκοψε την πολιτική του σταδιοδρομία. Επανήλθε στις Σέρρες, όπου άσκησε τη δικηγορία έως το 1941. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής παρέμεινε στην Αθήνα χωρίς να αναμιχτεί ενεργά στην πολιτική. Τη περίοδο 1942-1943 συμμετείχε σε μία άτυπη ομάδα πολιτικού προβληματισμού με την ονομασία "Σοσιαλιστική Ένωση", την οποία αποτελούσαν αξιόλογοι μετέπειτα πολιτικοί και τραπεζίτες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο Άγγελος Αγγελόπουλος και ο Ξενοφών Ζολώτας. Η αξιολόγησή του για την αποτελεσματικότητα της ομάδας ήταν αρνητική. Θεωρούσε ότι ο προβληματισμός της δεν ήταν πολιτικά αλλά μάλλον ακαδημαϊκά προσανατολισμένος.
Το καλοκαίρι του 1944 ο Καραμανλής προσπάθησε να εμπλακεί πιο ενεργά στις πολιτικές εξελίξεις, διαφεύγοντας με πλωτό μέσο στη Μέση Ανατολή, όπου είχε σχηματιστεί νέα εξόριστη κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου μετά το Συνέδριο του Λιβάνου. Η μετάβασή του εντούτοις καθυστέρησε πολύ, ώστε όταν τελικά ο Καραμανλής βρέθηκε στο Κάιρο τον Οκτώβριο, η Αθήνα είχε μόλις απελευθερωθεί από τους Γερμανούς και ο ίδιος υποχρεωτικά θα επέστρεφε στο τέλος του ίδιου μήνα.
Υπουργικές θητείες 1946-1952
Στις εκλογές του 1946 επανεξελέγη βουλευτής Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα στη Δ΄ αναθεωρητική Βουλή. Το καλοκαίρι ήταν κρίσιμο για τη ζωή του, καθώς μεταβαίνοντας στις ΗΠΑ έγινε δυνατή, μετά από χειρουργική επέμβαση, η απαλλαγή του από το πρόβλημα της επιδεινούμενης ωτοσκλήρυνσης, που τον βασάνιζε έως τότε. Παράλληλα, συμμετείχε σε επίσημη αποστολή ενημέρωσης της αμερικανικής κυβέρνησης για τις οικονομικές ανάγκες της Ελλάδας. Στη συνέχεια συμμετείχε ως υπουργός Εργασίας για ένα τρίμηνο στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και Μαξίμου (Νοέμβριος 1946 - Φεβρουάριος 1947), Μεταφορών (Μάιος - Νοέμβριος 1948) και Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση συνασπισμού Λαϊκών-Φιλελευθέρων υπό τους Σοφούλη και, στη συνέχεια, Διομήδη (Νοέμβριος 1948 - Ιανουάριος 1950). Ως Υπουργός Εργασίας ήρθε αντιμέτωπος με σύνθετα εργατικά ζητήματα, ενώ φρόντισε για την αποφυλάκιση αντιφρονούντων συνδικαλιστών. Παράλληλα, προώθησε την πρόβλεψη για σημαντική αύξηση των συντάξεων (25%) και ευνόησε την καθιέρωση ενιαίου φορέα.
Ως Υπουργός Μεταφορών, αποκατέστησε εντός έξι μηνών πλήρως το συγκοινωνιακό δίκτυο που είχε πληγεί από τον Πόλεμο και τις εμφύλιες συγκρούσεις. Παράλληλα, ήρθε σε σύγκρουση με τη βρετανική εταιρεία Πάουερ και άλλες ξένες ιδιωτικές εταιρείες ηλεκτροδότησης (πάνω από τετρακόσιες), οι οποίες προσέφεραν ακριβές και κακής ποιότητας υπηρεσίες, ενώ αρνούνταν να προχωρήσουν στις απαραίτητες επενδύσεις. Η σύγκρουση του Καραμανλή με την Πάουερ, τον ώθησε στο ξήλωμα των ραγών που εξυπηρετούσε το δίκτυο του παλαιού τραμ Αθήνας και του Τραμ Θεσσαλονίκης, που μέχρι το 1960, έσβησαν από το συγκοινωνιακό χάρτη. Για τη στάση του αυτή, κατηγορήθηκε ότι εξυπηρέτησε συμφέροντα του ανερχόμενου αυτοκινητιστικού λόμπυ και των λεωφορειούχων. Ειδικότερα μάλιστα στη Θεσσαλονίκη προκρίθηκε σκανδαλωδώς η μονοπωλιακή διαχείρηση των συγκοινωνιών από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, χωρίς να δρομολογηθούν τα τρόλεϊ στη θέση των τραμ, όπως έγινε στην Αθήνα. Ο Καραμανλής προώθησε νομοθεσία όπου το κράτος μπορούσε πλέον να επιδιώξει επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων. Η στάση αυτή ενίσχυσε το πολιτικό προφίλ του λόγω εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος, αλλά η νομοθεσία περί αναθεώρησης εγκαταλείφθηκε από τα μεγάλα κόμματα και κόστισε στον Καραμανλή τη θέση του στο Υπουργείο Μεταφορών, λόγω πιέσεων του βρετανικού παράγοντα προς τους Τσαλδάρη και Σοφούλη.
Μεγάλη δημοσιότητα απέκτησε λόγω της δράσης του στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, όπου μετακινήθηκε το 1948. Στο τελευταίο αυτό υπουργείο, στο οποίο η παρουσία του ήταν σχετικά μακροχρόνια, επικέντρωσε την προσπάθειά του στη διαχείριση του προγράμματος που αφορούσε την εγκατάσταση στα αστικά κέντρα και στη συνέχεια την επανεγκατάστασή τους στις επαρχίες των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου. Συγκεκριμένα, δημιούργησε το Πρόγραμμα «Πρόνοια-Εργασία» για τον επαναπατρισμό και την απασχόληση των 700.000 προσφύγων της υπαίθρου. Επιπλέον, χορήγησε στους πολίτες 60.000 όπλα μέσω Κέντρων Ασφαλείας για την ασφάλεια των παλιννοστούντων και την αποσυμφόρηση του στρατιωτικού έργου, παρά τις επιφυλάξεις του Σοφοκλή Βενιζέλου για τυχόν χρήση τους σε κομμουνιστική εξέγερση. Εντός ενός έτους επαναπατρίστηκαν 486.000 πρόσφυγες, ενώ άλλοι 236.000 ανέμεναν επαναπατρισμό.
Καθώς διακρίθηκε για τη διοικητική του ικανότητα, το επόμενο βήμα του, μετά την επανεκλογή του ως βουλευτή Σερρών στις εκλογές του Μαρτίου του 1950, όπου το Λαϊκό Κόμμα ηττήθηκε, ήταν η ανάληψη του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για βραχύ διάστημα (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 1950) σε νέα βραχύβια κυβέρνηση συνασπισμού Λαϊκών-Φιλελευθέρων. Αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα τον Νοέμβριο του 1950. Κατόπιν διάφορων εσωκομματικών κινήσεων, προσχώρησε τελικά στο κόμμα του «Ελληνικού Συναγερμού», που ίδρυσε ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος τον Αύγουστο του 1951, με τον οποίο και επανεξελέγη βουλευτής Σερρών τον Σεπτέμβριο του 1951 και τον Νοέμβριο του 1952, οπότε ο Συναγερμός επικράτησε στις εκλογές με συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στο διάστημα αυτό ο Καραμανλής ήταν πλέον αρκετά διακεκριμένος, αλλά όχι ακόμα πρώτης σειράς κοινοβουλευτικός. Το σύντομο πέρασμά του από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας συνιστούσε διάκριση, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ο στρατός ήταν θεσμικά αυτόνομος υπό τον αρχιστράτηγο Παπάγο και ο πολιτικός έλεγχος των ενόπλων δυνάμεων ανύπαρκτος. Στη συνέχεια ο Καραμανλής είχε πρωταγωνιστήσει στην αναζήτηση εναλλακτικού κομματικού σχήματος στον συντηρητικό πολιτικό χώρο, συμμετείχε μάλιστα στην ηγετική ομάδα του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος, μαζί με τους Στέφανο Στεφανόπουλο και Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αλλά όπως και ο ίδιος ο Καραμανλής παραδεχόταν, το εγχείρημα δεν είχε απήχηση στο εκλογικό σώμα και οι συμμετέχοντες επιβίωσαν πολιτικά μόνο αφότου ο στρατάρχης Παπάγος αναμίχτηκε προσωπικά στην πολιτική ως επικεφαλής νέας πολιτικής κίνησης.

Ο Μακεδόνας πολιτικός δεν ανήκε στον στενό κύκλο συνεργατών του Παπάγου, ούτε στην ηγετική ομάδα του Συναγερμού, στην οποία δέσποζε αρχικά ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης και κατόπιν ο Στεφανόπουλος και ο Κανελλόπουλος.
Πρωθυπουργία 1955-1963
Ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέκτησε πανελλήνια εμβέλεια ως υπουργός Δημοσίων Έργων (Νοέμβριος 1952-Οκτώβριος 1955) και Συγκοινωνιών (Δεκέμβριος 1954-Οκτώβριος 1955), στην κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού υπό τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο (Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952), προωθώντας με ενεργητικότητα ένα ευρύτατο πρόγραμμα δημοσίων έργων, με ασυνήθιστη ταχύτητα και τραχύτητα για την ελληνική κρατική μηχανή και τα ελληνικά πολιτικά ήθη.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1955, ο βασιλιάς Παύλος Α΄, την επομένη του θανάτου του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου μετά από πολύμηνη ασθένεια, ανέθεσε την εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης από το κόμμα της πλειοψηφίας στον Καραμανλή. Ο διορισμός του προκάλεσε γενική έκπληξη στην κοινή γνώμη, η οποία ανέμενε ότι η διαδοχή θα κριθεί μεταξύ των δύο αντιπροέδρων της κυβέρνησης, του Στέφανου Στεφανόπουλου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Ο Καραμανλής, αν και διακεκριμένος υπουργός, δεν διέθετε ακόμα ηγετική εικόνα και δεν θεωρούταν υποψήφιος για τη διαδοχή, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ορισμένες ενδείξεις στον Τύπο των Αθηνών, ιδίως το τελευταίο εικοσαήμερο προ του θανάτου του Παπάγου.
Υπήρχαν τρεις βασικοί λόγοι που οδήγησαν τον βασιλιά στην επιλογή του Καραμανλή. Οι δύο αντιπρόεδροι ήταν μεταξύ τους ανταγωνιστικοί και η επιλογή του ενός ή του άλλου θα μπορούσε να δοκιμάσει τη συνοχή του Συναγερμού. Στο επικρατούν αντικομμουνιστικό κλίμα της εποχής, το στέμμα εκτιμούσε ότι η συνοχή του Συναγερμού αποτελούσε το μόνο αξιόπιστο πολιτικό ανάχωμα έναντι της αριστεράς, σε αντίθεση με το κέντρο που ήταν πολυδιασπασμένο, με τμήματά του να πραγματοποιούν ή να επιδιώκουν συνεργασίες με την αριστερά. Επίσης, οι δύο αντιπρόεδροι δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς. Ο Στεφανόπουλος βαρυνόταν ως υπουργός Εξωτερικών με τον ανεπιτυχή χειρισμό του Κυπριακού, που είχε οξυνθεί μετά και το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955, ο δε Κανελλόπουλος, όπως άλλωστε και ο Στεφανόπουλος, δεν διέθετε την εικόνα ισχυρού πολιτικού που θα ήταν σε θέση να ελέγξει την κατάσταση και να δώσει συγκεκριμένη κατεύθυνση στο κυβερνητικό έργο. Ο βασιλιάς πίστευε ακόμα ότι όποια άλλη επιλογή θα ήταν κατ'ανάγκη προσωρινή, ενώ ο Καραμανλής, νέος σε ηλικία 48 ετών, θα μπορούσε να δώσει την εικόνα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, το οποίο αναλωνόταν συχνά σε ατέρμονες διαμάχες μεταξύ γνωρίμων με προφανείς επιπτώσεις στην κυβερνητική σταθερότητα. Η επιδίωξη της κυβερνητικής σταθερότητας είχε ιδιαίτερη βαρύτητα στον πολιτικό προβληματισμό της εποχής και διαπερνούσε τη σκέψη των πολιτικών παραγόντων, κοινοβουλευτικών και μη. Η οικονομική ανάπτυξη, τόσο καθεαυτή όσο και ως μέσο για την κοινωνική σταθεροποίηση και την ανακοπή της ανόδου της αριστεράς, αποκτούσε κεντρική σημασία, και προϋπόθεσή της ήταν η κυβερνητική σταθερότητα.
Τέλος, ο χειρισμός του Κυπριακού ήταν ένας ακόμα κρίσιμος παράγοντας, που βάραινε στην επιλογή του βασιλιά. Ο στρατάρχης Παπάγος είχε επιδιώξει να θέσει το ζήτημα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα στο διμερές πλαίσιο των ελληνοβρετανικών σχέσεων, ελπίζοντας σε φιλική διευθέτηση του ζητήματος. Η ωμή απόρριψη του αιτήματός του από τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, τον Σεπτέμβριο του 1953, ώθησε τον Παπάγο σε διεθνοποίηση του ζητήματος μέσω προσφυγής στον ΟΗΕ. Η προσφυγή δεν τελεσφόρησε, καθώς η Ελλάδα αντιμετώπισε την αρνητική στάση των ΗΠΑ, που έδιναν έμφαση στην ανάγκη διατήρησης της βρετανικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο και της ελληνοτουρκικής συνεργασίας ως προϋπόθεσης για την αποτελεσματική λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Ο τουρκικός παράγοντας αποκτούσε βαρύνουσα σημασία για τη δυτική στρατηγική και η τουρκική αντίθεση οξύνθηκε, επηρεάζοντας αρνητικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και την ελληνική μειονότητα.
Η ελληνική κοινή γνώμη και τμήματα των πολιτικών δυνάμεων της μη κομμουνιστικής αντιπολίτευσης υιοθέτησαν σταδιακά κριτική στάση έναντι τόσο της αμερικανικής πολιτικής όσο και αυτού που θεωρούσαν ως αποτυχημένη πολιτική προώθησης της εθνικής διεκδίκησης από την κυβέρνηση του Συναγερμού. Αυτό που ετίθετο υπό αμφισβήτηση δεν ήταν ένας μεμονωμένος χειρισμός εξωτερικής πολιτικής, αλλά το θεμέλιο της μετεμφυλιακής πολιτικής διευθέτησης. Ο Καραμανλής, τον Σεπτέμβριο του 1955, επέκρινε σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου την πολιτική της κυβέρνησης Παπάγου ως μαξιμαλιστική. Βασική παραδοχή της θέσης του ήταν ότι η Αθήνα δεν μπορούσε να επιδιώξει άμεσα την αυτοδιάθεση, δηλαδή την ένωση, αλλά έπρεπε να αρκεστεί για ένα απροσδιόριστο διάστημα σε καθεστώς ευρείας αυτοκυβέρνησης της Κύπρου υπό βρετανική κυριαρχία. Η αμερικανική συναίνεση ήταν αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία των επιδιώξεων της Αθήνας και η Ουάσινγκτον είχε ταχθεί εξαρχής εναντίον της ελληνικής πολιτικής διεθνοποίησης του θέματος. Συνεπώς η ελληνική πολιτική έπρεπε να κατατείνει στην επίτευξη του περιορισμένου, αλλά εφικτού στόχου της αυτοκυβέρνησης με την αμερικανική συμπαράσταση, ώστε να αποφευχθεί μια μείζων εμπλοκή στο εξωτερικό πεδίο με διαλυτικές συνέπειες και στο εσωτερικό. «Καλούμεθα να επιλέξωμεν μεταξύ μιας αδιαλλάκτου πολιτικής με κίνδυνον να επαυξήσωμεν τας σημερινάς μας δυσχερείας και μιας ηπίου πολιτικής με αποτέλεσμα να υποστώμεν εθνικήν ταπείνωσιν και να απογοητεύσωμεν τον ελληνικόν λαόν. Από το αδιέξοδον αυτό δεν δυνάμεθα να εξέλθωμεν ει μη μόνον εάν προκαλέσωμεν μιαν άμεσον παρέμβασιν της Αμερικής, η οποία να ικανοποιή ουσιαστικώς και ηθικώς την Ελλάδα».
Οι αντιλήψεις του στέμματος συνέτειναν προς την εκδοχή των αντιλήψεων του Καραμανλή για την ανάγκη διευθέτησης του Κυπριακού εντός του συμμαχικού πλαισίου, όπως άλλωστε και οι αντιλήψεις του αμερικανικού παράγοντα, ισχυρού στο ελληνικό μετεμφυλιακό πλαίσιο. Οι Αμερικανοί σημείωναν με ικανοποίηση τη σχετική θέση του Καραμανλή τον Σεπτέμβριο του 1955 και λάμβαναν υπόψη την πιθανότητα ανόδου του στην πρωθυπουργία. Ανεξάρτητα δε από το γεγονός του χρόνου που επέλεξε ο βασιλιάς για τον διορισμό του Μακεδόνα πολιτικού, καθώς είναι πιθανό ότι οι Αμερικανοί δεν προεξοφλούσαν την προώθηση του Καραμανλή στην πρωθυπουργία ευθύς μετά τον θάνατο του Παπάγου, ο αμερικανικός παράγοντας υποδέχτηκε με ικανοποίηση τον διορισμό του Καραμανλή, καθώς εκτιμήθηκε ότι αποτελούσε τη μόνη διαθέσιμη λύση για την επίτευξη πολιτικής σταθερότητας, την οποία κατά τις αντιλήψεις της Ουάσινγκτον δεν πρόσφερε το πολυδιασπασμένο κέντρο, και την πρόσδεση της Ελλάδος στον δυτικό συνασπισμό. Ο αμερικανικός παράγοντας λάμβανε επίσης υπόψη ότι ο Καραμανλής είχε επιδείξει διοικητική ικανότητα και πειθαρχημένη και αποτελεσματική εργασία, αναγκαία στοιχεία για την επιτυχή προώθηση ενός προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης που θα επιτύγχανε σε μακροπρόθεσμη βάση κοινωνική σταθερότητα και εξουδετέρωση της αριστεράς.
Εκλογές του 1956
Έτσι, ο Καραμανλής έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός σχηματίζοντας κυβέρνηση και εξασφαλίζοντας λίγο αργότερα κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του 1956, οπότε σχημάτισε νέα κυβέρνηση. Σε αυτές τις εκλογές επανίδρυσε το κόμμα του Συναγερμού με το νέο όνομα Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (Ε.Ρ.Ε.) και με αυτό κέρδισε την πρώτη του κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με την εφαρμογή του λεγόμενου «τριφασικού» εκλογικού συστήματος, παρά το γεγονός ότι η ΕΡΕ, σε απόλυτους αριθμούς ψήφων, είχε έρθει δεύτερο κόμμα (ΕΡΕ 47,3%, Δημοκρ. Ένωση 48,15%). Η ΕΡΕ επωφελήθηκε και από την ψήφο του στρατού, που δόθηκε μαζικά υπέρ της, καθώς εξασφάλισε 10 έδρες. Το αποτέλεσμα ήταν ευνοϊκό για τον Καραμανλή, καθώς αυτός εξασφάλιζε τη συνέχιση της διακυβέρνησης, αλλά παράλληλα δεν ήταν πολιτικά επαρκές, καθώς η κυβέρνησή του θα αντιμετώπιζε την επόμενη διετία συνεχείς επικρίσεις αλλά και εγγενή αστάθεια, που προέκυπτε από το γεγονός ότι είχε μειοψηφήσει και ταυτόχρονα είχε υποστηριχτεί από τον στρατό. Ανεξάρτητα πάντως από τη λειτουργία του εκλογικού συστήματος υπέρ του, ο Καραμανλής είχε επιτύχει την προσωπική του καθιέρωση ως ηγέτη της δεξιάς. Είχε συγκεντρώσει την προτίμηση ψηφοφόρων ανήσυχων από τη συνεργασία του κέντρου με την κομμουνιστική αριστερά μόλις επτά χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και είχε κληρονομήσει τη δεξιά από τον Ελληνικό Συναγερμό προς όφελος του κόμματός του χωρίς σημαντικές απώλειες. Η ΕΡΕ είχε πλειοψηφήσει στην ύπαιθρο και τα μικρά αστικά κέντρα και ήταν πολύ ισχυρή στη βόρεια Ελλάδα, στην οποία είχε διεισδύσει το 1951-1952 ο συναγερμός.
Εκλογές του 1958
Οι επόμενες εκλογές έγιναν πρόωρα τον Μάιο του 1958. Ήταν απόρροια των οξύτατων προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση, με σημαντικότερα το Κυπριακό και την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στην Ελλάδα, στην οποία αντιτίθετο ευρύ φάσμα της κοινής γνώμης, σε συνδυασμό με την προσπάθεια τμήματος της κεντρώας αντιπολίτευσης να αξιοποιήσει εσωκομματικές αντιδράσεις στην ηγεσία Καραμανλή. Σε πολιτικούς κύκλους της Αθήνας, αλλά και διπλωματικούς εκπροσώπους στην ελληνική πρωτεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και όχι της Ουάσινγκτον, αποκτούσε βαρύτητα η άποψη ότι το Κυπριακό θα μπορούσε να επιλυθεί φιλικά εντός του πλαισίου των συμφερόντων της Ατλαντικής συμμαχίας, αν σχηματιζόταν κυβέρνηση ευρύτερης βάσης στην Ελλάδα με τη συμμετοχή τμήματος τουλάχιστον της κεντρώας αντιπολίτευσης.
Εκτός αυτών, αυλικοί κύκλοι, αλλά πιθανότατα όχι οι ίδιοι οι βασιλείς, απέβλεπαν σε αποδυνάμωση του Μακεδόνα πολιτικού και στον εξαναγκασμό σε σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού με μερίδα του κέντρου. Η κρίση ξέσπασε την 1η Μαρτίου του 1958, μετά την παραίτηση δύο υπουργών, του Γεώργιου Ράλλη και του Παναγή Παπαληγούρα, συνεργατών πριν αλλά και μετά του Καραμανλή, και την αποχώρηση άλλων 13 βουλευτών, που στέρησαν έτσι την ΕΡΕ από την κοινοβουλευτική της αυτοδυναμία. Ο Καραμανλής αντιμετώπισε την κρίση με αυτοπεποίθηση, ζητώντας από τον βασιλιά εκλογές. Αν και έγινε συζήτηση για την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, η κοινοβουλευτική αριθμητική ευνοούσε τον Καραμανλή, καθώς δεν μπορούσε να προκύψει κυβερνητικό σχήμα χωρίς τη συναίνεσή του, ενώ και οι διαφωνούντες εμφανίστηκαν αβέβαιοι για την εκλογική τους απήχηση, αλλά και απροετοίμαστοι για την προβολή εναλλακτικής λύσης, αλλά και οι Αμερικανοί έγινε σαφές ότι δεν ευνοούσαν ασταθείς κυβερνήσεις συνασπισμού. Εξάλλου και ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου δεν μιλούσε για κυβέρνηση συνεργασίας, όπως ο συναρχηγός του Σοφοκλής Βενιζέλος, αλλά για τη διεξαγωγή εκλογών με εκλογικό σύστημα που, όπως πίστευε, θα ήταν ευνοϊκό για το κόμμα του και την ηγεσία του, αφού υποτίθεται ότι τα μικρά κεντρώα κόμματα θα εξαναγκάζονταν σε προσχώρηση στους Φιλελευθέρους ή, σε αντίθετη περίπτωση, θα εξαφανίζονταν.
Οι προσδοκίες του Παπανδρέου βασίζονταν στο εκλογικό σύστημα που είχε συμφωνήσει με τον Καραμανλή στο τέλος Φεβρουαρίου του 1958 και είχε αποτελέσει αιτία της διαφωνίας του Ράλλη με τον πρωθυπουργό. Προκειμένου να αποτραπεί νέα συνεργασία του κέντρου με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, θα καθιερωνόταν σύστημα ενισχυμένης αναλογικής. Στη δεύτερη κατανομή των εδρών θα συμμετείχαν μόνο κόμματα που θα είχαν συγκεντρώσει στην επικράτεια το 25% των ψήφων, ή συνασπισμοί δύο κομμάτων με 30%, ή περισσοτέρων με 40%. Οι διατάξεις αυτές θα απέτρεπεαν συνασπισμούς μικρότερων κομμάτων του κέντρου. Το αποτέλεσμα των εκλογών εξέπληξε τους εμπνευστές του συστήματος, τον Παπανδρέου περισσότερο από τον Καραμανλή. Ο τελευταίος εξασφάλισε νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 41,2% των ψήφων και 171 έδρες. Η επιβολή και στο κόμμα και στον χώρο της δεξιάς γενικά ήταν πλέον αναμφισβήτητη, καθώς το εκλογικό σχήμα των διαφωνούντων με την ηγεσία του περιορίστηκε στο 2,9% και 4 μόνο έδρες. Οι απώλειες της ΕΡΕ ήταν μικρότερες απ'όσο υποδήλωνε η πτώση του ποσοστού της, καθώς αυτή τη φορά δεν είχε ψηφίσει ο στρατός, μετά από απαίτηση της αντιπολίτευσης. Η μεγάλη έκπληξη για το μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα προήλθε από την επίδοση της ΕΔΑ, η οποία με 24,4% των ψήφων και 79 έδρες αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, σε βάρος των Φιλελευθέρων (20,7%). Η ΕΔΑ επωφελήθηκε από τη γενική δυσαρέσκεια για την περιοριστική οικονομική πολιτική. Ενδεικτικό ήταν ότι εξασφάλισε υψηλά ποσοστά και στις αγροτικές περιφέρειες, σ'έναν κοινωνικό χώρο όπου έως τότε κινούταν προνομιακά η δεξιά και δευτερευόντως το κέντρο. Επίσης είχε επικρατήσει κατά κράτος στις λεγόμενες λαϊκές συνοικίες των μεγάλων αστικών κέντρων και είχε γενικά υψηλή επίδοση στο σύνολό τους. Είχε επωφεληθεί από το ευρύ αντιαμερικανικό ρεύμα που διαπερνούσε την ελληνική κοινωνία, αλλά και από την έκδηλη κρίση των Φιλελευθέρων, που αδυνατούσαν να κινηθούν σε συνθήκες μαζικής πολιτικής και παρέμεναν κόμμα προσκολλημένο στο παρελθόν και σε συμφωνίες κορυφής ως μέθοδο πολιτικής επικράτησης. Στο σημείο αυτό ήταν αδύνατο να ανταγωνιστούν αποτελεσματικά τον Καραμανλή, ο οποίος επωφελούταν από το γεγονός ότι ήταν ο κύριος φορέας του αντικομμουνισμού σε μία εποχή που ο ψυχρός πόλεμος και οι αναμνήσεις του εμφυλίου διαπερνούσαν σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και ιδίως του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας. Εμφανιζόταν να αποτελεί τη μόνη βιώσιμη πολιτική λύση για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και ήταν σε θέση υποκειμενικά να προσδώσει στην παράταξή του ασυνήθιστη για τα ελληνικά πολιτικά ήθη συνοχή και πειθαρχία.
Περίοδος 1958-1961
«Αντικομμουνιστικός αγών»
Οι επιδόσεις της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 προκάλεσαν την ανησυχία της κυβέρνησης Καραμανλή και των εξωκοινοβουλευτικών κέντρων εξουσίας, όπως το Παλάτι, ο στρατός και υπηρεσίες των ΗΠΑ που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα. Τις εκλογές του Μαΐου ακολούθησε ένα κύμα κυβερνητικής καταστολής της αριστεράς, στο οποίο περιλαμβάνονταν εκτοπίσεις οπαδών και στελεχών της ΕΔΑ, η οποία τέθηκε σε πολιτική απομόνωση από την ΕΡΕ. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές ο Καραμανλής συναντήθηκε με ομοϊδεάτες φίλους του για να συζητήσει την αντιμετώπιση της ανόδου της αριστεράς. Λίγο αργότερα συγκροτἠθηκε μια «αφανής» Ειδική Επιτροπή εξ Υπουργών για να καθορίσει τα μέτρα αντιμετώπισης της «κομμουνιστικής δραστηριότητος» και «προπαγάνδας» και, με εντολή του Καραμανλή, μία Ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή υπό την Υπηρεσία Ειδικών Μελετών της ΚΥΠ, όπου υπηρετούσε και ο μέλλων δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, για να βοηθήσει την Ειδική Επιτροπή ασχολούμενη με οργανωτικά θέματα .
Από τις αρχές του 1959 το συντονισμό της αντικομμουνιστικής κρατικής προπαγανδιστικής δραστηριότητας ανέλαβε η Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών (ΓΔΤΠ) που υπαγόταν στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, το οποίο κρίθηκε αρμοδιότερο για αυτό το έργο. Για να μπορέσει η ΓΔΤΠ να ανταποκριθεί στην αποστολή της, για την οποία προσλάμβανε συνεργάτες που ειδικεύονταν στην αντικομμουνιστική δράση, όπως ο Ελευθέριος Σταυρίδης και ο Γεώργιος Γεωργαλάς, τριπλασιάστηκαν από 27 σε 77 εκ. δραχμές τα μυστικά κονδύλια που της χορηγούνταν. Για καλύτερη συγκέντρωση των σχετικών αρμοδιοτήτων, ο σχεδιασμός και συντονισμός της πολιτικής της κυβέρνησης στον τομέα αυτό ανατέθηκε την άνοιξη του 1960 στη Διεύθυνση Πληροφοριών, που ανασυστάθηκε ως Υπηρεσία Πληροφοριών και επικεφαλής της οποίας ορίστηκε ένας απόστρατος αξιωματικός, πρώην στέλεχος του ΙΔΕΑ Η οργανωτική ανεπάρκεια της Υπηρεσίας Πληροφοριών και η επικάλυψη των αρμοδιοτήτων της με συναφείς υπηρεσίες οδήγησε στη σύσταση το καλοκαίρι του 1960 μίας πρωτοβάθμιας επιτροπής με εισηγητικό χαρακτήρα και μίας Δευτεροβάθμιας Συντονιστικής Επιτροπής, που ιδρύθηκε με διάταγμα που εξέδωσε ο Καραμανλής ως ΥΠΕΘΑ. Η Δευτεροβάθμια Επιτροπή συγκροτούνταν από ανώτατα στελέχη του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των υπηρεσιών πληροφοριών, όλοι τους πρώην μέλη του ΙΔΕΑ, μέλη του οποίου που παρά την αναστολή δράσης του συνέχιζαν συνωμοτικά σχέδια. Έργο της Δευτεροβάθμιας ήταν ο συντονισμός των υπηρεσειών «πληροφοριών και διαφωτίσεως» και η εισήγηση στην κυβέρνηση μέτρων σχετικών με τον «αντικομμουνιστικό αγώνα».
Εξωτερική πολιτική
Ο Καραμανλής, ο Μεντερές και ο Αβέρωφ στη Ζυρίχη.
Το 1959 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνυπέγραψε τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Στις 14 και 15 Φεβρουαρίου του 1961 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφθηκε το Λονδίνο, όπου είχε σημαντικές συνομιλίες με τον Βρετανό ομόλογό του Χάρολντ Μακμίλαν, καθώς η μεν Ελλάδα ετοιμαζόταν να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ, το δε Ηνωμένο Βασίλειο ετοιμαζόταν να υποβάλει αίτηση ένταξης σε αυτήν. Στις 22 Μαΐου συναντήθηκε στην Αθήνα με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, ο οποίος έδωσε τη διαβεβαίωση ότι θα συνεχιστεί η αμερικανική βοήθεια προς την Ελλάδα. Από τις 12 έως τις 16 Απριλίου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφτηκε τον Καναδά, συζητώντας στην Οττάβα οικονομικά κυρίως θέματα με τον Καναδό πρωθυπουργό Τζον Ντιφενμπέικερ.[18] Στη συνέχεια επισκέφθηκε τις ΗΠΑ. Η χρονική και πολιτική συγκυρία της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσε ίσως να ήταν χειρότερη: έφτασε στην Ουάσινγκτον, προερχόμενος από τον Καναδά, την ημέρα που έγινε η εισβολή στην Κούβα χιλιάδων αντιπάλων του Φιντέλ Κάστρο, με ορμητήριο το Μαϊάμι και αμερικανική υποστήριξη. Παρ'όλη την ενασχόλησή του όμως με την κρίση αυτή, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι όχι μόνο συναντήθηκε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 17 Απριλίου, αλλά και βρήκε τον χρόνο να έχει μαζί του δύο συνολικά μακρές συνομιλίες. Θερμό ήταν το κλίμα όχι μόνο στις πολιτικές συζητήσεις αλλά και στη δεξίωση στην ελληνική πρεσβεία. Πριν από τη λήξη της επίσκεψης, στις 20 Απριλίου, ο Έλληνας πρωθυπουργός κατέθεσε στεφάνι στο εθνικό κοιμητήριο του Άρλινγκτον. Στο κοινό ανακοινωθέν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του ελληνικού λαού «δια την απόφασιν των Ηνωμένων Πολιτειών να εξακολουθήσουν υποστηρίζουσαι τας προσπαθείας της Ελλάδος όσον αφορά την εκτέλεσιν των προγραμμάτων της οικονομικής αναπτύξεως».
Το σχέδιο «Περικλής» και οι εκλογές του 1961
Μετά την ψήφιση νέου εκλογικού νόμου τον Ιούνιο του 1961 η κυβέρνηση Καραμανλή κατευθύνθηκε προς τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Τον Αύγουστο μετά από δύο συσκέψεις κυβερνητικών και στρατιωτικών, μία εκ των οποίων υπό την προεδρία του Καραμανλή, ανατέθηκε στη Δευτεροβάθμια Επιτροπή η εισήγηση «το ταχύτερον» στην κυβέρνηση «των ενδεικνυόμενων μέτρων αντιδράσεως» με σκοπό τη συρρίκνωση του εκλογικού ποσοστού της ΕΔΑ και την ενίσχυση της ΕΡΕ. Ο Καραμανλής ζήτησε την ένταση του ρυθμού λειτουργίας της Δευτεροβάθμιας, που συνεδρίασε τον Αύγουστο με στόχο να περιοριστεί το ποσοστό της ΕΔΑ κάτω από το 20%. Σε συνεδρίαση της Δευτεροβάθμιας στις 8 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε ότι ο Καραμανλής είχε εγκρίνει «γενικώς το Σχέδιον» Περικλής του διοικητή της ΚΥΠ Νατσίνα.
Ο Καραμανλής παραιτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου και ορίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Δόβα. Οι επόμενες εκλογές ορίστηκε να διεξαχθούν στις 29 Οκτωβρίου του 1961. Η διεξαγωγή τους επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις προηγούμενες και την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ. Η επίδοση της τελευταίας δημιούργησε κλίμα ιδιαίτερης ανησυχίας και στην κυβέρνηση και στο στέμμα και στο σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Η ενοποίση των δυνάμεων του κεντρώου χώρου ως στρατηγική επιλογή για τον περιορισμό της εκλογικής δύναμης της κομμουνιστικής αριστεράς πραγματοποιήθηκε μόλις την παραμονή της προκήρυξης των εκλογών υπό την ηγεσία του Γεώργιου Παπανδρέου και τη συμμετοχή του Σοφοκλή Βενιζέλου. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση άφησε τη Δευτεροβάθμια Επιτροπή με την ίδια σύνθεση να συνεχίσει απρόσκοπτη το έργο της να επηρεάσει τα αποτελέσματα των εκλογών. Η ΕΡΕ εξασφάλισε το 50,8% των ψήφων και 176 έδρες, έναντι 33,7% και 100 εδρών της συνεργασίας Ένωσης Κέντρου-Προοδευτικών και 14,6% και 28 εδρών του εκλογικού σχήματος ΠΑΜΕ που είχε συγκροτήσει η ΕΔΑ. Τα αποτελέσματα καταγγέλθηκαν από την ηγεσία της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ ως προϊόν βίας και νοθείας και αποτέλεσαν την αφετηρία του ανένδοτου αγώνα που κήρυξε η ηγεσία της Ένωσης Κέντρου. Η δικαστική διερεύνηση δεν απέδειξε νοθεία των αποτελεσμάτων, αλλά κοινή πεποίθηση ήταν ότι στην προεκλογική περίοδο είχαν παρέμβει για να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα, σε έκταση ασυνήθιστη για τα ελληνικά πολιτικά ήθη, ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας. Η παρέμβαση δεν αφορούσε μόνο την αριστερά, αλλά είχε επηρεάσει και την Ένωση Κέντρου, η οποία μετά από κάποια περίοδο επιφυλακτικής παρατήρησης των τεκταινομένων είχε καταγγείλει στον βασιλιά τις παρεμβάσεις και τελικά μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων τα αμφισβήτησε. Σε σημειώματα της περιόδου 1966-1969 ο Καραμανλής αρνήθηκε ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν γνώση των σχεδίων για τη μείωση της εκλογικής δύναμης της ΕΔΑ στις εκλογές του 1961, που τα απέδωσε στα ανάκτορα και σε στελέχη του στρατού και ισχυρίστηκε ότι δεν αποσκοπούσαν στην ενίσχυση της ΕΡΕ.
Στις 31 Αυγούστου του 1962, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποδέχθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Λίντον Τζόνσον, ο οποίος υποσχέθηκε δάνειο με ευνοϊκούς όρους και χορήγηση αεροσκαφών F-104.
Η τελευταία φάση της πρώτης πρωθυπουργίας του Καραμανλή συνυφαίνεται με την οξεία πολιτική κρίση, που έχει ως αφετηρία της τις αμφισβητούμενες εκλογές του Οκτωβρίου του 1961. Ο Καραμανλής υποστήριξε ότι ούτε ο ίδιος είχε σχεδιάσει και επιχειρήσει παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού στις εκλογές ούτε, εν πάση περιπτώσει, η αλλοίωση του αποτελέσματος ήταν τέτοια ώστε να θέτει υπό αμφισβήτηση την επικράτησή του.
Στις 28 Φεβρουαρίου του 1963 ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ, άρχισε περιοδεία στη Δυτική Ευρώπη με στόχο, κυρίως, τη σύσφιξη των σχέσεων με την ΕΟΚ και την προώθηση οικονομικών επιδιώξεων. Πρώτος σταθμός της περιοδείας η Ολλανδία. Ακολούθησε το Λουξεμβούργο και τέλος η Γαλλία, όπου έγινε δεκτός από τον Σαρλ ντε Γκωλ.
Η Ελλάδα πρώτο συνδεδεμένο μέλος της ΕΟΚ (1962)
Στρατηγικός στόχος του ριζοσπαστικού ρεύματος του ελληνικού φιλελευθερισμού ήδη από τη δεκαετία του 1930, με βάση και τις παραδόσεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ήταν η συμπόρευση της Ελλάδας με τις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Οι λόγοι ήταν πολιτισμικοί, αλλά και οικονομικοί.[ Μετά τη δημιουργία της ΕΟΚ και της ΕΖΕΣ, υπήρξε έντονος προβληματισμός, σε ποια από τις δύο θα έπρεπε να επιδιώξει να ενταχθεί η χώρα. Τελικά, οι κυβερνήσεις Καραμανλή επέλεξαν την πρώτη κυρίως διότι έδινε έμφαση στα αγροτικά προϊόντα, ενώ η δεύτερη ιδιαιτέρως στη βαριά βιομηχανία που η Ελλάδα δεν διέθετε. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις - με τη συμμετοχή ιδίως των Ευάγγελου Αβέρωφ, Γιάγκου Πεσμαζόγλου και Ξενοφόντος Ζολώτα - υπογράφηκε η Συμφωνία Σύνδεσης και η Ελλάδα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο μέλος με την ΕΟΚ, την 1η Νοεμβρίου 1962. Η Συμφωνία προέβλεπε : 
κατάργηση εισαγωγικών δασμών και περιοριστικών μέτρων σε βάρος της ελεύθερης κυκλοφορίας βιομηχανικών προϊόντων των Κοινοτικών χωρών
κατάργηση δασμών και περιοριστικών μέτρων σε βάρος των ελληνικών προϊόντων σε διάστημα δώδεκα ετών
σταδιακή υιοθέτηση του κοινού εξωτερικού δασμολογίου της ΕΟΚ
αυτόματη κατάργηση των δασμών πάνω στα κύρια εξαγώγιμα ελληνικά προϊόντα
εναρμόνιση της αγροτικής πολιτικής της Ελλάδας με την Κοινή Αγροτική Πολιτική
οικονομική χορηγία προς την Ελλάδα, υπό μορφής δανείου από την Ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων, ανερχόταν σε 125 εκατομμύρια δολάρια για περίοδο πέντε ετών. 
Η Συμφωνία εκτελέσθηκε πράγματι - όχι χωρίς δυσχέρειες - μέχρι την 21η Απριλίου 1967, οπότε και ανεστάλη. Θεωρείται πως αποτέλεσε το πρώτο αποφασιστικό βήμα, προς την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, που συντελέσθηκε το 1979.
Οικονομικό έργο
Όταν ο Καραμανλής ανέλαβε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1955, η Ελλάδα ήταν μία φτωχή γεωργική χώρα. Το κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν περίπου 300 δολάρια. Η ελληνική πολιτική τάξη και η πλειοψηφία της ελίτ της οικονομικής σκέψης είχαν καταλήξει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ότι η εκβιομηχάνιση ήταν η μόνη οδός που θα οδηγούσε στην ευημερία και την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα. Τόσο εκείνη την εποχή όσο και εκ των υστέρων φαίνεται ότι η επιλογή αυτή δεν δικαιώθηκε, ούτε μπορούσε να δικαιωθεί. Στελέχη της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής και της αμερικανικής διοίκησης, όπως και οικονομολόγοι διεθνούς εμβέλειας, όπως ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, προειδοποιούσαν για το ανέφικτο της στρατηγικής αυτής, επισημαίνοντας το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς, την έλλειψη κεφαλαίου, αλλά και επιχειρηματικού ταλέντου και δεξιοτήτων αναγκαίων για την ανάληψη επιχειρηματικών σχεδίων που απαιτούσαν πειθαρχία, υπομονή και ενδεχομένως παράδοση άσχετη με την ιστορική εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και την κουλτούρα του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου.
Παρά ταύτα η επιλογή της εκβιομηχάνισης μπορεί να κατανοηθεί στο πλαίσιο των αντιλήψεων και παραστάσεων της εποχής. Η βιομηχανία ήταν συνώνυμη με μία ισχυρή οικονομία που μπορούσε να γενικεύσει την ευημερία, ταυτιζόταν με ανώτερο επίπεδο τεχνικής εξέλιξης, οι δυνατότητες του τομέα υπηρεσιών δεν είχαν ανιχνευτεί σε όλη τους την έκταση και η παραγωγική βάση ήταν συνώνυμη της μεταποίησης. Η επιλογή της εκβιομηχάνισης δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες με ευρύ γεωργικό τομέα, και αποτέλεσε μέρος και προτεραιότητα της αναπτυξιακής στρατηγικής. Τα παραδείγματα της Ισπανίας, της Γαλλίας, αλλά και της Ιταλίας, που διέθετε βιομηχανικό τομέα, αλλά απέβλεψε στην επέκτασή του, είναι πολύ χαρακτηριστικά και αναδεικνύουν το γεγονός ότι η σύλληψη της ελληνικής αναπτυξιακής στρατηγικής εντασσόταν σε γενικότερες διεθνείς τάσεις.
Από το 1951 έως το 1955 οι κυβερνήσεις του κέντρου και του Συναγερμού είχαν επιτύχει η πρώτη τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών, εν όψει της περικοπής της αμερικανικής βοήθειας, και η δεύτερη τη νομισματική σταθεροποίηση με την υποτίμηση της δραχμής. Η κυβέρνηση του Συναγερμού είχε επίσης προσπαθήσει να προσελκύσει κεφάλαια και επενδύσεις από το εξωτερικό, είτε εισάγοντας προστατευτική νομοθεσία για τους ξένους επενδυτές είτε αναζητώντας βοήθεια και χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα ήταν περιορισμένα και τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας παρέμεναν έντονα. Η γεωργία αδυνατούσε να συντηρήσει τον πληθυσμό της υπαίθρου, καθώς ο κλήρος ήταν μικρός και κατατεμαχισμένος και τα παραδοσιακά γεωργικά προϊόντα, όπως ο καπνός και η σταφίδα, δεν έβρισκαν πάντα αγορές για να εξαχθούν. Οι στρατιωτικές δαπάνες απορροφούσαν μεγάλο μέρος των δημόσιων δαπανών, ο τιμάριθμος παρέμενε σε υψηλά επίπεδα, καθώς η επίπτωση της υποτίμησης του 1953 δεν είχε απορροφηθεί.
Η στρατηγική του Καραμανλή για την ανάπτυξη βασίστηκε στο δόγμα της νομισματικής σταθερότητας. Η ελληνική οικονομία έπρεπε να κινηθεί σε πλαίσιο σταθερότητας, χωρίς πληθωρισμό και ελλείμματα του δημόσιου τομέα, να αυξήσει την παραγωγικότητά της και να αναζητήσει κεφάλαια για μεγάλα επενδυτικά σχέδια. Οι αμοιβές θα κινούνταν αυξητικά, αλλά ο ρυθμός της αύξησης των μισθών και των ημερομισθίων δεν θα υπερέβαινε αλλά θα υπολειπόταν κατά τι του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας, ώστε να δημιουργείται το αναγκαίο πλεόνασμα για επενδύσεις. Το κράτος θα έπαιζε παρεμβατικό ρόλο, έχοντας στη διάθεσή του ποικίλα μέσα. Έχοντας υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζικού συστήματος, θα ρύθμιζε με νομισματικά αλλά και πιστωτικά μέτρα τη ροή χρήματος και θα υποβοηθούσε τις επενδύσεις. Θα αναζητούσε ξένους επενδυτές, στους οποίους θα παρείχε ευνοϊκούς όρους, ενώ σε περιπτώσεις απροθυμίας θα αναλάμβανε το ίδιο τη σύσταση βασικών βιομηχανιών.
Έως το 1963 το ελληνικό οικονομικό τοπίο είχε μεταβληθεί και η Ελλάδα είχε εξελιχτεί σε μία ταχέως αναπτυσσόμενη χώρα, η οποία εκτός από το πρόβλημα της φτώχειας, σύμφυτο με μία στάσιμη οικονομία, θα αντιμετώπιζε και το ζήτημα της διαχείρισης των προσδοκιών της ανάπτυξης, ταυτόχρονα με την ανάγκη να διατηρήσει και να εμβαθύνει την αναπτυξιακή διαδικασία. Με δύο συμβάσεις με ξένους επενδυτές, τη γαλλική Πεσινέ το 1960 και την αμερικανική ΕΣΣΟ-Πάππας το 1962, η Ελλάδα θα αποκτούσε βιομηχανία αλουμινίου και δεύτερο διυλιστήριο σε συνδυασμό με συγκρότημα πετροχημικών αντίστοιχα. Ήδη από το 1958 είχε αποκτήσει το πρώτο διυλιστήριό της με την παραχώρηση των εγκαταστάσεων Ασπροπύργου στο συγκρότημα Νιάρχου. Με επένδυση του κράτους συστήθηκαν βιομηχανίες ζάχαρης, λιπασμάτων, ενώ και στον τομέα των υπηρεσιών έγιναν βήματα επέκτασης, στις μεταφορές με την παραχώρηση των αεροπορικών συγκοινωνιών στο συγκρότημα Ωνάση, που ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, και τον τουρισμό με την ανάπτυξη του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και του δικτύου υπηρεσιών του. Η προσέλκυση του απόδημου ελληνικού ναυτιλιακού κεφαλαίου άρχισε να αποδίδει καρπούς και η ναυτιλιακή άνθιση δεν απέδωσε μόνο στους άδηλους πόρους ναυτιλιακό συνάλλαγμα, αλλά και επενδυτικό κεφάλαιο στη βιομηχανία, τις τράπεζες και τις υπηρεσίες γενικότερα. Τέλος, σειρά δημόσιων έργων επέκτεινε το οδικό δίκτυο και τα λιμάνια. Στη διάρκεια της οκταετίας η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε με ετήσιο ρυθμό 6-7% και το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε από 305 σε 565 δολάρια.
Αν και το έργο αυτό δεν ήταν ευκαταφρόνητο, υπήρχαν και αρνητικές όψεις στο «ελληνικό οικονομικό θαύμα». Η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκε, αν και οποιαδήποτε διαδικασία εκσυγχρονισμού θα οδηγούσε στο ίδιο αποτέλεσμα. Η διαδικασία αυτή όμως, συμπυκνωμένη χρονικά σε ιστορικά βραχύ διάστημα, ήταν τραυματική. Οικονομικά είχε τη θετική της όψη, με την ενίσχυση των άδηλων πόρων μέσω του μεταναστευτικού συναλλάγματος, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε αυξανόμενες πιέσεις στις ασθενικές υποδομές των πόλεων και έθεσε με ένταση αιτήματα αναδιανομής εισοδήματος και κοινωνικών υπηρεσιών και εκπαίδευσης. Μια ορισμένη ακαμψία της σκέψης των κυβερνήσεων Καραμανλή, που απέφευγε την αποκλιμάκωση των στρατιωτικών δαπανών, μένοντας προσκολλημένη στο δόγμα του από βορρά κινδύνου, σε μια εποχή που αυτός, ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, φαινόταν να ατονεί, σήμαινε ότι το κράτος δεν διέθετε όσους πόρους ήταν δυνατό να διαθέσει για να αμβλύνει τις κοινωνικές πιέσεις και ταυτόχρονα να τονώσει την εσωτερική ζήτηση κι έτσι την αναπτυξιακή ώθηση. Επικρίθηκε ακόμα η πολιτική κινήτρων προς το ξένο κεφάλαιο, καθώς και συμβάσεις που στον λόγο της αντιπολίτευσης της εποχής κρίθηκαν «αποικιακές». Αυτά πρέπει όμως να κριθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις, με κριτήριο τη δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων.
Στο γενικό της πλαίσιο, η ελληνική αναπτυξιακή στρατηγική δεν διέφερε από τις διαθέσιμες δυνατότητες μίας οικονομίας φτωχής σε κεφάλαια που αναλάμβανε μία κοινωνικά πολύπλοκη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Πολυεθνικές επιχειρήσεις με τεχνογνωσία και δυνατότητες επιλογών ήταν ασφαλώς σε θέση να εξασφαλίσουν ευνοϊκούς όρους στις συναλλαγές τους με χώρες που αναζητούν κεφάλαια. Επίσης, η περιοριστική εισοδηματική πολιτική είναι αναγκαίο εργαλείο σε μία χώρα που επιδιώκει να συσσωρεύσει κεφάλαιο, που δεν διαθέτει πλούτο προς διανομή. Το κράτος πρόνοιας της δυτικής και βόρειας Ευρώπης, με το οποίο ιστορικά ταυτίζεται η δυτικοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, προκύπτει ακριβώς ως αποτέλεσμα μακροχρόνιας και υψηλής ανάπτυξης, προϋπόθεση που δεν υπάρχει στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1950. Τέλος, η πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης, αν και χρήσιμη, δεν εξαντλούσε ούτε αποτελούσε τη βασική λύση του αναπτυξιακού ζητήματος, όπως παρατηρούσε ο Ξενοφών Ζολώτας, βασικός συνεργάτης του Καραμανλή ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Αυτό πάντως που μπορεί να θεμελιωθεί είναι ότι κατά την τελευταία διετία της οκταετίας ο Καραμανλής και το οικονομικό επιτελείο παράβλεψαν τις δυνατότητες λελογισμένης χρήσης αναδιανεμητικών εργαλείων και πολιτικών ενίσχυσης της οικονομικής ανάπτυξης μέσω αύξησης της ζήτησης.
Αυτό που αποκτούσε σημασία ήταν η στρατηγική κατεύθυνση της ελληνικής οικονομίας στη συνέχεια και η δυνατότητά της να αξιοποιήσει το αναπτυξιακό θεμέλιο που είχε τεθεί κατά τη δεκαετία 1953-1963, αν θα αποκτούσε την εκλέπτυνση και τον εξαγωγικό δυναμισμό, που θα σήμαιναν την εδραίωση της Ελλάδας στον αναπτυγμένο κόσμο.
Ο Καραμανλής εξακολουθούσε στο διάστημα αυτό να δίνει έμφαση στην ανάγκη συνέχισης της ανάπτυξης, η οποία επέβαλε την εξακολούθηση της πολιτικής της νομισματικής σταθερότητας, που απέκλειε ευρεία πολιτική αναδιανομής. Ταυτόχρονα εμφανιζόταν αντίθετος στο αίτημα πολιτικού ανοίγματος, καθώς η πολιτική και κοινωνική κινητοποίηση ισοδυναμούσε από την οπτική του με απαρχή πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης, που συνιστούσε χρόνιο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής.
Η σύγκρουση του Καραμανλή με το παλάτι
Οι προστριβές μεταξύ Καραμανλή και Στέμματος άρχισαν να δημιουργούνται από το 1961. Μετά τις εκλογές του έτους εκείνου που κατηγορήθηκαν για «βία και νοθεία» και την έναρξη του «ανένδοτου αγώνα» της Ένωσης Κέντρου, οι επιθέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης κατά των ανακτόρων κορυφώθηκαν και οι βασιλείς εξέφραζαν παράπονα στον πρωθυπουργό, ότι δεν τους προστάτευε όσο έπρεπε από τις επιθέσεις αυτές, όπως και από τις επιθέσεις για τη μεγάλη προίκα που δόθηκε στην πριγκίπισσα Σοφία. Από την άλλη πλευρά, ο Κ. Καραμανλής υποστήριζε ότι το Στέμμα όφειλε για το καλό του ν'αποφεύγει ενέργειες που το καθιστούσαν αντικείμενο αντιδικίας, είτε ενώπιον της Βουλής είτε ενώπιον των δικαστηρίων, με μηνύσεις που υποβάλλονταν κατά εφημερίδων κυρίως για «προσβολή της τιμής της βασιλικής οικογένειας».
Έτσι, η νευρικότητα του βασιλικού ζεύγους αυξήθηκε, αφού πέραν των επιθέσεων της αντιπολιτεύσεως, υπήρχαν και οι συχνές προστριβές με τον Καραμανλή. Σε μία επιστολή του προς τον βασιλιά Παύλο, με ημερομηνία 3 Οκτωβρίου 1962, ο Καραμανλής σημείωνε:
«Φαίνεται να επικρατή η πεπλανημένη αντίληψις ότι η μεγαλοπρέπεια ενισχύει τον θρόνον. Συμβαίνει το αντίθετον. Η απλότης και η λιτότης εδραιώνουν τον θεσμόν... Τα κείμενα των βασιλικών λόγων δεν είναι ακίνδυνον να γίνωνται εν αγνοία της Κυβερνήσεως. Η ικανοποίησις αναγκών του Στέμματος, όταν αύτη συνεπάγεται δαπάνας του Δημοσίου, θα πρέπει να αποφεύγεται, εφ'όσον δεν είναι αυστηρώς αναγκαία. Η έλλειψις πολιτικού συμβούλου με κύρος, όστις να ενημερώνη τον βασιλέα και να κρατή εις διαρκή επαφήν την Κυβέρνησιν με το Στέμμα, είναι ουσιώδους σημασίας».  
«Προ επτά ετών εξέλεξα υμάς ως πρωθυπουργόν της χώρας, η δε εκλογή μου ως και η εμπιστοσύνη μου εις το πρόσωπόν σας εδικαιώθησαν πλήρως. Δυστυχώς, συν τω χρόνω, ηγέρθη προϊούσα εκστρατεία δυσφημίσεως, χωρίς το Κράτος να ευρίσκη οιονδήποτε ικανοποιητικόν τρόπον δια να προστατεύση τον θρόνον από τας δυσφημίσεις. Ησθάνθην τούτο ιδιαιτέρως, αναγιγνώσκων την επιστολή υμών, ένθα φαίνεσθε να υιοθετήτε μερικά από τα επιχειρήματα της αντιπολιτεύσεως, αντί να εισηγήσθε τρόπους και μέσα ανασκευής των».
Επιπλέον, θα πρέπει να επισημανθεί η πρόθεση του Καραμανλή να αναθεωρήσει προς το δημοκρατικότερο το Σύνταγμα του 1952, το οποίο είχε προωθηθεί μόνο από τις κυβερνήσεις του Κέντρου και ήταν ασφυκτικό για την εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση και ιδιαιτέρως γενναιόδωρο προς το βασιλιά. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1963 κατέθεσε μία πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης που απέβλεπε στην ενίσχυση της θέσης της κυβέρνησης ως φορέα της εκτελεστικής εξουσίας και στην απλούστευση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, ώστε να προωθείται χωρίς κωλυσιεργία το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, που θεωρούσε κρίσιμο για την αναπτυξιακή διαδικασία. Παράλληλα ο Καραμανλής είχε επιδιώξει να περιορίσει τον παρεμβατικό ρόλο του στέμματος στη δημόσια ζωή, επιδίωξη που τον έθεσε σε τροχιά σύγκρουσης με τον θρόνο. Στις 20 Απριλίου του 1963, η βασίλισσα Φρειδερίκη και η πριγκίπισσα Ειρήνη πήγαν ανεπίσημα στο Λονδίνο για να παραστούν στους γάμους της Αλεξάνδρας του Κεντ. Κατά την άφιξή τους στο ξενοδοχείο Κλάριτζ, τους περίμεναν εκατοντάδες Έλληνες και Κύπριοι διαδηλωτές, οι οποίοι με επικεφαλής την Αγγλίδα σύζυγο του Αντώνη Αμπατιέλου, στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και πολιτικού κρατουμένου, ζητούσαν την αποφυλάκιση των εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα. Η Φρειδερίκη αρνήθηκε να δεχτεί την Μπέτυ Αμπατιέλου, η οποία επιθυμούσε να της επιδώσει σχετικό υπόμνημα κι έτσι η κατάσταση οξύνθηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι διαδηλωτές αποδοκίμασαν έντονα τη βασίλισσα και την πριγκίπισσα. Όταν μάλιστα έρριξαν στο έδαφος τον μοναδικό Βρετανό αστυνομικό που τις συνόδευε, η Φρειδερίκη με τη θυγατέρα της κατέφυγαν τρέχοντας σε ένα αδιέξοδο δρομάκι και πανικόβλητες ζήτησαν προστασία σε κάποιο τυχαίο σπίτι, παρ'όλο που δεν είχαν υποστεί επίθεση.
«Μόλις έλαβα γνώσιν του επεισοδίου», διηγείται ο Κ. Καραμανλής στο αρχείο του, «συνέστησα όπως το αντιπαρέλθωμεν αποφεύγοντες την δημιουργίαν θορύβου. Αντί τούτου, η βασίλισσα έφερεν η ιδία εις την δημοσιότητα δια του ελληνικού Τύπου, της εφημερίδος «Μεσημβρινή», το επεισόδιον και εζήτησεν από τον υπουργόν των Εξωτερικών όπως, αφ'ενός μεν προβή εις σχετικήν ανακοίνωσιν, αφ'ετέρου δε καλέση τον Άγγλον πρέσβυν και διαμαρτηρηθή δια τα λαβόντα χώραν εις βάρος της επεισόδια εν Λονδίνω. Πέραν αυτών, εξήτησεν και η ιδία από την αγγλικήν κυβέρνησιν ικανοποίησιν, ενεφανίσθη δε εις την τηλεόρασιν δια να αντικρούση την Αμπατιέλου. Τέλος, υπέδειξεν όπως οργανωθή λαϊκή υποδοχή κατά την επιστροφήν της, όπερ απέτρεψα, δια να εκδηλωθή η αγανάκτισις του λαού δια την προσβολήν που υπέστη. Συνεπεία όλων αυτών εδημιουργήθη τοιούτος θόρυβος περί το επεισόδιον, ώστε επί εβδομάδας ολοκλήρους να ασχολήται ο αγγλικός Τύπος και η αγγλική Βουλή μετο θέμα κατά τρόπον μειωτικόν δια την Ελλάδα». 
Στις 26 Απριλίου του 1963, ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ έκανε έντονο διάβημα στον σύμβουλο της βρετανικής πρεσβείας Μ.Ρ. Μπαρνς, το οποίο και δημοσιοποίησε την επομένη με ανακοίνωσή του. Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών λόρδος Χιουμ έστειλε μάλιστα και επιστολή προς τη Φρειδερίκη, εκφράζοντας την «ειλικρινή λύπη» του, προκαλώντας την οργή του βρετανικού Τύπου. Ο Ομπζέρβερ χαρακτήριζε «σκάνδαλο» την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ο Νιου Στέιτσμαν ζήτησε «να μη γίνουν δεκτοί οι βασιλείς της Ελλάδας στη Μεγάλη Βρετανία αν δεν αποκατασταθεί στη χώρα η δημοκρατία», ενώ η Ντέιλι Χέραλντ χαρακτήρισε «ηλίθια» την επιστολή Χιουμ. Στις 2 Μαΐου, σε συνεδρίαση της Βουλής των Κοινοτήτων, βουλευτές του Εργατικού κόμματος επέκριναν τον λόρδο Χιουμ για την επιστολή του προς τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Ταυτόχρονα ο αρχηγός του κόμματος Χάρολντ Ουίλσον ζήτησε να γίνουν ανακρίσεις για το θέμα των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ενώ βουλευτές του κόμματός του πρότειναν να συζητήσει η αγγλική Βουλή το θέμα της παροχής αμνηστίας στους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους, ως προϋπόθεση πραγματοποίησης της ελληνικής βασιλικής επίσκεψης στη Βρετανία. Και οι δύο προτάσεις απορρίφθηκαν από την πλειοψηφία, αλλά ο δυσμενής διεθνής αντίκτυπος υποχρέωσε την ελληνική κυβέρνηση να εκδώσει την επομένη ανακοίνωση για να απολογηθεί στο θέμα των πολιτικών κρατουμένων, αναφέροντας μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπάρχουν εν Ελλάδι. Υπάρχουν κατάδικοι για φόνους και δι'ένοπλον συμμετοχήν εις τον κομμουνιστικόν συμμοριακόν αγώνα... Οι κρατούμενοι ούτοι, ανερχόμενοι εις πλέον των 3.000 το 1955, έτος καθ'ο ο σημερινός πρωθυπουργός ανέλαβε την εξουσίαν, εμειώθησαν λόγω διαφόρων μέτρων επιεικείας εις 973. Πέραν αυτών, υπάρχουν 127 κατάδικοι στρατοδικείων επί κατασκοπεία...». 
Στις 10 Μαΐου κι ενώ ο Παύλος είχε μεταφερθεί στον «Ευαγγελισμό» για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδος, σημειώθηκε οξύτατο επεισόδιο μεταξύ Φρειδερίκης και Καραμανλή. Η βασίλισσα επέμενε να αναβληθούν οι γιορτές για τη χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους μέχρις ότου αναρρώσει ο Παύλος. Ο Καραμανλής τής εξήγησε αυστηρά ότι αυτά ήταν θέματα της κυβέρνησης και όχι δικά της. Άλλη σύγκρουση σημειώθηκε πάλι μεταξύ τους όταν η Φρειδερίκη αξίωσε να δοθεί το κτίριο του Κυβερνείου της Θεσσαλονίκης στη βασιλική οικογένεια, με τη δικαιολογία ότι «οι βασιλείς δεν μπορούν να συναγελάζωνται με κοινούς θνητούς». Ο πρωθυπουργός τής απάντησε τότε πως «αυτά είναι ξεπερασμένες αντιλήψεις». Το Σάββατο 8 Ιουνίου του 1963, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής μετέβη στα ανάκτορα. Τον επόμενο μήνα οι βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη επρόκειτο να μεταβούν για επίσημη επίσκεψη στο Λονδίνο, αλλά ο Κ. Καραμανλής είχε αντίθετη γνώμη. Έκρινε ότι η πολιτική συγκυρία επέβαλε την αναβολή της επίσκεψης καθώς εκτός των ανωρέρω γεγονότων είχε μεσολαβήσει και η πρόσφατη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη που είχε δημιουργήσει εξαιρετικά βαρύ κλίμα κατά της ελληνικής κυβέρνησης και του παλατιού. Έχοντας, λοιπόν, αυτά κατά νου, ο Κ. Καραμανλής πήγε στις 8 Ιουνίου στο παλάτι για να πείσει τον Παύλο ότι η αναβολή της επίσκεψης ήταν πολιτικά επιβεβλημένη, όπως διηγείται στο αρχείο του:
«Ανέπτυξα εις τον βασιλέα την κυβερνητικήν άποψιν περί αναβολής του ταξιδίου, τονίσας ότι η αναβολή επιβάλλεται δια δύο λόγους. Πρώτον, διότι τα επεισόδια του Απριλίου και η έκτασις του προκληθέντος θορύβου εις βάρος του Στέμματος, της κυβερνήσεως και της χώρας εδημιούργησαν τελείως απρόσφορον κλίμα δια την επίσκεψιν. Και δεύτερον, διότι υπήρχαν πληροφορίαι ότι ταύτα θα επαναληφθούν και μάλιστα κατά τρόπον ωργανωμένον, κατά την επίσημον επίσκεψιν των βασιλέων. Ο φόβος αυτός, είπον, είναι τοσούτω μάλλον δικαιολογημένος καθ'όσον, τόσον το Εργατικόν κόμμα, όσον και μερίς του αγγλικού Τύπου συνεχίζουν εν όψει της επισκέψεως τας επιθέσεις των εναντίον της Ελλάδος... Τέλος επληροφόρησα τον βασιλέα ότι η αγγλική κυβέρνησις, μολονότι επισήμως φαίνεται επιθυμούσα την επίσκεψιν, ερωτηθείσα εδήλωσεων ότι δεν δύναται να παράσχη εγγυήσεις ότι δεν θα επαναληφθούν αι απρέπειαι εις βάρος του Στέμματος και της χώρας».

Ο Παύλος, πάντως, δεν πείστηκε κι έτσι ο πρωθυπουργός μετέβη και πάλι στα ανάκτορα τη Δευτέρα, 10 Ιουνίου.
«Επανέλαβα εις τον βασιλέα», συνεχίζει να αφηγείται ο Κ. Καραμανλής, «ότι το θέμα δεν είναι προσωπικόν και ότι την ευθύνην της αναβολής θα την αναλάβουν από κοινού αι δύο κυβερνήσεις...Του εξήγησα δε, εν συνεχεία, διατί το θέμα του ταξιδίου, πέραν της πολιτικής προσλαμβάνει ήδη, με την εκδηλουμένην διαφωνίαν, και συνταγματικήν μορφήν. Τέλος, αφού εδήλωσα εις τον βασιλέα ότι θα εμμείνω εις την εισήγησίν μου μέχρι παραιτήσεως, του απηύθυνα έκκλησιν όπως συμφωνήση εις την αναβολήν της επισκέψεως... Τελικώς ο βασιλεύς εφάνη πειθόμενος και συνεζήτησε μαζί μου τας εξηγήσεις που θα έδιδε εις την βασίλισσαν της Αγγλίας, δια να μη θεωρηθή ότι δια της αναβολής του ταξιδίου την προσβάλλει».

Όταν, όμως, την Τρίτη, 11 Ιουνίου, ο Κ. Καραμανλής ανέβηκε και πάλι στα ανάκτορα Τατοΐου για να οριστικοποιήσει με τον Παύλο την απόφαση αναβολής του επίμαχου ταξιδίου, βρέθηκε προ εκπλήξεως. «Ο βασιλεύς μού εδήλωσεν εν προφανή αμηχανία ότι, επανεξετάσας το θέμα, κατέληξε με λύπην του εις την απόφασιν όπως μη υιοθετήση την εισήγησιν της κυβερνήσεως», αναφέρει στο αρχείο του ο τότε πρωθυπουργός και προσθέτει:
«Εξέφρασα την λύπην μου διότι ο βασιλεύς κατέληξε εις μίαν ατυχή, κατά την γνώμην μου, απόφασιν και τον παρεκάλεσα να δεχθή την παραίτησίν μου».
Εν συνεχεία ο Κ. Καραμανλής ζήτησε τη διάλυση της Βουλής, τον διορισμό αυστηρά υπηρεσιακής κυβέρνησης και την άμεση διενέργεια εκλογών με πλειοψηφικό, αλλά ο Παύλος δεν είχε τέτοια πρόθεση.
«Ο Παύλος επεφυλάχθη να λάβη θέσιν επί της εισηγήσεώς μου και μου προσέφερε τον Μεγαλόσταυρον του Σωτήρος, τον οποίον και παλαιότερον προσφερθέντα είχον αρνηθή... Ηυχαρίστησα τον βασιλέα και τον παρεκάλεσα να μην επιμείνη διότι, όπως του είπα γελών, συνήθως προσφέρεται Μεγαλόσταυρος προς παρηγορίαν εις τους αποπεμπομένους πρωθυπουργούς, πράγμα όμως το οποίον δεν συνέβαινε εις την περίπτωσίν μου».

Και ενώ ο Κ. Καραμανλής κατέβηκε από τα ανάκτορα και συγκάλεσε εκτάκτως το υπουργικό συμβούλιο για να ανακοινώσει την παραίτηση της κυβέρνησης, κατά παράβαση του Συντάγματος, ο βασιλιάς Παύλος απηύθηνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό χωρίς να θέσει προηγουμένως το περιεχόμενό του υπόψη του πρωθυπουργού, όπως κατά το Σύνταγμα ήταν υποχρεωμένος να κάνει, τονίζοντας μεταξύ άλλων:
«Η παραίτησις της κυβερνήσεως οφείλεται εις διαφωνίαν, προκύψασαν εκ της μη αποδοχής υπ'εμού της εισηγήσεως του κ. προέδρου της κυβερνήσεως περί μη πραγματοποιήσεως της δια την 1ην Ιουλίου 1963 ορισθείσης επισήμου επισκέψεώς μου εις Μεγάλην Βρετανίαν. Κρίνων από της θέσεώς μου, πιστεύω ότι, το γε νυν έχον, το συμφέρον της χώρας επιτάσσει όπως η επίσκεψις αύτη πραγματοποιηθή... Αναβολή ή ματαίωσις αυτής εξυπηρετεί τους σκοπούς των επιβουλευομένων την ασφάλειαν της Ελλάδος...».

Η είδηση της παραίτησης Καραμανλή έπεσε σαν βόμβα. Ο συμπολιτευόμενος Τύπος βρέθηκε σε δίλημμα, καθώς λόγω ιδεολογικής τοποθέτησης δεν μπορούσε να επικρίνει το παλάτι ανοικτά.
«Μόλις εκυκλοφόρησαν αι πρώται φήμαι ότι ο Καραμανλής υπέβαλε παραίτησιν, η δημοσία γνώμη εταράχθη και επεκράτησε το δέος του κενού», έγραψε η Απογευματινή. «Ο Θεός σώζοι την Ελλάδα» ήταν ο τίτλος του κύριου άρθρου της Βραδυνής, όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε: «Ο ανώτατος άρχων άλλως έδοξεν. Η «Βραδυνή», πιστή και αυτή εις τας αρχάς τας οποίας υπηρέτησεν από της εκδόσεώς της και αι οποίαι την ενεψύχωσαν καθ'όλην την μακράν ζωήν της, δεν δύναται να διατυπώση διαφόρους αντιλήψεις και να προβή εις κρίσεις και επικρίσεις».

Αντίθετα, ο αντιπολιτευόμενος κεντρώος Τύπος δεν δίστασε να πανηγυρίσει την παραίτηση του Κ. Καραμανλή, αδιαφορώντας για τη συνταγματικότητα ή όχι των ενεργειών του βασιλιά. Χαρακτηριστικό το άρθρο της Ελευθερίας: «Η χώρα και το Στέμμα απηλλάγησαν χθες της θανασίμου περιπτύξεως του Κ. Καραμανλή... Η χθεσινή παύσις του ευνοουμένου αποτελεί αρχήν σοφίας και ελπίδος». Ανάλογη η αρθογραφία και του Βήματος: «Με την κατάρρευσιν του σημερινού σχήματος δεν απομακρύνονται μόνον ορισμένα πρόσωπα εκ της αρχής. Καταρρέει ένα ολόκληρο καθεστώς, μια ολόκληρη κατάσταση πραγμάτων, μια ολόκληρη πολιτική».
Ο Κ. Καραμανλής αισθάνθηκε ότι εξυφαινόταν συνωμοσία εναντίον του. «Ελέχθησαν πολλά τότε περί παρεμβάσεως της βασιλίσσης και ωρισμένων συνεργατών μου, δια τα οποία δεν δύναμαι να αναλάβω την ευθύνην», σημείωσε αργότερα στο αρχείο του. Πρόσθεσε όμως ότι μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, όπου ανακοίνωσε την απόφασή του να παραιτηθεί «νευρικότητα εξεδήλωσεν εκ των υστέρων και ο Σπ. Θεοτόκης, όστις ενεθάρρυνε τον κ. Κανελλόπουλον και ωρισμένους βουλευτές να αντιδράσουν κατά των αποφάσεών μου».

Στις 16 Ιουνίου ο Κ. Καραμανλής συναντήθηκε με τον Κ. Χοϊδά, alter ego του Παύλου, και του τόνισε ότι «η σκέψις περί χρησμοποιήσεως στελεχών της ΕΡΕ επιβεβαιώνει τας φήμας περί προθέσεως διασπάσεως του κυβερνώντος κόμματος». Ο παραιτηθείς πρωθυπουργός υπογράμμισε στον άνθρωπο-κλειδί της αυλής ότι «κατά τας πληροφορίας του, εις τα ανάκτορα μάλλον υπολογίζουν, κακώς βεβαίως, εις την διάσπασιν της πλειοψηφίας».

Στις 17 Ιουνίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συναντήθηκε πάλι με τον βασιλιά Παύλο και έχασε κάθε ελπίδα γεφύρωσης του χάσματος, καθώς διαπίστωσε ότι ο Παύλος δεν επρόκειτο να προκηρύξει άμεσα εκλογές. Ο βασιλιάς προσανατολίστηκε μάλιστα σε αναλογικό εκλογικό σύστημα, το οποίο εκ προοιμίου αποτελούσε φραγμό στη δυνατότητα σχηματισμού νέας κυβέρνησης της ΕΡΕ μετά τις εκλογές. «Είναι προφανές ότι τα επιχειρήματα αυτά εχρησιμοποιούντο δια να συγκαληφθή από μεν τους εφευρέτας των η πρόθεσις διασπάσεως της ΕΡΕ, από δε τον βασιλέα η επιθυμία να κάμη παραχωρήσεις προς την αντιπολίτευσιν», σημειώνει ο Κ. Καραμανλής.

Απογοητευμένος αποφάσισε να φύγει προσωρινά από την Ελλάδα, αναχωρώντας στις 18 Ιουνίου για τη Ζυρίχη, όπου παρέμεινε έως και τον Σεπτέμβριο, αφού προηγουμένως ζήτησε από τον Παύλο να ορίσει πρωθυπουργό της «υπηρεσιακής» κυβέρνησης, η οποία όμως θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, τον Παναγιώτη Πιπινέλη. «Ο βασιλεύς δεν εφάνη ικανοποιημένος από την πρότασίν μου, ο δε κ. Χοϊδάς, όστις είχε κληθή εν τω μεταξύ, επεμβαίνων κατά τρόπον ανάρμοστον, εχαρακτήρισεν ακατάλληλον τον κ. Πιπινέλην», σημειώνει ο Κ. Καραμανλής και συνεχίζει: «Είναι προφανές ότι αι αντιδράσεις κατά του κ. Πιπινέλη δεν ωφείλοντο εις την ακαταλληλότητά του, αλλά εις το γεγονός ότι είχε παρασκευασθή λύσις με άλλους συνεργάτες μου, οι οποίοι, όπως και προηγουμένως ανέφερα, ενεθάρρυναν τον βασιλέα κατά την διαφωνίαν».

Ο Καραμανλής δεν είχε άδικο να υποπτευόταν συνωμοσία. Άλλωστε από τις αρχές του 1963 οι σχέσεις του με το παλάτι είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή. Όπως αποκαλύπτεται από αμερικανικά έγγραφα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, στις 31 Ιανουαρίου η βασίλισσα Φρειδερίκη συναντήθηκε με τον σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Λοκ Κάμπελ. Κατά την αναφορά του τελευταίου, η Φρειδερίκη του παραπονέθηκε ότι «ο Καραμανλής είναι άνθρωπος με μεγάλες ικανότητες και εξ ολοκλήρου πιστός στη μοναρχία, γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο να συνεργαστεί κανείς μαζί του γιατί έχει πολύ κακή κρίση». Πάντα κατά την αναφορά του Λοκ Κάμπελ, η Φρειδερίκη υποστήριξε ότι «ίσως ήλθε ο καιρός για εκλογές και μια νέα κυβέρνηση», με πρωθυπουργό είτε τον Γεώργιο Ράλλη είτε τον Σπύρο Θεοτόκη και έδωσε την εντύπωση στον σταθμάρχη της CIA ότι «αν αντιμετώπιζε μια κρίσιμη κατάσταση, το βασιλικό ζεύγος θα στρεφόταν στο στρατό σε μια τελευταία προσπάθεια να σωθεί ο θεσμός της μοναρχίας».

Ο Κ. Καραμανλής επιβεβαιώθηκε αναφορικά με τον κίνδυνο επεισοδίων στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του βασιλικού ταξιδιού, καθώς σημειώθηκαν αιματηρά επεισόδια και έγιναν εκτεταμένες συγκρούσεις.
Στο μεταξύ, πριν ακόμη από τις εξελίξεις αυτές, στο στράτευμα οργανώνονταν συνωμοσίες με στόχο την οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Σύμφωνα με έκθεση του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Χάρι Λαμπουίζ, προς τον υπουργό Εξωτερικών Ντιν Ρασκ, με ημερομηνία 15 Απριλίου 1963, στις αρχές εκείνου του μήνα, ο μόλις αποστρατευθείς αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης ενημέρωσε τον στρατιωτικό ακόλουθο της εν Αθήναις αμερικανικής πρεσβείας, συνταγματάρχη Μπόλντρι, ότι μία ομάδα αξιωματικών σχεδίαζε πραξικόπημα, επειδή ανησυχούσε ότι το μέτωπο Ένωσης Κέντρου-Αριστεράς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ο στρατηγός Καρδαμάκης, ο οποίος ήταν απόλυτα πεισμένος ότι μόνη λύση ήταν το πραξικόπημα, αποκάλυψε στον Αμερικανό αξιωματικό ότι βασικά μέλη της ομάδας αυτής ήταν ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας, ο συνταγματάρχης Αλέξανδρος Χατζηπέτρος και ο ταξίαρχος Οδυσσέας Αγγελής. Ήταν η πρώτη φορά που το όνομα του Παπαδόπουλου αναφερόταν σε επίσημο αμερικανικό έγγραφο, πέραν των εγγράφων της CIA, με την οποία ο μελλοντικός δικτάτορας είχε στενότατες σχέσεις, αφού άλλωστε εκείνη την εποχή εργαζόταν στην ΚΥΠ.

Μέσα στο κλίμα αυτό η χώρα βάδιζε προς εκλογές, ενώ οι Αμερικανοί είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον Καραμανλή και να εξετάζουν εναλλακτικά σενάρια, πριν ακόμη παραιτηθεί ο Καραμανλής. Είναι αποκαλυπτικό ότι στην έκθεση του Λαμπουίζ προς τον Ρασκ απαντά ο υφυπουργός Φίλιπς Τάλμποτ, υπεύθυνος στις μεσανατολικές υποθέσεις και μετέπειτα πρέσβης στην Αθήνα, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Είναι προφανώς αδύνατο να παραμείνει ο Καραμανλής στην εξουσία επ'άπειρον και είμαστε έτοιμοι να συνεργασθούμε με μία άλλη κυβέρνηση, εφ'όσον προέλθει από συνταγματικές διαδικασίες. Δεν θα έχουμε ενδοιασμούς στη συνεργασία μας με μια νέα κυβέρνηση, εφ'όσον αυτή δεν συμπεριλαμβάνει κομμουνιστές ή εκπροσώπους τους».

Ακολούθησε η ήττα του Καραμανλή στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963, η οποία καθορίστηκε από μία συρροή συγκυριακών και μονιμότερων παραγόντων. Μία κρίσιμη μερίδα ψηφοφόρων θεώρησε ότι το στέμμα αποδοκίμαζε τον Καραμανλή. Ενδείξεις αποτελούσαν η τροποποίηση του εκλογικού νόμου που προέβλεπε το πλειοψηφικό, το οποίο προτιμούσε ο Καραμανλής, και η καθιέρωση ήπιας ενισχυμένης αναλογικής. Ο διορισμός υπηρεσιακής κυβέρνησης για τη διεξαγωγή των εκλογών, επίμονο αίτημα του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν μία ακόμα ένδειξη της βασιλικής προτίμησης, ενώ και ο αμερικανικός παράγοντας δεν ευνοούσε την επανεκλογή του Καραμανλή, αν και την ανέμενε. Στο πλαίσιο αυτό λειτούργησαν καταλυτικά τα συσσωρευμένα αιτήματα οικονομικής και πολιτικής αλλαγής. Το αποτέλεσμα απέδωσε μικρό αλλά σαφές προβάδισμα στην Ένωση Κέντρου (42% και 138 έδρες) έναντι της ΕΡΕ (39,4% και 132 έδρες). Ο Καραμανλής, αιφνιδιασμένος από τις εκλογές, αποφάσισε να αποσυρθεί αμέσως από την πολιτική, αλλά υπό την πίεση συνεργατών του ανέβαλε την υλοποίηση της απόφασής του. Επανήλθε σ'αυτήν αφού ο βασιλιάς αποφάσισε να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αρχηγό της Ένωσης Κέντρου, ενώ ο Καραμανλής είχε υποδείξει μόνο διερευνητική εντολή, αφού η Ένωση Κέντρου διέθετε σχετική μόνο πλειοψηφία. Καθώς ο Παπανδρέου είχε έτσι την ευκαιρία να υλοποιήσει προεκλογικές εξαγγελίες στο διάστημα των 50 ημερών που μεσολαβούσαν έως τη σύνοδο της νέας Βουλής και κατανοώντας ότι το στέμμα δεν λάμβανε υπόψη πλέον τις υποδείξεις του, αλλά και το γεγονός ότι σημαίνοντα στελέχη του κόμματός του μάλλον έδειχναν κατανόηση για τις κινήσεις του στέμματος, ο Καραμανλής αποφάσισε να εγκαταλείψει την πολιτική και τη χώρα στις 9 Δεκεμβρίου. Υπέδειξε ως διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματος τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και εγκατάσταθηκε στο Παρίσι. Τότε είχε ευρέως διαδοθεί στην ελληνική κοινή γνώμη ότι ο Καραμανλής χρησιμοποίησε κατά την αναχώρησή του από τη χώρα το ψευδώνυμο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης. Για το γεγονός αυτό ο ίδιος παρατηρεί σε σημείωμά του τα εξής: «Χαρακτηριστικόν της απρεπείας, με την οποίαν οι αντίπαλοί μου αντιμετώπισαν την αποχώρησίν μου εκ της πολιτικής, είναι το γεγονός ότι επεχείρησαν να προσδώσουν μυστήριον εις τας προφυλάξεις που έλαβα διά την αθόρυβον αναχώρησίν μου. Και την ενεφάνισαν ως μυθιστορηματικήν φυγήν και μάλιστα υπό ψευδώνυμον, ενώ εγνώριζαν ότι η θεώρησις των διαβατηρίων μου είχε ζητηθεί να γίνη από το υπουργείο Εξωτερικών και τα εισιτήρια εξεδόθησαν επ'ονόματι εμού και της συζύγου μου».
Ο Καραμανλής εκτός πολιτικής (1963-1974)
Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 30/07/2017)
Στη διάρκεια της 11ετούς παραμονής του στο Παρίσι ο Καραμανλής παρέμεινε εκτός της ενεργού πολιτικής, αν και οι επαφές του με διάφορους πολιτικούς παράγοντες ήταν συχνές και η ενημέρωσή του για τις πολιτικές εξελίξεις πλήρης.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1965 συζητήθηκε στη Βουλή πρόταση της ΕΔΑ για παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο του πρώην πλέον πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή και των υπουργών του, Παναγή Παπαληγούρα, Αριστείδη Πρωτοπαπαδάκη και Νικόλαου Μάρτη, για τη σύμβαση μεταξύ ΔΕΗ και Πεσινέ. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ζήτησε από τους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Η ψηφοφορία διεξήχθη τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου. Σ'αυτήν δεν μετείχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πριν από λίγες ώρες είχε επιστρέψει από τη Δυτική Γερμανία. Οι Καραμανλής, Παπαληγούρας και Μάρτης παραπέμφθηκαν με 146, 147 και 144 ψήφους αντιστοίχως.
Μετά τη δημοσίευση το 1965 του βιβλίου Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα του Γάλλου πολιτικού επιστήμονα Ζαν Μεϊνό, που δεν παρουσίαζε κολακευτικά τη διακυβέρνηση της ΕΡΕ, ο Καραμανλής ζήτησε από το Σάββα Κωνσταντόπουλο να συγγράψει μια πολιτική βιογραφία που θα υπερασπιζόταν το έργο του, η οποία ολοκληρώθηκε και διορθώθηκε από τον Καραμανλή, αλλά για άγνωστους λόγους δε δημοσιεύθηκε ποτέ.
Το 1966-1967 έγινε επανειλημμένα συζήτηση για το ενδεχόμενο επανόδου του Καραμανλή στην πολιτική. Ένα ενδεχόμενο που συζητήθηκε με απεσταλμένο του στέμματος συνδεόταν με την ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης από τον βασιλιά. Ο θρόνος αναζητούσε διέξοδο από την εμπλοκή του σε διαμάχη με την ηγεσία της Ένωσης Κέντρου και η ανάθεση της κυβέρνησης στον Καραμανλή για μια μεταβατική φάση έως ότου ο συντηρητικός χώρος ανακτούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων και μπορούσε να διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές ήταν μία από τις πιθανότητες που εξέταζε το στέμμα. Για τον Καραμανλή η επάνοδός του ήταν συνυφασμένη με την ανάληψη μείζονος θεσμικής αλλαγής, που συνίστατο στην ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας κατά το πρότυπο των προτάσεων που είχε κάνει το Φεβρουάριο του 1963.
Πέραν αυτού, ο Καραμανλής πιθανότατα κατανοούσε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο εκλογικό σώμα, το οποίο θα έκρινε σε τελική ανάλυση την τύχη της πολιτικής του στρατηγικής, δεν ήταν ευνοϊκός και η απάντησή του ήταν τελικά αρνητική. Αρνητική ήταν επίσης η απάντησή του στο ενδεχόμενο να ηγηθεί ενός συνασπισμού της ΕΡΕ, των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη και των αποστατών της Ένωσης Κέντρου. Στη βάση της σχετικής συζήτησης βρισκόταν η αντίληψη στελεχών της ΕΡΕ ότι η ηγεσία του διαδόχου του, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ήταν αδύναμη και ότι η επάνοδος του Καραμανλή επικεφαλής ενός κατά τι ευρύτερου σχήματος θα αύξανε τις πιθανότητες επικράτησης έναντι της Ένωσης Κέντρου.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 μετέβαλε τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής, αλλά και σταδιακά ενίσχυσε τις πολιτικές προοπτικές του ίδιου του Καραμανλή. Ο Μακεδόνας πολιτικός κατέληξε γρήγορα στο συμπέρασμα ότι η ομάδα των συνταγματαρχών απέβλεπε σε μονιμοποίηση του στρατιωτικού καθεστώτος, και ήδη από το Νοέμβριο του 1967 θα εκδηλωνόταν δημόσια εναντίον της δικτατορίας. Ταυτόχρονα επεξεργάστηκε τη στρατηγική της ομαλής εξόδου από το στρατιωτικό καθεστώς. Ο βασιλιάς ως σύμβολο της συνταγματικής νομιμότητας είχε θέση στις δηλώσεις του Καραμανλή εκείνης της περιόδου. Άλλα βασικά στοιχεία της πλατφόρμας του ήταν η ανάγκη νέας θεσμικής διευθέτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος, ώστε να αποφευχθεί αυτό που θεωρούσε εκφυλισμό του κοινοβουλευτικού συστήματος της προδικτατορικής περιόδου. Η ανάγκη ομαλής διεξόδου από τη δικτατορία ως προϋπόθεση για την επιβίωση του αστικού καθεστώτος, την αποτροπή ανεξέλεγκτων κινήσεων που θα δοκίμαζαν την κοινωνική συνοχή και ηρεμία, πρυτάνευε στον πολιτικό του λόγο, όπως η ανησυχία, ιδίως από το 1973 και μετά, όταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα υποδέχτηκε τρία νέα μέλη, για την πιθανότητα αποκοπής της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία, στην οποία απέδιδε στρατηγική σημασία. Σημαντικό στοιχείο της στρατηγικής του ήταν η συνεννόηση του πολιτικού κόσμου, ώστε να πειστεί και η Ουάσινγκτον, αναγκαίος παράγοντας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ότι υπήρχε εναλλακτική φιλοδυτική λύση στο στρατιωτικό καθεστώς.
«Ο σοβαρώτερος όμως από όλους τους κινδύνους είναι η απειλούμενη οριστική αποκοπή της Ελλάδος από την Ευρώπην... Αλλά... υπάρχει το τεράστιον ηθικόν θέμα που συνιστά η κατάργησις της Ελευθερίας εις τον τόπον μας, όταν καλούμεν τους Έλληνας αγρότας και εργάτες να αντιδράσουν κατά του κομμουνισμού, δεν επικαλούμεθα τον κίνδυνον της απωλείας της ανυπάρκτου περιουσίας των, αλλά τον κίνδυνον απωλείας της ελευθερίας των. Γιατί αν το κριτήριον ήτο υλικόν, πολλοί από αυτούς, καλούμενοι να κάμουν επιλογήν δουλείας, θα προτιμούσαν ίσως την ερυθράν από την λευκήν τυραννίαν, δεδομένου ότι και αυτή προσφέρει ησυχίαν και επιπλέον σχετικήν δικαιοσύνην. Και θα πρέπει να προσέξουν οι κυβερνώντες μήπως δημιουργήσουν εις τον λαόν την επικίνδυνον αυτήν ψυχολογίαν... Με τα δεδομένα αυτά πιστεύω ότι η Κυβέρνησις οφείλει να αναθεωρήση την πολιτικήν της και να κάμη, έστω και αργά, εκείνο που ώφειλε προ πολλού να κάμη. Να καλέση τον βασιλέα, που συμβολίζει τη νομιμότητα, και να παραχωρήση την θέσιν της εις μίαν έμπειρον και ισχυράν Κυβέρνησιν. Η Κυβέρνησις αυτή, ασκούσα δι'ωρισμένον χρόνον εκτάκτους εξουσίας, θα δημιουργήση, μακράν από πάθη και αντεκδικήσεις, τα συνθήκας που θα επιτρέψουν να λειτουργήση η δημοκρατία εις την Ελλάδα και να αποφασίση ο κυρίαρχος λαός εγκαίρως και ελευθέρως δια το μέλλον του».
Στις 24 Ιουλίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επανήλθε θριαμβευτικά στην Ελλάδα[40], μετά την κατάρρευση της δικτατορίας υπό το βάρος του πραξικοπήματος στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Οι ιδιαίτερες συνθήκες με τις οποίες επήλθε η μεταπολίτευση, η ταχύτητα μεταβίβασης της εξουσίας από τους στρατιωτικούς και η συμφωνία τελικά του αστικού πολιτικού κόσμου προς το πρόσωπο του Καραμανλή, χωρίς να έχει επέλθει κοινωνική αποσταθεροποίηση και μαζική κινητοποίηση, επέτρεπαν στον Μακεδόνα πολιτικό να εφαρμόσει τη μετριοπαθή στρατηγική του, χωρίς την άμεση πίεση ριζοσπαστικών εναλλακτικών, τις οποίες θα επιδίωκε να προλάβει πριν από πιθανή εκδήλωσή τους και όχι να τις εξουδετερώσει μετά από αυτήν.
Πρωθυπουργία 1974-1980
Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της χούντας των Συνταγματαρχών στις 24 Ιουλίου του 1974, ο Καραμανλής επέστρεψε στην Αθήνα με το αεροπλάνο της γαλλικής προεδρίας, το οποίο έθεσε στη διάθεσή του ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν, στενός προσωπικός του φίλος. Έγινε πρωθυπουργός με μεγάλη δημόσια υποστήριξη, κυρίως επειδή θεωρήθηκε ως η πιο βολική λύση για τις τότε (συντηρητικές) στρατιωτικές και οικονομικές ελίτ.[41] Σχημάτισε αμέσως κυβέρνηση εθνικής ενότητας προκειμένου να ασχοληθεί αμέσως με την κρίση της Κύπρου και για να αποκαταστήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς στην Ελλάδα.
Στο συνταγματικό και πολιτειακό πλαίσιο ο Καραμανλής κινήθηκε ταχύτατα και επιδίωξε τη συμβολική και πραγματική αποκοπή από το θεσμικό πλαίσιο της δικτατορίας. Την 1η Αυγούστου επανέφερε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1952, με εξαίρεση τις διατάξεις για τη βασιλεία, για την οποία επιφυλάχτηκε να κριθεί σε δημοψήφισμα. Ο ίδιος ο Καραμανλής, όπως προκύπτει από την πορεία των εξελίξεων, δεν ήταν ευνοϊκά διατεθειμένος έναντι του θρόνου, αν και τα στοιχεία που αφορούν τη στάση του δεν συγκροτούν σύνολο, αλλά αποσπασματικές επικρίσεις της στάσης του στέμματος το 1963, κατά τη διαφωνία του για την επίσκεψη στο Λονδίνο, ή το 1967, για τη μεθόδευση της αντιδικτατορικής κίνησης του βασιλιά, που έτεινε να αγνοεί τις υποδείξεις του Καραμανλή. Ο Μακεδόνας πολιτικός απέφυγε πάντως να αντιταχθεί στη βασιλεία, καθώς ηγούνταν μιας παράταξης από παράδοση προσκείμενης στο στέμμα, απέφυγε επίσης οποιαδήποτε αναφορά στο πολιτειακό κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1974 και στο δημοψήφισμα που ακολούθησε τήρησε ουδετερότητα, η οποία ερμηνεύτηκε από προσκείμενους στη βασιλεία ως αρνητική στάση έναντι του θρόνου. Το χαμηλό ποσοστό υπέρ της βασιλείας (30,82%) και η χαμηλή επίδοσή της σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες και ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα απέδειξε ότι ο θεσμός είχε ασθενή βάση, ήταν αποκομμένος από τις δυναμικές τάσεις και αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας και δικαίωσε τη στάση του Καραμανλή, του οποίου η παρέμβαση είναι αμφίβολο κατά πόσο θα είχε κλίνει το αποτέλεσμα υπέρ του στέμματος έστω και οριακά. Ταυτόχρονα ο Καραμανλής ήταν σε θέση να συγκρατήσει στο νέο κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία, τον κύριο όγκο όσων ψήφισαν υπέρ της βασιλείας, αν και η δυσαρέσκεια ενός τμήματος των τελευταίων δεν ήταν άμοιρη πολιτικών συνεπειών στη συνέχεια.
Ακόμα σημαντικότερη ιστορικά ήταν η απόφαση του Καραμανλή να νομιμοποιήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας τον Σεπτέμβριο του 1974. Η απόφασή του σήμαινε ότι το πολιτικό σύστημα θα λειτουργούσε χωρίς τους αποκλεισμούς του παρελθόντος και ότι οι πολιτικές τάσεις της χώρας θα διαγράφονταν αποκλειστικά στο πολιτικό πεδίο, καθώς η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. συνοδευόταν από την κατάργηση των διοικητικών διακρίσεων και αυταρχικών πρακτικών της προδικτατορικής περιόδου, όπως τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και οι εκτοπίσεις. Η κίνηση του Καραμανλή πρόδιδε και την αυξημένη αυτοπεποίθηση του ιδίου, την οποία δεν συμμεριζόταν πάντοτε το κόμμα του οποίου ηγούταν, ότι η πολιτική επιτυχία της συντηρητικής παράταξης και η εκλογική της επικράτηση δεν συναρτούταν με τη χρήση του κρατικού μηχανισμού σε βάρος των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων ή την ακραία χρήση αμφισβητούμενων συνταγματικών θεσμών, όπως το στέμμα, αλλά ότι η ιδεολογική της βάση, η παράδοσή της και η κυβερνητική της πολιτική μπορούσαν να αποτελέσουν την αποκλειστική βάση της πολιτικής της παρουσίας.
Στο θεσμικό επίπεδο, η συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εξασφάλισε επέτρεψε στον Καραμανλή να κινηθεί με ταχύτητα για την κατάρτιση και την ψήφιση του νέου συντάγματος, που ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1975, και στο οποίο το δικαίωμα υποβολής προτάσεων δυσπιστίας περιοριζόταν, καθώς ο Μακεδόνας πολιτικός το θεωρούσε μέσο πόλωσης του πολιτικού κλίματος και παρεμπόδισης του κυβερνητικού έργου.
Ο Καραμανλής δεν κατάργησε αμέσως τη λογοκρισία και ήταν αρχικά επιεικής με τα μέλη του πραξικοπήματος του 1967 που διατηρούσαν ακόμα ισχυρές θέσεις στις Αρχές Ασφαλείας και τις ένοπλες δυνάμεις. Εντούτοις, τα περισσότερα υπολείμματα του καθεστώτος των συνταγματαρχών, τα λεγόμενα «σταγονίδια», εκδιώχθηκαν από τον κρατικό μηχανισμό. Ήταν ο πρωθυπουργός σε σημαντικά σημεία της διαδικασίας εκδημοκρατισμού, ειδικότερα στη δίκη των δικτατόρων (στους οποίους αποδόθηκε η ποινή του θανάτου για εσχάτη προδοσία και ανταρσία, που τελικά μετατράπηκε με πρωτοβουλία του ίδιου σε ισόβια φυλάκιση, απόφαση που προσπάθησε να εκτονώσει με τη φράση «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια»), στην οργάνωση των ελεύθερων κοινοβουλευτικών εκλογών, στο δημοψήφισμα του 1974 για την κατάργηση της μοναρχίας και την καθιέρωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τη σύνταξη και ψήφιση του συντάγματος του 1975 και την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ).
Το 1974, ο Καραμανλής ίδρυσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με το οποίο κέρδισε το 1974 και το 1977 τις εθνικές εκλογές και υπηρέτησε ως πρωθυπουργός μέχρι το 1980. Στον οικονομικό τομέα η ανάπτυξη συνεχίστηκε, αν και όχι με τον ρυθμό των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ έγιναν και οι πρώτες μεγάλες κρατικοποιήσεις. Στον τομέα των εξωτερικών, ο Καραμανλής προχώρησε σε άνοιγμα πρός τις χώρες του Ανατολικού μπλόκ και υπέγραψε σημαντικές συμφωνίες επισκεπτόμενος μια σειρά κρατών. Η πολιτική αυτή μπορεί να ενταχθεί στην κρίση που σημειώθηκε στις ελληνο-αμερικανικές σχέσεις, αποτέλεσμα της οποίας ήταν και η προσωρινή αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (1974-1980).
Το 1980 παραιτήθηκε μετά από την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ο πραγματικός όμως λόγος της παραίτησής του ήταν η διαφαινόμενη ήττα στις εκλογές, λόγω της ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γεώργιος Ράλλης.
Η δεύτερη πρωθυπουργία Καραμανλή, που συνυφαίνεται με την πρώτη και θεμελιώδη φάση της μεταπολίτευσης, συνιστά τομή τόσο ως προς την πολιτική σταδιοδρομία του ίδιου όσο και ως προς την ελληνική πολιτική. Τόσο το διεθνές και εσωτερικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο όσο και ο ίδιος ο Καραμανλής είχαν διαφοροποιηθεί εμφανώς. Ωστόσο, η δεύτερη πρωθυπουργία του αντιμετωπίστηκε από ορισμένους αντιπάλους του ως το ίδιο αμφιλεγόμενη με την πρώτη: έγινε στόχος σφοδρής κριτικής από όλα τα κόμματα για την πολιτική του στην Κύπρο που θεωρήθηκε εξοργιστικά υποχωρητική και σε αυτό δε βοήθησαν και οι δικές του δηλώσεις ότι «η Κύπρος είναι μακριά». Επίσης, κατηγορήθηκε για το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε με σκανδαλώδη τρόπο τα κρατικά ΜΜΕ (ΕΡΤ) για την αυτοπροβολή του. Άλλες αστοχίες της περιόδου 1974-1980 ήταν το σκάνδαλο της διαρροής θεμάτων των πανελληνίων εξετάσεων τον Ιούνιο του 1979, με τον Καραμανλή να μην αποδέχεται την παραίτηση του Υπουργού Παιδείας, Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, οι καταστρεπτικές πυρκαγιές στην Πάρνηθα το 1977 με 5.000 στρέμματα δάσους να καίγονται, η κατάργηση του τροχιόδρομου Περάματος, που ήταν το τελευταίο τροχιοδρομικό σύστημα στην Ελλάδα μέχρι την επαναλειτουργία του τραμ το 2004, επί κυβερνήσεως του ανηψιού του Κώστα Καραμανλή και η αδυναμία (κατ'άλλους, αδιαφορία) του Καραμανλή και του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, απόστρατου Στρατηγού Αναστάσιου Μπάλκου, να διώξουν χουντικούς αξιωματικούς από την Αστυνομία Πόλεων και τη Χωροφυλακή. Αποσύρθηκε στο σπίτι συγγενών του μιας και δεν κατείχε δικό του ακίνητο, ήταν ακτήμων.
Πρώτη και δεύτερη προεδρία
Ο Καραμανλής με την Τάξη '81 της ΣΣΕ.
Το ελληνικό κοινοβούλιο εξέλεξε τον Καραμανλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας στα μέσα του 1980, θέση την οποία υπηρέτησε έως το 1985. Παραιτήθηκε πρόωρα, λίγους μήνες πριν τη λήξη της θητείας του, όταν ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά ότι το κόμμα του δε θα υποστήριζε την επανεκλογή του, αλλά θα πρότεινε τον Χρήστο Σαρτζετάκη για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής τότε επέκρινε τη στάση αυτή του Παπανδρέου, αλλά η κυβέρνηση απαγόρευσε τη μετάδοση της δήλωσής του από την κρατική τηλεόραση. Το 1989 και εν μέσω της πολιτικής κρίσης που περνούσε η χώρα είπε την περίφημη φράση: «η χώρα μετεβλήθη σε ένα απέραντο φρενοκομείο». Το 1990 επανεκλέχθηκε Πρόεδρος από την κυβερνητική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και υπηρέτησε μέχρι το 1995, όταν τον διαδέχθηκε στην Προεδρία ο Κωστής Στεφανόπουλος.
Ο Καραμανλής αποσύρθηκε από την πολιτική το 1995, σε ηλικία 88 ετών, έχοντας κερδίσει 5 κοινοβουλευτικές εκλογές και έχοντας διατελέσει 8 έτη υπουργός, 14 έτη πρωθυπουργός, 10 έτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και συνολικά περισσότερο από 60 έτη στην ενεργό πολιτική. Για τη μακροχρόνια υπηρεσία του στη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή ενότητα, του απονεμήθηκε το 1978 το διάσημο βραβείο Καρλομάγνου. Πέθανε μετά από σύντομη ασθένεια το 1998, σε ηλικία 91 ετών. Τα αρχεία του φυλάσσονται στο Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Σήμερα, ο Καραμανλής παραμένει δημοφιλής σε πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού: το 2007, στη μεγάλη έρευνα της κεντροδεξιάς Καθημερινής για το πώς αποτιμούσαν οι Έλληνες τη Μεταπολίτευση μετά από 33 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι κυβερνήσεις του κατέκτησαν τη δεύτερη θέση: ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι κυβερνήσεις 1981-1989 κρίθηκαν ως οι καλύτερες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Πολιτικό στίγμα
Ο Καραμανλής προήλθε από την αντιβενιζελική παράταξη που εξέφραζε το συντηρητικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας. Όταν ανέλαβε όμως ηγετικό ρόλο, τον Οκτώβριο του 1955, ο παραδοσιακός αντιβενιζελισμός είχε υποστεί ήδη ουσιώδεις μεταβολές και είχε μετεξελιχτεί σε μία νέα συντηρητική παράταξη, αυτή που είναι πιο κοινά γνωστή ως η δεξιά της ελληνικής πολιτικής. Ήδη από το 1945 ο Καραμανλής, νέος πολιτικός χωρίς ιδιαίτερες ηγετικές αξιώσεις τη δεδομένη στιγμή, ήταν έντονα προβληματισμένος γι'αυτό που έβλεπε ως αδυναμία της παράταξής του, αλλά και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, να παραγάγουν πολιτική στρατηγική προσαρμοσμένη στις περιστάσεις του μεταπολεμικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ελλάδας, που μαστιζόταν από τη σκληρή πόλωση μεταξύ της αριστεράς και των αστικών πολιτικών δυνάμεων.

«Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκταση το αίσθημα του καθήκοντος, ώστε να θεωρήται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας, ένας λαός που αντιμετώπισε πάντοτε με νοσηρό συναισθηματισμό τα πολιτικά του προβλήματα, κατατρέχεται ήδη από ψυχώσεις. Είμαι βέβαιος πως ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά -τι παρεξήγησις αλήθεια στον τόπο μας και μ'αυτούς τους όρους- θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται, αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέση τους... Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές και το δημοψήφισμα σώζει την υπόθεσή του. Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές. Γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσωμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσωμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσωμε τη μετεκλογική περίοδο που θάναι ίσως δυσκολώτερη από τη σημερινή».
Ο Καραμανλής κατανοούσε ότι τα Δεκεμβριανά είχαν ωφελήσει πολιτικά το Λαϊκό Κόμμα, αλλά αναρωτιόταν: «Όταν όμως θάχη σβήσει η εντύπωση από τα Δεκεμβριανά και θάχη τερματισθή η εθνική μας κρίση, τι θα είναι εκείνο που θα μας συνδέση με τη λαϊκή ψυχή;».
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και η επταετής δικτατορία μετέβαλαν πλήρως το πλαίσιο και την έμφαση του πολιτικού λόγου του Καραμανλή, και η συντηρητική παράταξη μετακινήθηκε από την εθνικοφροσύνη και τον αντικομμουνισμό και εστιάστηκε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Η συντηρητική παράταξη της οποίας ηγήθηκε ο Καραμανλής ήταν παρεμβατική. Το ισχυρό και αποτελεσματικό κράτος είχε κεντρική σημασία στον πολιτικό λόγο του Καραμανλή και αποτελούσε εργαλείο για την επίτευξη της οικονομικής ανάπτυξης. Το αναπτυξιακό έλλειμμα προέκυπτε και από τη στενότητα φυσικών πόρων, αλλά κατά τον Καραμανλή το βασικό πρόβλημα συνίστατο στην πολιτική αστάθεια, συνέπεια της φατριαστικής πολιτικής κουλτούρας, μιας ενδιάθετης τάσης για πολυδιάσπαση.
Η κυβέρνηση Καραμανλή παρενέβη και κρατικοποίησε επιχειρήσεις που ήδη ανήκαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Την κυβερνητική πρακτική άρθρωσε και συνόψισε σε πολιτικό λόγο ο Καραμανλής στο πρώτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, στη Χαλκιδική, το Μάιο του 1979. Η Νέα Δημοκρατία, τόνιζε, υπερέβαινε τις παραδοσιακές διακρίσεις σε δεξιά-κέντρο-αριστερά.
Η επιδίωξη του Καραμανλή να αποχρωματίσει τη Νέα Δημοκρατία από την ταύτιση με τη δεξιά είναι αξιοσημείωτη, αν και ανεπιτυχής. Πέραν του τακτικού στοιχείου, η προσπάθεια σχετικοποίησης της παραδοσιακής κατάταξης των πολιτικών δυνάμεων στον άξονα δεξιάς-αριστεράς αντανακλούσε και την ίδια την πολιτική σύλληψη του Καραμανλή στη δεκαετία του 1970 σχετικά με τις ιδεολογίες και τα κόμματα.
Ο Καραμανλής ήταν περισσότερο εμπειρικά προσανατολισμένος παρά ιδεολογικά και δογματικά. Κατανοούσε ότι στο πλαίσιο της πολιτικής διάρθρωσης των δημοκρατιών της δυτικής Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η διάκριση δεξιάς-αριστεράς, αν και όχι ανύπαρκτη, δεν είχε την ένταση της προπολεμικής εποχής. Από την άποψη των παραστάσεων και των πολιτικών προσλήψεων, ο Καραμανλής ανήκε σε μια γενιά συντηρητικών πολιτικών που έτειναν να αντικατασταθούν από μία άλλη, με πιο προβεβλημένες περιπτώσεις αυτές της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν, που σηματοδότησαν μία γενικότερη μετακίνηση του συντηρητικού και φιλελεύθερου χώρου, περισσότερο προσανατολισμένη στην οικονομία της αγοράς, ως απάντηση στην κρίση της δεκαετίας του 1970.
Στις ελληνικές συνθήκες, φαίνεται ότι ο Καραμανλής πίστευε πως η μεταπολίτευση και η θεμελίωση ενός νέου δημοκρατικού συστήματος, απαλλαγμενου από τους περιορισμούς της μετεμφυλιακής περιόδου, σήμαινε ότι θα ατονούσαν οι άκαμπτες διακρίσεις των πολιτικών δυνάμεων. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε στις συνθήκες ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής πολιτικής με φορέα το ΠΑΣΟΚ, καθώς το πολιτικό στίγμα του Καραμανλή θα υφίστατο την πίεση της νέας εποχής. Τέλος, όπως ήταν ευδιάκριτο σε σύγχρονους παρατηρητές της εποχής, ο Καραμανλής ήταν μετά το 1974 ένας απρόθυμος αρχηγός κόμματος. Λόγω των συνθηκών της μεταπολίτευσης και του κυριαρχικού προσωπικού του ρόλου, έτεινε να αποστασιοποιείται από την κομματική διαμάχη και να επιχειρεί να αποκτήσει μια υπόσταση υπερκομματική, αν και δεν παρέλειψε να προσδώσει ορισμένα θεμελιώδη οργανωτικά χαρακτηριστικά στη Νέα Δημοκρατία, που απέβλεπαν κυρίως σε μια συντεταγμένη διαδικασία διαδοχής του.
Συνεπώς ο Καραμανλής απέβλεπε στην αναγόρευσή του σε μια εθνική προσωπικότητα υπεράνω κομμάτων. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, όπως έδειξε και η άρνηση της αντιπολίτευσης να τον υποστηρίξει κατά τις προεδρικές εκλογές που εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας, το 1980 και το 1990, αλλά και το 1985, όταν η αναμενόμενη υπόδειξή του από το ΠΑΣΟΚ διαψεύστηκε εκ των πραγμάτων. Η κεντροαριστερά έβλεπε στο πρόσωπό του τον ιστορικό ηγέτη και σύμβολο της δεξιάς. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και με το παραδοσιακό κέντρο. Η σχέση του Καραμανλή με την ιστορική βενιζελογενή παράταξη ήταν αμφίσημη. Το κέντρο έβλεπε στο πρόσωπό του αρχικά έναν πολιτικό ιστορικού αντιβενιζελικού στίγματος. Ο ίδιος απέβλεπε στην υπέρβαση του ιστορικού σχίσματος αντιβενιζελικών-βενιζελικών, το οποίο ούτως ή άλλως είχε ατονήσει το 1955, όταν ο Καραμανλής σχημάτισε την πρώτη του κυβέρνηση. Ταυτόχρονα απέφευγε τις συνεργασίες με κόμματα και ομάδες του κεντρώου χώρου, καθώς διέβλεπε σ'αυτές τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης των κυβερνήσεών του από ένα έντονο φατριαστικό στοιχείο που διακρινόταν στον κεντρώο χώρο κατά τη δεκαετία του 1950. Ο Μακεδόνας πολιτικός δεν απέφευγε όμως τη μεμονωμένη συνεργασία κεντρώων στελεχών, που μπορούσαν να κομίσουν στο κόμμα του και στις κυβερνήσεις του διοικητικές και πολιτικές ικανότητες που δεν βρίσκονταν πάντοτε σε αφθονία στον δικό του πολιτικό χώρο. Διακεκριμένοι συνεργάτες του όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γρηγόριος Κασιμάτης και αργότερα ο Ιωάννης Μπούτος ήταν τέτοιες περιπτώσεις. Μετά τη μεταπολίτευση ο Καραμανλής θα προτιμούσε τον χώρο της αντιπολίτευσης στην Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου, αλλά η ήττα της στις εκλογές του 1977 τον έτρεψε στο εγχείρημα της διεύρυνσης, καθώς το ΠΑΣΟΚ είχε επικρατήσει πλέον ως αξιωματική αντιπολίτευση. Το εγχείρημα απέδωσε σε επίπεδο στελεχών και η εκλογή του ίδιου ως προέδρου της Δημοκρατίας το 1980 έγινε δυνατή, και η Νέα Δημοκρατία ενισχύθηκε ως κόμμα και ως κυβέρνηση από την παρουσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Προσωπική ζωή
Τον Ιούλιο του 1951 ο Καραμανλής παντρεύτηκε την Αμαλία Κανελλοπούλου (μετέπειτα Μεγαπάνου), ανιψιά του πολιτικού και διανοητή Παναγιώτη Κανελλόπουλου, από την οποία διαζεύχτηκε το 1972 όταν βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Δεν απέκτησε παιδιά και γενικά μπορεί να παρατηρηθεί ότι η ζωή του ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένη στην πολιτική, ενώ η κοινωνική του ζωή ήταν μάλλον περιορισμένη, δηλωτική μίας προδιάθεσης αυστηρότητας που διέκρινε τον χαρακτήρα του, αλλά πιθανότατα και της τάσης του για τήρηση κοινωνικών αποστάσεων, που φαίνεται ότι θεωρούσε αναγκαίο στοιχείο του ηγετικού του ρόλου. Η αυστηρότητα αυτή του χαρακτήρα και των τρόπων, όχι αντιπροσωπευτική μίας κοινωνίας με έντονα μεσογειακά χαρακτηριστικά, δεν τον εμπόδισε να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με ευρύ κύκλο ανθρώπων, μεταξύ αυτών και αξιόλογους καλλιτέχνες και δημιουργούς, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τον Δημήτρη Χορν και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Ο ανιψιός του, Κώστας Καραμανλής, υπήρξε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από το 1997 ως το 2009, και πρωθυπουργός την περίοδο 2004-2009.
Ήταν δεινός αθλητής του γκολφ και θαμώνας του Γκολφ Γλυφάδας και του Ομίλου Γκολφ Γλυφάδας όπου σήμερα προς τιμήν του έχει δωθεί το όνομα του στις εγκαταστάσεις

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος (Σκουληκαριά Άρτας ή Μαυρομμάτι Καρδίτσας, 1782 - Φάληρο, 23 Απριλίου 1827) ήταν Έλληνας επαναστάτης ο οποίος αρχικά υπήρξε κλέφτης και μετέπειτα σπουδαίος αρματολός και στρατάρχης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Η ετυμολογική προέλευση του επωνύμου του

Το επίθετό του είναι χαϊδευτικό υποκοριστικό του Καραΐσκος, που έφερε ο πατέρας του ήρωα, Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, Καράς επειδή ήταν μελαμψός. Πρόκειται για σύνθετη λέξη από το τουρκικό kara – που σημαίνει μαύρος – και το παλαιότερο οικογενειακό όνομα Ίσκος.

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε το 1782 και ήταν νόθος γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, από τη Σκουληκαριά, πρώτης εξαδέλφης του αρματολού των Ραδοβυζίων Γώγου Μπακόλα. Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυρομματιώτη, που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια (γι'αυτό και του έμεινε η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς»). Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα. Θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Ίσκος ή Καραΐσκος, από φημισμένη οικογένεια σαρακατσάνικης καταγωγής που ανέδειξε πολλούς στρατιωτικούς και πολιτικούς. 

Ο τόπος γέννησης

Δεν είναι απολύτως εξακριβωμένος ο τόπος γέννησης του Καραϊσκάκη . Οι πρώτοι του βιογράφοι είτε δεν αναγράφουν τον τόπο γέννησης, είτε αναφέρουν διαφορετικές περιοχές όπως ότι γεννήθηκε σε σπηλιά πλησίον του χωριού Μαυρομμάτι Καρδίτσας ή σε μοναστήρι στη Σκουληκαριά. Η επιτροπή που συνέστησε το Υπουργείο Εσωτερικών το 1927, προκειμένου να επιλύσει το θέμα της γενέτειράς του, κατέληξε στην επίσημη αναγόρευση του Μαυρομματίου ως γενέτειρας του Καραϊσκάκη.  Παρ'όλα αυτά το 1997, στα πλαίσια του σχεδίου Καποδίστριας, αποφασίστηκε να δοθεί το όνομα «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στον νεοσύστατο δήμο του νομού Άρτας στον οποίο υπάγεται έως σήμερα η Σκουληκαριά και το 2005 με προεδρικό διάταγμα καθιερώθηκε επίσημα στη Σκουληκαριά δημόσια εορτή τοπικής σημασίας, προς τιμή του Καραϊσκάκη, εντείνοντας περαιτέρω τη διαμάχη ως προς τον τόπο γέννησης του ήρωα 

Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια

Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού αλλά και επειδή αναγκάστηκε να ζει μόνος χωρίς την υποστήριξη των γονέων του. Μεγάλη ψυχολογική και κοινωνική πίεση δέχθηκε λόγω του προηγούμενου. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ήδη, έκανε τα πρώτα βήματά του ως κλέφτης. Ο Καραϊσκάκης έγινε περισσότερο γνωστός μετά την ενηλικίωσή του. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου και φυλακίσθηκε για παράνομες πράξεις, εκεί όμως έμαθε και κάποια γράμματα. Έτσι αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά και τον ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου πασά Πασβάνογλου στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας, φίλου του Ρήγα Φεραίου. Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην αυλή του Αλή Πασά.

Στην αυλή του Αλή Πασά

Η πιο σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του Καραϊσκάκη θεωρείται η παραμονή του στην αυλή του Αλή Πασά, μέχρι που λιποτάκτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει, εκείνος του απάντησε: «Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο, αν για τίποτα ρίξε με στη λίμνη.» 

Ο γάμος και τα παιδιά του

Κατά την πρώτη παραμονή του στην αυλή του Πασά (το 1812 ), παντρεύτηκε την Εγκολπία (Γκόλφω) Ψαρογιαννοπούλου-Σκυλοδήμου , μια όμορφη γυναίκα από γνωστή οικογένεια αρματολών και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά. Το πρωτότοκο παιδί του, ο Δημήτριος (1820-1874), ήταν άξιος συνεχιστής του έργου του, αφού έγινε στρατιωτικός και πολέμησε σθεναρά τους Τούρκους.  Ακολούθησε η Πηνελόπη (κατόπιν σύζυγος του Ανδρέα Νοταρά, υπουργού του Όθωνα) και αργότερα γεννήθηκε η Ελένη και το τέταρτο παιδί του, ο Σπύρος (επίσης στρατιωτικός και πολιτικός, που διετέλεσε υπουργός στρατιωτικών). Μετά τον θάνατο του στρατηγού, την επιμέλεια των παιδιών του, ανέλαβαν ο ανηψιός του Μήτρος Σκυλοδήμος και ο Μήτρος Αγραφιώτης, το οποίο ζήτησε εγγράφως, μέσω της διαθήκης του («Να τας περιλάβουν οι δύο Μήτριδες, του Σκυλοδήμου και Αγραφιώτης», όπως χαρακτηριστικά έγραψε). Η σύζυγός του Γκόλφω, έφυγε από την ζωή το 1826, λίγο μετά την γέννηση του γιου της Σπύρου και έναν χρόνο πριν τον θάνατο του στρατηγού (το 1827), αφήνοντας πίσω της ορφανά, τα τέσσερα μικρά παιδιά της.

Η φυματίωση και η βοηθός του η Μαριώ

Στη δεύτερη διαμονή του ασχολήθηκε με το εμπόριο σφαγίων. Τα καλοκαίρια διέμενε οικογενειακά κοντά στην Καλαμπάκα. Από μικρός όμως υπέφερε από φυματίωση και τακτικά κατέφευγε σε γιατροσόφους αλλά και Έλληνες και ξένους γιατρούς. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης πήγε στα Επτάνησα για να συμβουλευθεί γιατρούς. Νοσοκόμα του και στην συνέχεια βοηθός και επιστήθια σύμβουλός του, ήταν η περίφημη Μαριώ, μία όμορφη νεοφώτιστη τουρκοκόρη, που την ανέλαβε από 8 χρονών και τον ακολουθούσε σε όλες τις μετακινήσεις και επιχειρήσεις του. Ο Καραϊσκάκης την βάπτισε Χριστιανή και την εμπιστευόταν όσο λίγους. Την έντυνε σαν άντρα αρματολό, για να μπορεί να την παίρνει κοντά του και την φώναζε Ζαφείρη. Αργότερα, η Μαριώ θεωρήθηκε ερωμένη του, πράγμα που δεν επιβεβαιώνεται από την επιστημονική έρευνα.

Φημολογία για τον θάνατό του

Ο Δημήτριος Αινιάν, γραμματέας του Καραϊσκάκη που έγραψε την βιογραφία του το 1833, αναφέρει τον τραυματισμό του αρχιστράτηγου και ότι ο Καραϊσκάκης πριν πεθάνει εμπιστεύτηκε στους Χατζηπέτρο και Γρίβα πως «...Λέγουν ότι εν παρόδω τρόπον τινά ανέφερε εις αυτούς ότι επληγώθη από το μέρος των Ελλήνων, ότι εγνώριζεν τον αίτιον και ότι, αν ήθελε ζήση, ήθελε τον κάμει γνωστόν και εις το στρατόπεδον». Δ. Αινιάν, Ο Καραϊσκάκης, σ.185.

Στο έργο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» του Ιωάννη Ζαμπέλιου, ο αρχιστράτηγος φέρεται να λέει προς τους Χατζηπέτρο και Γρίβα : «Αύριον αν είμαι ζωντανός ακόμη, ελάτε να σας πω έναν μυστικόν», αλλά σε υποσημείωση του βιβλίου του αναφέρει ότι το «μυστικό» αυτό παρεξηγήθηκε και ερμηνεύθηκε εσφαλμένως ως «δολοφονία από κάποιον Έλληνα».

Μόνο ένας συγγραφέας, αυτόπτης απομνημονευματογράφος, υποστήριξε επίμονα την εκδοχή της δολοφονίας. Η συντριπτική πλειονότητα των πρωτογενών πηγών, μεταξύ των οποίων επίσης αυτόπτες, δέχεται ότι ο Καραϊσκάκης πυροβολήθηκε από Τούρκους. Από τους νεώτερους συγγραφείς ο Γιάννης Βλαχογιάννης υποστήριξε ότι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος οργάνωσε την δολοφονία του Καραϊσκάκη. Την γνώμη του υιοθέτησαν οι Δημήτρης Φωτιάδης και Δημήτρης Σταμέλος. Ο Γιάννης Κορδάτος διερωτάται αν «Οι Τούρκοι τον πυροβόλησαν ή κάποιος Έλληνας όργανο του Κιουταχή ή του Κόχραν»[33]. Οι Αναστάσιος Ορλάνδος, Μέντελσον-Μπαρτόλντι, Κωνσταντίνος Ράδος,  Απόστολος Βακαλόπουλος, Κυριάκος Σιμόπουλος, και Χρήστος Λούκος πιστεύουν ότι πυροβολήθηκε από Τούρκους. Οι Τρικούπης (που εκφώνησε τον επικήδειο), Παπαρρηγόπουλος, Κόκκινος και πλείστοι άλλοι δεν ασχολούνται με το θέμα. Παραθέτουμε τέλος την τραγική προειδοποίηση του Κολοκοτρώνη : «Μανθάνω, ότι εμβαίνεις εις τους ακροβολισμούς… αυτό δεν είναι έργο ιδικόν σου». 

Η διαθήκη του 

Η χειρόγραφη διαθήκη του

Ο Καραϊσκάκης μια μέρα πριν φύγει από την ζωή, είχε καταλάβει ότι ήταν βαριά πληγωμένος και ότι ο θάνατός του πλησίαζε. Έκατσε και έγραψε την χειρόγραφη διαθήκη του, μέσω της οποίας αποκαταστούσε τα παιδιά του και διάφορους συνεργάτες του. Η ακριβής διατύπωση ήταν η εξής: 

Βέβαια, παρά την επιθυμία του στρατηγού να δοθούν στις κόρες του 30.000 γρόσια, υπάρχουν φήμες που αναφέρουν ότι δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια τους τα χρήματα αυτά. Με δεδομένο ότι τα τέσσερα παιδιά του έμειναν ορφανά πολύ νωρίς, αφού έχασαν και τους δύο γονείς τους (η μητέρα τους η Γκόλφω είχε ήδη φύγει έναν χρόνο πριν τον Καραϊσκάκη), την προστασία τους είχε αναλάβει ο ξάδερφός τους Μήτρος Σκυλοδήμος, συνεπώς βρίσκονταν σε άθλια οικονομική κατάσταση. Για τον λόγο αυτό, το 1828, από το νησί Κάλαμος στο οποίο διέμεναν (πλησίον της Λευκάδας), έστειλαν διάφορες επιστολές στον τότε νεοδιορισθέντα κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας του να τους ενισχύσει οικονομικά. Το αίτημά τους στις επιστολές ήταν εν ολίγοις το εξής: 

Οι επιστολές τους δεν είχαν καμία θετική απάντηση από την κυβέρνηση του Καποδίστρια και τα τρία παιδιά του Καραϊσκάκη (πλην του Δημήτρη, που ήταν στο εξωτερικό) τις έστειλαν στον Μήτρο Σκυλοδήμο για να τις παραδώσει αυτός, με την ελπίδα ότι θα κατάφερνε κάτι καλύτερο. 

Η ανακομιδή των οστών του και η εγκληματική απώλειά τους

Τον Απρίλιο του 1835, οχτώ χρόνια μετά τον θάνατο και την ταφή του Καραϊσκάκη, με Βασιλικό Διάταγμα του Όθωνα, έγινε η ανακομιδή των οστών του, από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Σαλαμίνας. Κάποιο μέρος τους παρέμεινε στον Άγιο Δημήτριο, ενώ τα περισσότερα, μεταφέρθηκαν με ειδική πομπή στην περιοχή του Φαλήρου στον Πειραιά και τοποθετήθηκαν με συνακόλουθη πένθιμη πομπή σε ένα μνημείο, το οποίο ήταν κοντά στο σημείο όπου είχε τραυματιστεί θανάσιμα ο στρατηγός. Στην τελετή παραβρέθηκαν ο Βασιλιάς Όθωνας, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, πρεσβευτές από άλλες χώρες, τα τρία μικρότερα παιδιά του και πλήθος κόσμου.

Μετά το πέρας της τελετής, ο Βασιλιάς Όθωνας έθεσε υπό την κηδεμονία του τις δύο κόρες του Καραϊσκάκη, ενώ έδωσε και προίκα 500 στρέμματα και 6.000 δραχμές στην Πηνελόπη, για να παντρευτεί τον Ανδρέα Νοταρά.

Δυστυχώς, 133 χρόνια μετά, κατά την διάρκεια της δικτατορίας το 1968, ο τότε δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης, έδωσε εντολή να ανακατασκευαστεί πλήρως το μνημείο, χωρίς όμως να δοθούν ιδιαίτερες πληροφορίες στους μηχανικούς, για την ύπαρξη των οστών του Καραϊσκάκη, καθώς και άλλων σημαντικών αγωνιστών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα οστά του στρατηγού, κατά πάσα πιθανότητα πετάχτηκαν στην θάλασσα, ενώ ακόμα και σήμερα δεν έχουν δοθεί πειστικές απαντήσεις για τον τρόπο που χάθηκαν. Το κενό αυτό μνημείο διατηρείται μέχρι τις μέρες μας και βρίσκεται σε μια πλατεία δίπλα από το ομώνυμο στάδιο Καραϊσκάκη, μέσω του οποίου αποδίδεται τιμή στον μεγάλο αγωνιστή της ελληνικής επανάστασης. 

Αθυροστομία

Ο Καραϊσκάκης ήταν γνωστός για τις βωμολοχίες που χρησιμοποιούσε αδιακρίτως· ακόμη και για την οικογένειά του και τον ίδιο. Ιδιαίτερα την περίοδο της Επανάστασης οι ύβρεις που εκτόξευε εναντίον των στρατιωτικών του αντιπάλων, των Μουσουλμάνων εκπροσώπων της Οθωμανικής εξουσίας, δήλωναν την ανατροπή της μέχρι τότε τάξης πραγμάτων, της κοινωνικής ιεραρχίας που βασιζόταν στην ανωτερότητα των Μουσουλμάνων επί των Χριστιανών ζιμμήδων, και το αίσθημα ανωτερότητας που η εθνική ιδέα και η συμμετοχή στην Επανάσταση χάριζαν στους πολεμιστές απέναντι στους μέχρι πρότινος κοινωνικά ανώτερους τους αντιπάλους τους.

Η μάχη της Αλαμάνας ήταν μια από τις πολεμικές εμπλοκές της Επανάστασης του '21, με νικηφόρα έκβαση για τους Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων. Η μάχη έγινε στις 23 Απριλίου 1821 (ή στις 22 του μήνα, κατά μερικούς απομνημονευματογράφους) και σε αυτή πληγώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος, όπου τελικά βρήκε μαρτυρικό αλλά και ηρωικό θάνατο, αφού εκτελέστηκε βάναυσα από τον Οθωμανό διοικητή Ομέρ Βρυώνη.

Τα γεγονότα πριν τη μάχη

Μετά την εξέγερση των Ελλήνων, οι πασάδες Ομέρ Βρυώνης και Κιοσέ Μεχμέτ στάλθηκαν από τον Χουρσίτ Πασά με 9.000 άνδρες από τα Ιωάννινα για να καταπνίξουν την επανάσταση που είχε ξεσπάσει στην Πελοπόννησο. Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Δημήτριος Ξηρός ή Πανουργιάς και ο Γιάννης Δυοβουνιώτης, με περίπου 1.500 αρματολούς, συμφώνησαν να καταληφθούν οι δύο δρόμοι που οδηγούσαν, ο πρώτος στη Λοκρίδα και στη Βοιωτία και ο δεύτερος στη Φωκίδα. Οι δυνάμεις τους χωρίστηκαν: ο Δυοβουνιώτης κατέλαβε με 400 άνδρες τη γέφυρα του Γοργοποτάμου και ο Πανουργιάς με 600 κατευθύνθηκε στο χωριό Μουσταφάμπεη και τη Χαλκωμάτα. Ο Διάκος με περίπου 500 άνδρες ανέλαβε να υπερασπιστεί τη γέφυρα της Αλαμάνας και τα Πουριά, απ'όπου περνούσε ο δρόμος που οδηγούσε στις Θερμοπύλες. Στους έμπιστούς του, Καλύβα και Μπακογιάννη ανέθεσε τη φύλαξη της γέφυρας με λίγους άνδρες, ενώ ο ίδιος οχυρώθηκε στη Δαμάστα που δέσποζε στη ράχη, για να ελέγχει το δρόμο.

Η μάχη της Αλαμάνας

Μετά τη σφοδρή επίθεση που δέχτηκαν οι Έλληνες από το στράτευμα του Ομέρ Βρυώνη το σώμα του Δυοβουνιώτη υποχώρησε μπροστά στην τεράστια δύναμη του εχθρικού πεζικού και ιππικού, ενώ το σώμα του Πανουργιά αναγκάστηκε μετά από αρκετή αντίσταση να καμφθεί και να υποχωρήσει, ιδίως μετά το σοβαρό τραυματισμό του ίδιου του Πανουργιά που μαχόταν στη πρώτη γραμμή. Η αντίσταση όμως στην Αλαμάνα, εναντίον των ανδρών του Κιοσέ Μεχμέτ, εξακολουθούσε.  Ο Διάκος, βλέποντας ότι λιγόστευε η δύναμη των μαχητών πάνω στη γέφυρα, έτρεξε σε βοήθεια. Οι ηρωικοί Καλύβας και Μπακογιάννης κλείστηκαν σε ένα χάνι κοντά στη γέφυρα για να απασχολήσουν τους εχθρούς. Βλέποντας οι άνδρες του Διάκου, που ήταν πια 50 ή 10, ότι δεν ωφελούσε πλέον η παραπέρα αντίσταση, προσπάθησαν να τον πείσουν να υποχωρήσουν. Αυτός όμως συνέχισε απτόητος να πολεμάει και τελικά τραυματίστηκε και συνελήφθη από πέντε Αλβανούς.  

Διακόσιοι Έλληνες σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, ενώ ο δρόμος για τη Βοιωτία ήταν πλέον ελεύθερος για τους Τούρκους. 

Ο θάνατος του Διάκου

Ο Αθανάσιος Διάκος είχε πληγωθεί στον ώμο και το γιαταγάνι του είχε σπάσει κατά τη μάχη. Στη Λαμία (τότε Ζητούνι) όπου μεταφέρθηκε εξέπληξε τους πασάδες με το θάρρος του, μάλιστα ο Ομέρ Βρυώνης εντυπωσιάστηκε τόσο που θέλησε να τον προσλάβει στην υπηρεσία του και του έταξε να τον κάνει αξιωματικό στο στρατό του. Ο Διάκος αρνήθηκε απαντώντας: "Ούτε σε δουλεύω πασά, ούτε σ'ωφελώ κι αν σε δουλέψω". Ο Βρυώνης τότε προσφέρθηκε να του σώσει τη ζωή αν αλλαξοπιστούσε και ασπαζόταν το Ισλάμ. Ο Διάκος απάντησε: 

Τότε ο Βρυώνης τον απείλησε πως θα τον εξοντώσει, αλλά ο γενναίος Διάκος απάντησε πάλι: "Η Ελλάς έχει πολλούς Διάκους". Αναφέρεται ότι ο πασάς, λόγω του ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Διάκο, τον οποίο γνώριζε από προηγούμενη θητεία και των δυο τους στην υπηρεσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, έψαχνε τρόπο να τον διασώσει από την εκτέλεση, ωστόσο ένας Τούρκος προύχοντας ονόματι Χαλήλ Μπέης που ήταν παρών σε συνομιλία μεταξύ Ομέρ Βρυώνη και Κιοσέ Μεχμέτ (ιεραρχικά ανώτερος του Βρυώνη) έπεισε τον δεύτερο πως ο Έλληνας οπλαρχηγός θα έπρεπε να θανατωθεί, αφού είχε εξοντώσει -σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του προύχοντα- πολλούς τοπικούς Οθωμανούς παράγοντες. Αποφασίστηκε τότε, οριστικά, να επιβληθεί στον αιχμάλωτο Έλληνα οπλαρχηγό η θανατική ποινή με ανασκολοπισμό, για παραδειγματισμό. Όταν η ποινή ανακοινώθηκε (ή όταν εκτελούνταν) στον Διάκο, εκείνος, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, είπε: 

Οι Τούρκοι προχώρησαν στην εκτέλεση του Έλληνα επαναστάτη, για να επιτείνουν, μάλιστα τον αργό του θάνατο, τοποθέτησαν τον φρουρούμενο θανατοποινίτη απέναντι από τον ήλιο, ενώ μπροστά του σκόρπισαν τα κομμένα κεφάλια των νεκρών συναγωνιστών του. Ώρες αργότερα, ο Διάκος έλεγε στους γηγενείς Τούρκους να δώσουν τέλος στο μαρτύριό του με μία σφαίρα, κάτι που φαίνεται ότι τελικά πραγματοποίησε ένας διερχόμενος Αλβανός ή αθίγγανος, ο οποίος τον λυπήθηκε. Μετά το θάνατο του Διάκου, οι Τούρκοι μάζεψαν τα κομμένα κεφάλια και μαζί με τη σορό του νεκρού τα πέταξαν σε παρακείμενο ρέμα. Αργότερα, μερικοί Έλληνες φρόντισαν να καθαρίσουν το νεκρό του Διάκου από τα απορρίμματα γύρω του και αφού αφαίρεσαν το σουβλί, έθαψαν το σώμα του εκεί κοντά.

Αποτέλεσμα της μάχης

Η Μάχη της Αλαμάνας. Λιθογραφία. Αλέξανδρος Ησαΐας.

Αν και στη μάχη της Αλαμάνας οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους, η πεισματική αντίστασή τους και ιδίως ο μαρτυρικός και ηρωικός θάνατος του Αθανάσιου Διάκου έδωσε δύναμη στους Έλληνες να συνεχίσουν τον αγώνα και έπλασε έναν από τους πρώτους ηρωικούς θρύλους της Ελληνικής Επανάστασης.

Η κοντινή τοποθεσία με τις Θερμοπύλες και η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων και του Διάκου, σαφώς αριθμητικά λιγότερων των Τούρκων, φέρνει μάλιστα παραλληλισμό με την ιδιαίτερα γνωστή μάχη των Σπαρτιατών υπό τον Λεωνίδα ενάντια τους Πέρσες.

Εγκλήματα πάθους, ζήλειας και παράνοιας. Πολλές φορές το ίδιο το πάθος και η τοξική εμμονή με τον ή την σύντροφό τους όπλισε τα χέρια των δραστών, οι οποίοι εν βρασμώ ψυχής προχώρησαν σε δολοφονίες που μετά μετάνιωσαν. Άλλες φορές, όμως, τα εγκλήματα αυτά ήταν προμελετημένα, αποτέλεσμα αγανάκτησης και θυμού που «κόχλαζε» μέσα στην ψυχή των δραστών.

Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού των ερευνών και η «ηθοποιία» των δραστών, οι οποίοι χρησιμοποίησαν πολλές φορές τα ΜΜΕ ως βήμα προβολής της δήθεν αθωότητάς τους, είναι κοινός παράγοντας σε πολλά από αυτά τα εγκλήματα.

Τέτοια ειδεχθή εγκλήματα δεν συνέβησαν μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Βασίλης Λυμπέρης, Παναγιώτης Φραντζής, Γιώργος Σκιαδόπουλος, Δάνος Μουρατίδης, Θάνος Σχοινάς, Κάτια Γιαννακοπούλου, Νικόλαος Γκεσόπουλος, Θανάσης Αρβανίτης, Γιάννης Κατσιλάμπρος, Θεοδώρα Καρβελά: αυτοί είναι δράστες που δολοφόνησαν συζύγους ή συντρόφους και συγκλόνισαν την ελληνική κοινή γνώμη.

Το 1972, ο Βασίλης Λυμπέρης καταστρώνει σχέδιο, προκειμένου να αφανίσει την οικογένειά του. Σημειώνεται ότι έναν χρόνο πριν, η σύζυγός του είχε κάνει διαθήκη άφηνε όλη την περιουσία της στα παιδιά της, γεγονός που εξόργισε τον Λυμπέρη. Τα ξημερώματα της 4ης Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, ο Βασίλης Λυμπέρης αδειάζει μπιτόνια με βενζίνη στο σπίτι και βάζει φωτιά.

 Προτού θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του, είχε πάει στον κινηματογράφο, με σκοπό, όπως υποστήριξε, να φύγει από το μυαλό του το φονικό. Ωστόσο, όντας αποφασισμένος, καίει τη γυναίκα, τα παιδιά και την πεθερά του. Ο 27χρονος, τότε, Βασίλης Λυμπέρης, καταδικάζεται σε θανατική ποινή.  Έτσι, την Παρασκευή, 25 Αυγούστου, 1972, στις 05:49 τα ξημερώματα εκτελείται στη θέση «Δύο Αοράκια» Νέας Αλικαρνασσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν ο τελευταίος κατάδικος που υποβλήθηκε στην εσχάτη των ποινών στην Ελλάδα.

Σε έναν κάδο σκουπιδιών, στην οδό Αιλιανού 12, στα Κάτω Πατήσια, βρέθηκε τεμαχισμένη στις 25 Ιουνίου 1987 η 18χρονη Ζωή Γαρμανή. Τα τεμαχισμένα μέλη της νεαρής είχε βρει στον κάδο απορριμμάτων ένας συλλέκτης, ο Κώστας Βουζίκας, ο οποίος έψαχνε, όπως είχε πει, για γραμματόσημα. Το κεφάλι της κοπέλας βρέθηκε σε άλλο σημείο, επί της οδού Αχαρνών και Πιπίνου.

Ο 27χρονος τότε σύζυγός της Παναγιώτης Φραντζής, τότε φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και πλασιέ, δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι σκότωσε τη γυναίκα του, αλλά υποστήριξε ότι η σύζυγός του είχε τραυματισθεί μετά από έντονο καβγά. «Έσπρωξα τη Ζωή, η οποία έπεσε πάνω στην ντουλάπα και εκεί άφησε την τελευταία της πνοή. Φοβήθηκα και, προκειμένου να αποφύγω τις συνέπειες, τεμάχισα το πτώμα της», είχε πει. Ωστόσο, ο ιατροδικαστής στην έκθεσή του είχε υποστηρίξει τότε ότι η κοπέλα έφερε ίχνη στραγγαλισμού. Το κίνητρο ήταν η παθολογική ζήλια του Παναγιώτη Φραντζή, ο οποίος παραδόθηκε μόνος του στις αρχές, όταν βρέθηκαν τα τεμαχισμένα μέλη. Σήμερα είναι ελεύθερος.

Ήταν η πρώτη φορά που φωτογραφίες από ένα τόσο φρικτό έγκλημα έγιναν πρωτοσέλιδο στις ελληνικές εφημερίδες.

«Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Όταν μου είπε πως θα χωρίζαμε, λίγες ημέρες πριν παντρευτούμε, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου», είχε πει ο 23χρονος Γιώργος Σκιαδόπουλος, ο ναυτικός που δολοφόνησε την 30χρονη Ελληνοαμερικανίδα Τζούλι Μαρί Σκάλι.

Στις 8 Ιανουαρίου 1999 ο Σκιαδόπουλος στραγγάλισε το πρώην μοντέλο, έκοψε το κεφάλι, έβαλε το σώμα σε μια βαλίτσα και το πέταξε σε λίμνη της Καβάλας. Μάλιστα, έκοψε το κεφάλι της αρραβωνιαστικιάς του με πριόνι, επειδή δεν χωρούσε στη βαλίτσα, και το πέταξε για να μη βρεθεί ποτέ. Χαρακτηριστικό του σφοδρού έρωτα που έτρεφε για την Αμερικανίδα ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, το γεγονός ότι παράτησε την καριέρα του, για να εξασκήσει το επάγγελμα του οδηγού ταξί, ώστε να είναι συνεχώς κοντά της. Για 18 μέρες ο μηχανικός του εμπορικού ναυτικού προσπαθούσε να κρύψει το φοβερό του έγκλημα. Μάλιστα, έβγαινε τότε στα τηλεοπτικά κανάλια από το κέντρο της Αθήνας και εκλιπαρούσε να τον βοηθήσουν να βρεθεί η σύντροφός του.

«Όλα έγιναν μηχανικά… σαν να μην ήμουν εγώ..». Με αυτόν τον ισχυρισμό ο 23χρονος Δάνος Μουρατίδης προσπαθούσε να πείσει την έδρα του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης, ότι βρισκόταν εν βρασμώ την ώρα που στραγγάλιζε την Κική Κούσογλου. Την 20χρονη καλλονή της Βέροιας, που όταν ανακοίνωσε στον σύντροφο της ότι θέλει να χωρίσουν, εκείνος θόλωσε.

Όταν στις 11 Αυγούστου 2005 η Κική Κούσογλου εξαφανίστηκε μυστηριωδώς , ο Δάνος Μουρατίδης δήλωνε με πείσμα ότι αγνοούσε το πού μπορεί να βρίσκεται. Συμμετείχε στις έρευνες της Αστυνομίας και ήλπιζε να βρεθεί και να είναι καλά. Ακόμα και στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη «Φως στο Τούνελ», ο σύντροφος της Κικής δήλωνε συντετριμμένος από την εξαφάνιση της.

Η ζήλεια και η «μαγκιά» τον οδήγησαν στο να στραγγαλίσει την όμορφη Κική την ώρα που κοιμόταν, να θάψει το πτώμα της και να παίζει τον ανήσυχο φίλο… Ο Δάνος Μουρατίδης καταδικάστηκε σε ισόβια ενώ ο ξάδελφος που τον βοήθησε στην ταφή του πτώματος, σε φυλάκιση τεσσάρων χρόνων.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2008 ο καθηγητής μουσικής Γιάννης Κατσιλάμπρος ομολογεί ότι σκότωσε τη σύζυγό του Παναγιώτα Μαζαράκη. Νωρίτερα προσποιούνταν τον δυστυχισμένο σύζυγο.

Υποστήριξε πως μετά από έναν καβγά με τη σύζυγό του, την χτύπησε με ένα ηλεκτρικό σίδερο στο κεφάλι και στη συνέχεια, αφού το θύμα σωριάστηκε στο πάτωμα, της έβγαλε τα ματωμένα ρούχα, έπλυνε το σώμα της στην μπανιέρα και την τύλιξε με δύο σακούλες και ένα σεντόνι. Δοκίμασε να τη θάψει, στο φρεάτιο του ασανσέρ και μετά κάτω από το σπίτι του σκύλου, στο σπίτι τους. Τελικά έβαλε το πτώμα της στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου και το πέταξε σε κάδο σκουπιδιών στην Παιανία, αλλά λίγες ώρες αργότερα επέστρεψε, πήρε ξανά τη σορό και την μετέφερε δίπλα στο σπίτι τους, στο πάρκο Πικιώνη, όπου την έθαψε και σκέπασε τον αυτοσχέδιο τάφο με τσιμέντο και πέτρες.

Στην απολογία του στο δικαστήριο, ο δράστης με λυγμούς, είχε πει: «Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Τον μισώ, δεν αντέχω που τον βλέπω στον καθρέφτη», για να υποστηρίξει στη συνέχεια πως η σύζυγος του αμφισβήτησε την πατρότητα της κόρης τους, γεγονός που τον έκανε να θολώσει. «Με έθιξε, έθιξε τον ανδρισμό μου. Τώρα, εκ των υστέρων, καταλαβαίνω πως το είπε για να με τρελάνει» είπε ο 42χρονος και επισήμανε πως η Παναγιώτα τον απείλησε με μαχαίρι. Ο δράστης είχε καταδικαστεί σε 20 χρόνια κάθειρξη, αλλά το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου και αποφυλακίστηκε πρόσφατα, στα επτά χρόνια.

Η 25χρονη αεροσυνοδός Μόνικα Κωνσταντινίδου, στις 8 Αυγούστου 2013 στέλνει μήνυμα στον πατέρα του 20χρονου πρώην συντρόφου της Θάνου Σχοινά. «Παρακαλώ, κάντε κάτι με το γιο σας. Δεν με αφήνει σε ησυχία. Όπου κι αν πάω, είναι πίσω μου. Σας παρακαλώ μαζέψτε τον. Φοβάμαι!». Δύο μέρες μετά η 25χρονη αεροσυνοδός έπεφτε νεκρή από τα χέρια του. Ομολόγησε πέντε ημέρες μετά υποδεικνύοντας στους αστυνομικούς το σημείο που είχε πετάξει το πτώμα της. Όταν του ζήτησε να χωρίσουν τον τύφλωσαν η ζήλεια και το πάθος του.

Ο δράστης υποστήριξε ότι ο θάνατος της φίλης του οφείλεται σε ατύχημα. Την έπεισε το μοιραίο βράδυ να τον ακολουθήσει στο σπίτι ενός εξαδέλφου του έξω από τη Θεσσαλονίκη σε μια προσπάθεια να ξαναζεστάνουν τη σχέση τους. Κάποια στιγμή είδε στο κινητό της τηλέφωνο ένα μήνυμα από άλλον άνδρα και η ζήλεια τον θόλωσε.

Ισχυρίζεται πως την χαστούκισε δυνατά, έχασε την ισορροπία της και πέφτοντας χτύπησε στο κεφάλι. Όταν διαπίστωσε πως είναι νεκρή φοβήθηκε και την μετέφερε με το αυτοκίνητο του έξω από τη Θεσσαλονίκη στην εθνική οδό Αθηνών- Θεσσαλονίκης στο ύψος της εξόδου προς τους Ευζώνους. Εκεί, σε μια δύσβατη περιοχή εξαφάνισε το πτώμα της. Για την υπόθεση κατηγορήθηκαν και οι γονείς του δράστη για ψευδομαρτυρία, γιατί ενώ γνώριζαν λεπτομέρειες τις απέκρυψαν από τις αρχές, στήνοντας το σκηνικό της εξαφάνισης του. Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι ο θάνατος της Μόνικας οφείλεται σε στραγγαλισμό. Καταδικάστηκε σε ισόβια.

Ένα άλλο πρωτοφανές έγκλημα συνέβη στις 3 Αυγούστου 2008 στο Βούρβουλο Σαντορίνης. Ο 31χρονος Θανάσης Αρβανίτης  σκοτώνει με μαχαίρι την 25χρονη σύντροφό του Αδαμαντία Κάρκαλη και στη συνέχεια την αποκεφαλίζει! Αστυνομικοί προσπαθούν  να τον σταματήσουν, αλλά ο δράστης εκτός ελέγχου τραυματίζει  τρία άτομα προτού συλληφθεί και ο ίδιος τραυματισμένος.

Ο δράστης εργαζόταν ως μάγειρας σε κατάστημα στο Ημεροβίγλι, σκότωσε μετά από λογομαχία με μαχαίρι την 25χρονη σύντροφό του, δασκάλα στο Ακρωτήρι, από τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια την αποκεφάλισε και περιφερόταν στο χωριό με το κεφάλι και το μαχαίρι στα χέρια! Όταν έφθασαν οι αστυνομικοί, ο 31χρονος  προσποιήθηκε ότι ήθελε να παραδοθεί και πλησίασε τον αστυνομικό που ήταν έξω από το περιπολικό και τον σημάδευε, αλλά ξαφνικά του επιτέθηκε με το μαχαίρι, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει στο στόμα. Ο αστυνομικός πυροβόλησε και τραυμάτισε τον δράστη. Ο 31χρονος ακόμη και τραυματίας πήρε το περιπολικό παρέσυρε και τραυμάτισε δύο γυναίκες γιατρούς, και σταμάτησε όταν οι αστυνομικοί εμβόλισαν το όχημα. Προτού σκοτώσει την 25χρονη σύντροφό του, την οποία ζήλευε παθολογικά, ο δράστης σκότωσε το σκύλο της και τον πέταξε στο δρόμο.

Τέλος καλοκαιριού του 2012, δολοφονείται ο 52χρονος ιερέας Αθανάσιος Αυγερόπουλος στην Ηλεία. Η εξιχνίαση της υπόθεσης αποκάλυψε ένα έγκλημα πάθους που είχε στόχο και την περιουσία του ιερωμένου. Δράστες η 43χρονη παπαδιά Θεοδώρα Καρβέλα, η οποία μαζί με τον 41χρονο εραστή της Νίκο Παναγόπουλο -γνωστό του ιερέα- δολοφόνησαν τον 52χρονο. Το εντυπωσιακό είναι πως είχαν σκηνοθετήσει με κάθε λεπτομέρεια τη δολοφονία, ωστόσο αυτές οι λεπτομέρειες τους πρόδωσαν.

Τελικά από την ανάκριση αποδείχθηκε πως η 43χρονη έκανε εξωσυζυγικές σχέσεις αναζητώντας τον άνθρωπο που θα δολοφονούσε τον σύζυγο της, προκειμένου η ίδια να κληρονομήσει την περιουσία του.

Με την ερωτική της σαγήνηείχε κατορθώσει να πείσει τον εραστή της να διαπράξει το έγκλημα. Η παπαδιά έπεισε τον Ιερέα να κατέβουν στο χωριό της στην Ηλεία. Το σημείο που είχε επιλέξει για την εκτέλεση απείχε από τους κοντινούς Κρουνούς όπου ζούσε ο εραστής της.

Πλησιάζοντας εκεί, είπε στον ιερέα να σταματήσει για να κάνει τη φυσική ανάγκη της. Ο δράστης πλησίασε και πυροβόλησε τον παπά με ένα κυνηγετικό όπλο. Η παπαδιά του είχε εξηγήσει ότι θα το κάνουν να φανεί σαν ληστεία. Θα πήγαινε σε τράπεζα να κάνουν ανάληψη χρημάτων και ότι δήθεν τους ακολούθησε ο δράστης για να τους ληστέψει. Αυτό ισχυρίστηκε στους αστυνομικούς όταν… σοκαρισμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Κρέστενας.

Ένα ακόμη έγκλημα πάθους ανάμεσα σε παράνομους εραστές εξελίχθηκε στις 7 Απριλίου 2015 στη Σαλαμίνα. Ο 35χρονος λιμενικός, που υπηρετούσε στην ομάδα υποβρυχίων καταστροφών, και ήταν οδηγός υψηλόβαθμου αξιωματικού του σώματος πυροβόλησε εν ψυχρώ την 44χρονη ερωμένη του, γνωστή οδοντοτεχνίτη του νησιού, και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, μέσα στο αυτοκίνητό της που ήταν στο γκαράζ του σπιτιού του.

Αιτία της πράξης του η επιμονή της άτυχης γυναίκας να διακόψουν την παράνομη σχέση τους. Οι δύο εραστές, βρίσκονταν νεκροί για αρκετή ώρα στο εσωτερικό του αυτοκίνητου, πριν τους εντοπίσει, η σύζυγος του 35χρονου. Οι δυο τους εδώ για πολύ καιρό διατηρούσαν κρυφή εξωσυζυγική σχέση (ήταν και οι δύο παντρεμένοι). Ωστόσο, ήταν μία σχέση που χαρακτηρίζονταν από πολλές εντάσεις, χωρισμούς και επανασυνδέσεις. Κατέληξε στο έγκλημα και την αυτοχειρία.

Ήταν ο Θεός της, το Άλφα και το Ωμέγα της. Η εξάρτησή της ήταν απόλυτη. Έτσι, όταν ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος Ελευθεριάδης έβαλε τέλος στην ερωτική τους σχέση, εκείνη δεν άντεξε.

Ήταν 22 Ιουλίου 1997, όταν η Κάτια Γιαννακοπούλου βρέθηκε έξω από το σπίτι του στην Αθήνα, σε μία ύστατη προσπάθεια να του μιλήσει. Όταν εκείνος εμφανίστηκε, της γύρισε την πλάτη, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν. Χωρίς να το σκεφτεί έβγαλε από την τσάντα της το όπλο και άρχισε να τον πυροβολεί μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες. Αυτός ήταν ο επίλογος μιας ιστορίας πάθους, που ξεκίνησε από την ανάγκη της Κάτιας Γιαννακοπούλου να βρει έναν πνευματικό.

«Αν ήταν δυνατόν να τον αναστήσω με πέντε φιλιά ποτισμένα από το αίμα της μετανιωμένης μου καρδιάς θα το είχα ήδη κάνει (…) Ο μεγαλύτερος τιμωρός, ο πιο αυστηρός εισαγγελέας είναι ο εαυτός μου. Αναρωτιέμαι μόνο ποια τιμωρία σκληρότερη μπορεί να μου επιβάλει η δικαιοσύνη από αυτήν που επέβαλα εγώ στον εαυτό μου σκοτώνοντας με τα ίδια μου τα χέρια τον επίγειο θεό μου», είχε πει αργότερα ενώπιον του ανακριτή.

Όπως η ίδια είχε καταθέσει, γοητεύθηκε από τον ιερωμένο, αν και οι σχέσεις τους ήταν πάντα τυπικές. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που ο Άνθιμος της ζήτησε να τον επισκεφτεί: «Μια μέρα με κάλεσε σπίτι του, όπου μιλήσαμε για πολλά, κυρίως γύρω από τη θρησκεία και την Εκκλησία. Αμέσως μετά άρχισε να μου μιλάει για τον έρωτα. Εκείνη την ώρα με φίλησε για πρώτη φορά και μάλιστα αυτό το φιλί στο στόμα κράτησε για πολλή ώρα».

Την επομένη, η Γιαννακοπούλου πήγε στον αρχιμανδρίτη και του εξομολογήθηκε όλα όσα είχαν γίνει μεταξύ τους την προηγούμενη ημέρα, σαν να μιλούσε για κάποιον τρίτο. Εκείνος της απάντησε: «είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες».

Το γυαλί ράγισε, όταν ο αρχιμανδρίτης μετακόμισε στην Αγγλία. Αντιλαμβανόμενη τί συνέβαινε, η Κάτια Γιαννακοπούλου άρχισε να ηχογραφεί τις αραιές, πια ερωτικές τους συναντήσεις για να μπορεί αργότερα να τον απειλεί, ενώ οι καυγάδες τους ήταν πλέον ιδιαίτερα έντονοι. Η Κάτια Γιαννακοπούλου καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, ενώ αποφυλακίστηκε μετά από 16 χρόνια κάθειρξης.

Έγκυος στον όγδοο μήνα της ήταν η 25χρονη Ουκρανή Ελένα Σατούλοβα, όταν δολοφονήθηκε από τον 24χρονο γεωργιανό σύντροφό της Χριστοφόρ Παρασκευόφ το Δεκέμβριο του 2004 στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.

Ένας οικογενειακός καβγάς ήταν αρκετός για τον Γεωργιανό να σφάξει την άτυχη γυναίκα μέσα στο διαμέρισμά τους. Στη συνέχεια τεμάχισε το πτώμα, κόβοντας το κεφάλι και τα χέρια της, τα οποία πέταξε στον Αλιάκμονα και μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί. Στόχος του ήταν να εξαφανίσει καθετί αναγνωρίσιμο (δακτυλικά αποτυπώματα και πρόσωπο), για να μη βρεθούν ποτέ τα στοιχεία ταυτότητας του θύματος.

Το υπόλοιπο σώμα, που μετέφερε μέσα σε σακούλες σκουπιδιών, πέταξε σε χωματερή του Αιγινίου Πιερίας, όπου το βρήκαν τυχαία δύο Ρουμάνοι που έμεναν κοντά και ειδοποίησαν την αστυνομία. Ο αλλοδαπός εντοπίστηκε και συνελήφθη, καθώς συγγενείς του που έμεναν στην Κατερίνη αποκάλυψαν τη σχέση του με την 25χρονη. Ο ίδιος ομολόγησε αποκαλύπτοντας ότι κίνητρο του εγκλήματος ήταν μια διαφωνία που είχε με τη σύντροφό του.

Πανσέληνος θα πραγματοποιηθεί στις 24 Απρίλιου, 2024, στις 4°  του Σκορπιού, στον 9 οίκο, στις 2:48:44 π.μ. μετά από μια πολύ ισχυρή έκλειψη Ηλίου στον Κριό.

Η πανσέληνος αυτή, μεταφέρει την ένταση και το δράμα, καθώς τετραγωνίζει τον Πλούτωνα στην 2° του Υδροχόου και τον ωροσκόπο της πανσελήνου!!! Κυβερνάται από τον Άρη και προβλέπει μεγάλες αστραπές και βροντές καθώς και ίσως και ένα μεγάλο σεισμό.

Το σενάριο αυτό επιδεινώνεται ιδιαίτερα από τις ευθυγραμμίσεις Μαΐου, στην νέα σελήνη Μάιου.

Δημιουργεί πόλεμο, αναταραχές, σφαγές, αιχμαλωσία και προδοσία.

Αυτή η Πανσέληνος θα μπορούσε να σημαίνει ένα είδος ανάφλεξης, αλλά ενεργοποιεί εκ νέου τα αποτελέσματα της Ολικής Έκλειψης Ηλίου. Κυβερνά και θέματα 6 οίκου.

Λόγω των τετραγώνων του Πλούτωνα με την Σελήνη και τον Ήλιο, Συμβολίζει την δημιουργία μεγάλων εντάσεων και εκρηκτικών γεγονότων, στο επίκεντρο μιας κρίσης.

Η Ανθρωπότητα σε μια κατάσταση αποδιοργάνωσης.

Η πανσέληνος τετραγωνίζει τον Ήλιο, τον Πλούτωνα και Ωροσκόπο της αλλά και το Part of Fortune στον Λέοντα.

Την τύχη της την ορίζει η ανθρωπότητα, όχι οι εξουσίες.

Στην όποια περίπτωση οι διπλωματικές σχέσεις τείνουν να είναι είναι αρκετά εύθραυστες και κυρίως επικίνδυνες, όπως η οικονομία και η πολιτική.

Γνωστόν , ότι το ζώδιο αυτό συνδέεται με την χειραγώγηση και εκφράζει την ύπουλη και σκοτεινή φύση του για άλλη μια φορά.

Η πανσέληνος θα ξεσκεπάσει μυστικά, θα ρίξει νέο φως, ανιχνεύοντας τις εγκληματικές συνωμοσίες, την συγκάλυψη εγκληματικών ενεργειών, και σχέδια μέσα από μια σειρά ενδείξεων,

οι γοτθικές ιστορίες είναι εδώ

η πανσέληνος λειτουργεί ως οδηγός στον κόσμο των ονείρων ή στον κάτω κόσμο,

ο Θεός θα δώσει ισχυρά σημάδια

Ο Κάιν και ο Άβελ

ο Κάιν ξεσηκώθηκε εναντίον του αδελφού του Άβελ και τον Σκότωσε

Η πανσέληνος είναι ο Χακ Φινν

Ο Πλούτωνας ήδη στην 2^η μοίρα Υδροχόου,

Σήμερα, ημέρα πανσελήνου είναι Ημέρα Άρη, Ώρα Κρόνου

Όμως μια πανσέληνος μπορεί να είναι τρομακτική

Η σύνοδος του Άρη /Ποσειδώνα στους Ιχθύες, δημιουργεί δύσκολες καιρικές συνθήκες παγκοσμίως, καταστροφές με το νερό. Ενισχύεται η περίπτωση μεγάλου σεισμού. Πλημμύρες, Τσουνάμι, μεγάλα γεγονότα που συνδέονται με τη Φύση.

Το ημι-τετράγωνο Κρόνου /Πλούτωνα δημιουργεί ανυπακοή σε αυτό που ορίζει ο Κρόνος.

Η πανσέληνος θα αποκαλύψει εξουσίες που εκτελούν τις εντολές της παρασκηνιακής Ελίτ που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το κέρδος και όχι το καλό της Ανθρωπότητας.

Πολλά έθνη – Πλήθη – Να υπερασπιστούμε την ελευθερία της σκέψης – Επιστημονικά νέα -Λογοτεχνική επιτυχία – επιτυχία που περιλαμβάνει φωτιά, ανάφλεξη ή πυροβόλα όπλα — Στοιχεία που σχετίζονται σε μεγάλες πυρκαγιές – Εκτεταμένες ιδεολογικές πιέσεις

Ειρήνη – Ελευθερία – Πολλοί άνθρωποι

Επιδίωξη ειρήνης – Εκτεταμένη δύναμη στο κοινό – Αύξηση που σχετίζονται με δραστηριότητες μεταξύ πληθυσμών ή εθνών μεγάλες συγκεντρώσεις

Μειώσεις που σχετίζονται με μεγάλα χρηματικά ποσά – Μειώσεις που σχετίζονται με κέρδη – Πολλά νομικά προβλήματα

Αρχές που σχετίζονται με την ελευθερία έξω στον κόσμο

Συγκρούσεις που σχετίζονται με την ελευθερία

Μεγάλη διχόνοια ή εχθρότητα -Σημασία μαζικής στέρησης – Υπηρεσιακές ανεπάρκειες – Αποτυχία που σχετίζεται με το κράτος

astroephimerides.com